Γούντυ, Χαβιέ, Μπαλαφάρα

Ότι θα υπήρχε σκηνοθέτης που να κάνει τον θεό Μπαρδέμ να μοιάζει πιο γλοιώδης και αντιερωτικός ακόμα και από γκρικ-λόβερ-με-τρίχα-για-πουλόβερ… κι όμως, έγινε κι αυτό.

Στην τελευταία ταινία του Γούντυ Άλεν, η οποία αν ήθελε είναι απλά σατιρική, πάσο, εγώ πάντως σίγουρα δεν το’πιασα τα χιούμορ της.
Αν ήθελε να γίνει κομεντί πάνω στις ανθρώπινες (ερωτικές) σχέσεις, που να την πάρεις όμως και σοβαρά, τότε αποτυχία. Οι χαρακτήρες τουλάχιστον δεν βγαίνουν, είναι καρικατούρες.

Για τον Havier τα έγραψα τα χάλια. Η Penelope Cruz στην ταινία είναι μια ημι-όμορφη, απίστευτη υστέρω, που παρόλο το ταμπεραμέντο της, προτιμά να έχει σχέση με τον σαχλό ισπανό ζωγράφο (Μπαρδέμ-λάτιν-μελό-λάβερ), αντί να τον παρατήσει και να φύγει με τη ζουμερή, ξανθιά χαζο-αμερικανίδα που θέλει να γίνει καλλιτέχνις, αλλά το στομάχι της δεν τη βοηθά στα κουλτουρο-μπεκρο-ξενύχτια (Σκάρλετ). Πάντως η Σκάρλετ κάπως καλύτερα παίζει σε αυτή την ταινία.
Η Βαρκελώνη είναι πολύ μουντά κινηματογραφημένη, και εντελώς φολκλόρ: λίγο κρασί, λίγη ισπανική κιθαρίτσα, τάπας, γκαουντί και ξερό ψωμί.
Απογοήτευση, μάλλον ο Γούντυ γέρασε μεμιάς και δεν το’χει πια.
Περιμένεις σε όλη την ταινία ότι κάποια στιγμή θα απογειωθεί και τελικά βαριέσαι - και έχουν τελειώσει και τα ποπ κορν.