Τρίτη 6 Μαρτίου 2007

Love & Marriage

Κλείνω ένα χρόνο παντρεμένη. Μου φαίνεται σαν κάποιος άλλος να το δηλώνει αυτό.
Παλιά ήμουν κατά του γάμου. Και τώρα είμαι. Δεν πιστεύω στις αιωνιότητες και στις μακροχρόνιες δεσμεύσεις, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Και γιατί προσωπικά, βαριέμαι εύκολα και συνήθως ζω στο δικό μου κόσμο.
Παρ’όλ’αυτά, τον αγαπώ και δεν ήθελα να τον χάσω.
Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν απαντούσα όχι στην πρόταση γάμου. Δεν είναι ότι θα χωρίζαμε, ήδη μέναμε μαζί.
Είναι όμως αυτή η δυσβάσταχτη έγνοια του σκοπού μέσα μου. «Και τώρα, τι;» / «Πού θα πάει αυτό;» / «Ποιος ο λόγος;»
Είναι και οι κοινωνικές πιέσεις και ερωτήσεις του περίγυρου. Δεν ήθελα να λένε οι γονείς ψέματα, ότι έφυγα από το πατρικό και μένω αλλού για να είμαι κοντά στη δουλειά. Μου την έσπαγαν κάποια επικριτικά βλέμματα στη λέξη «συζώ». (Θα μπορούσα να μη δίνω δεκάρα για όλα αυτά, αλλά πολύ απλά, δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας.)
Είδα όμως το γάμο σαν τον τρόπο να πω σε όλους, μα όλους τους γνωστούς μου, ότι τον αγαπώ και ότι δεν θα μπορούσα να είμαι με κανέναν άλλον παρά μαζί του.
Τα διαδικαστικά των γάμων είναι βαρετά και εκνευριστικά, αλλά τα περάσαμε μαζί και πέρασαν.
Οι πιέσεις συνεχίζονται: «παιδιά δεν θα κάνετε;». Πρωτίστως με νοιάζει να είμαστε καλά μεταξύ μας.
Μου αρέσει που κάθε φορά επιστρέφω σπίτι μας, σε αυτόν.
Και με τα σπαστικά του και τα απότομα του, είναι αυτός στον οποίο θα στηριχτώ, θα του πω τα δικά μου, κι ας τ’ακούσω διπλά για τα λάθη που έκανα και δε μαθαίνω ποτέ.
Στην αρχή είχα εναγώνιο άγχος ότι θα σταματήσει να με θέλει – το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γίνει αυτό, το άγχος το έχω για το πότε.
Ελπίζω όχι σύντομα. Ακόμα και τότε όμως ελπίζω να συνεχίσει να νιώθει κάποια τσιμπήματα αγάπης για μένα.
Κι αν σταματήσω να τον θέλω εγώ;
Είπαμε, οι άνθρωποι αλλάζουν. Όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Δυο πραγματάκια αντί για κατακλείδα: ένα, οι παντρεμένοι έχουν ψυχή (και καρδιά και μυαλό). Καθώς και ξεχωριστή προσωπική ζωή – τουλάχιστον για όποιον έχει προσωπική ζωή, in the first place.
Δύο, το καλύτερο πράγμα στο γάμο είναι η αίσθηση της συντροφικότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: