Σάββατο στην πόλη

Επί της Πειραιώς, λίγο μετά το Γκάζι και πριν την Πέτρου Ράλλη, βρίσκεται το νέο Μουσείο Μπενάκη, όπου δεν ξέρω αν το έχει συνειδητοποιήσει πολύς κόσμος, αλλά στα περίχωρα διεξάγεται ένας καθημερινός, αδυσώπητος πολιτιστικός πόλεμος.
Έγραψα μια χαζή εναρκτήρια πρόταση για να πω ότι έχει πλάκα που στο απέναντι πεζοδρόμιο του Μουσείου βρίσκεται το Μέγαρο του Γιάννη, δηλαδή το μαγαζί που τραγουδάει ο Πλούταρχος. Ένα στενάκι δρόμος είναι η απόσταση που χωρίζει τα 2 αυτά κτήρια πάνω στη γη, αλλά αχαρτογράφητη ακόμα η απόσταση στα μυαλά των ανθρώπων, των διαφορετικών τονίζω ανθρώπων, που επισκέπτονται τα 2 αυτά πολιτισμικά ιδρύματα.
Νομίζω ότι ακόμα ένας πόλεμος διαδραματίζεται εκεί – αυτή τη φορά μέσα στο ίδιο το Μουσείο. Δεν είναι πόλεμος ακριβώς, είναι μια σύρραξη που απειλεί να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.
Να γίνω πιο συγκεκριμένη, μπας και καταλάβει κανείς τι γράφω: εδώ και αρκετό χρόνο το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει άκρως ενδιαφέρουσες εκθέσεις-αφιερώματα σε σημαντικούς ξένους αλλά και έλληνες (ναι, έχουμε και μεις τέτοιους) αρχιτέκτονες. Το καλό με τις εκθέσεις αυτές είναι πως δε χρειάζεται να έχεις τελειώσει το Μετσόβιο για να τις παρακολουθήσεις – μακέτες και κατόψεις έχει να φαν κι οι κότες, αλλά εσύ (εγώ δηλαδή) μπορείς να επικεντρωθείς στις καταπληκτικές φωτογραφίες των κτηρίων, στις ενδιαφέρουσες σημειώσεις που συσχετίζουν και «τοποθετούν» τα κτήρια στο εκάστοτε περιβάλλον τους, τη λειτουργικότητά τους στην καθημερινή ζωή, και κυρίως τη φιλοσοφία του αρχιτέκτονα πίσω από αυτά τα οικοδομήματα, γιατί καλή και άγια η αντιπαροχή, αλλά κοίτα τώρα που όλοι λένε τι άσχημη και άχαρη πόλη που είναι η Αθήνα και κανείς δεν ξεχωρίζει αρχιτέκτονα από πολιτικό μηχανικό.
Επανέρχομαι στη σύρραξη που έλεγα: θα είχε πολύ πλάκα, πολύ γέλιο όμως, αν έβαζαν υποχρεωτική παρακολούθηση όλων αυτών των εκθέσεων, μη σου πω και επιβολή ερωτήσεων και εκθέσεων κατανόησης, σε όλους αυτούς τους mega-vovo-εργολαβο-τέκτονες που έχουν σοδομίσει αυτή την πόλη, υπό την έγκριση και αιγίδα πάντα της Πολιτείας. Όχι ότι θα γινόταν κάτι, αλλά δεν είναι μια αστεία σκέψη;
Σε κάθε περίπτωση, το αφιέρωμα στον Πορτογάλο αρχιτέκτονα Alvaro Siza συνεχίζεται μέχρι το Μάιο και δεν ξέρω αν προλαβαίνεις ακόμα την έκθεση Τομπάζη, όλα αυτά στο Μουσείο Μπενάκη, δίπλα στον Γιαννάκη (για τον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση, κάποτε έσωσε τη ζωή μου from a broken heart).

Και επειδή τα θεάματα πρέπει να συνδυάζονται με άρτο για μάξιμουμ απόλαυση, δυο βήματα είμαι από το Γκάζι, όπου έχει άρτο και τάπας και μεζέδες και όλα. Διαφήμιση δεν κάνω, αλλά πιστεύω ότι το καλό πράγμα πρέπει να λέγεται, οπότε ικανοποίησα και με το παραπάνω την πείνα μου στο ΤΟ, το οποίο φέρει μεν ανέμπνευστο όνομα (Τριπτολέμου & Ορφέως, ΤΟ ντε!), αλλά η νοστιμιά της κουζίνας και η ευγένεια του προσωπικού του είναι το κάτι άλλο.