sauerbruch hutton architects
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009
Γατί στο στρωσίδι
Εκείνο το γατί που είχε ξεμείνει στη διπλανή ταράτσα πριν κανα μήνα, και πηγαινοερχόταν στο μπαλκόνι μας;
Ε, τα κατάφερε που λες, τον βρήκε τον τρόπο και από τα ψηλά κατέβηκε στη γη. Έκτοτε τριγύριζε έξω από την πολυκατοικία, το έβλεπα καμιά φορά να χαλαρώνει στην κούρμπα της γκαραζόπορτας, να τσιμπολογάει κανένα σκουπίδι, να κυνηγιέται με άλλες γάτες της γειτονιάς, να με περιεργάζεται όταν γύριζα κουβαλώντας ψώνια. Είχε ένα κοκκινωπό σημάδι πάνω από το δεξί μουστάκι, σαν από παλιά γρατζουνιά που ξέμεινε, κι έτσι το ξεχώριζα.
Φυσικά, δεν άφηνε να το πλησιάσεις, να το χαϊδέψεις, καχύποπτο ήταν – γάτα, καταλαβαίνεις. Αλλά και δεν έφευγε κιόλας.
Τις τελευταίες μέρες που είχε ψοφόκρυο, ερχόταν κ κουλουριαζόταν στο χαλάκι της εξώπορτας, στο κέντρο, βασιλιάς, να μην ακουμπά στο κρύο μάρμαρο.
Είμαι η πρώτη που βγαίνω το πρωί, και με το που γύριζα το κλειδί, έβλεπα από το τζάμι το γατί να τινάζεται στο δευτερόλεπτο - μέχρι να ανοίξω την πόρτα είχε απομακρυνθεί ίσα με πέντε μέτρα και με κοιτούσε νυσταλέα μέχρι να φύγω και, μάλλον, να επιστρέψει στη ζεστασιά.
Χτες που γύρισα αργά το βράδυ, το γατί ήταν πάλι στο στρωσίδι. Πλησίασα, δεν κουνήθηκε, έβαλα κλειδί στην κλειδαριά, κι εκείνο απλά παραμέρισε μην το πατήσω. Μου φάνηκε περίεργο, αλλά σκέφτηκα απλά ότι το γατί κουτούλαγε από τη νύστα, όπως κι εγώ άλλωστε. Το επόμενο πρωί που βγήκα, το γατί ήταν ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στο χαλί, δε φάνηκε να ακούει κλειδιά, βήματα ή «ψιψιψι», είχε το στόμα μισάνοιχτο και δίπλα μια μικρή κίτρινη λιμνούλα.
Το βάλαμε σε μια πλαστική σακούλα και μετά στον κάδο. Άθλιο, αλλά τι άλλο να κάνεις;
Το απόγευμα άκουσα για άλλο ένα κρούσμα δηλητηρίασης γάτας, ένα τετράγωνο πιο κάτω, κάποιος τρελός τις έχει πάρει σβάρνα.
(Εύχομαι να του ξεραθούν και να του πέσουν)
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Κόντσ'ι'Τόρο
Χιλή. Περίπου 13 ώρες με αεροπλάνο από τη Μαδρίτη. Πας εκεί και συναντάς όλα τα κλίματα του κόσμου: στο βόρειο σύνορο είναι η έρημος Ατακάμα, η πιο ξηρή έρημος στον κόσμο, πιο ξηρή κι απ’τη Σαχάρα λέει. Στο Βόρειο άκρο, οι ανταρκτικοί πάγοι, στα δεξιά η οροσειρά των Άνδεων. Αριστερά ο Ειρηνικός, και απέναντι το Νησί του Πάσχα, από τα πλέον λιγοσύχναστα μέρη στον κόσμο, να το πω κι έτσι.
Πώς να αντέξουν τα αδύναμα εντομάκια να διανύσουν τέτοιες αποστάσεις και να πάνε να εγκατασταθούν πχ, πάνω στα αμπέλια; Δύσκολο, ακατόρθωτο. Αλλά και να τα καταφέρουν, είπαμε: χιόνια, πάγοι, το καμίνι της ερήμου, άρα μηδενικές πιθανότητες επιβίωσης. Έχουν τα δικά τους έντομα οι Χιλιανοί οινοπαραγωγοί, εισαγόμενα όμως όχι.
Για τον ίδιο λόγο, ο αμπελώνας της Χιλής δεν προσβλήθηκε ποτέ από φυλλοξήρα. Γοητευτική μου φαίνεται αυτή η ιστορία: στα μέσα του 19ου αιώνα η φυλλοξήρα κατέστρεψε τον (ουάου) γαλλικό αμπελώνα, και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αν το αμπέλι χτυπηθεί από φυλλοξήρα, καλύτερα να τα παρατήσεις και να καλλιεργήσεις πατάτες που λέει ο λόγος. Ο τρόπος που βρέθηκε για να σωθεί ο οινικός κόσμος από τέτοιο αφανισμό είναι να χρησιμοποιηθεί αμερικανική ρίζα (που είναι ανθεκτική στο παράσιτο) και να μπολιάζεται με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή ποικιλία (vitis vinifera). Οπότε, Χιλή, από τους αρχαιότερους αμπελώνες στον κόσμο!
Είναι πολλοί και ωραίοι οι μύθοι, οι ιστορίες γύρω από το κρασί – της χώρας αυτής ιδιαίτερα. Ας πούμε, ο ιδρυτής του οίκου Concha Y Toro, ο Don Melchor με τ’όνομα, κρατούσε για λογαριασμό του την καλύτερη παραγωγή κάθε χρονιάς. Για να προστατέψει το πολύτιμο περιεχόμενο της κάβας του, ξεκίνησε το θρύλο της παρουσίας του διαβόλου σε αυτό το περίφημο κελάρι (Casillero Del Diablo) ώστε όλοι να φοβούνται να πλησιάσουν… Άλλωστε η επωνυμία αυτή αντιπροσωπεύει τα πιο γνωστά κρασιά του οίκου, από τα πλέον χαρακτηριστικά της Χιλής και από τα πιο ευκολόπιοτα στο τραπέζι.
Δεν είναι ντροπή, εκεί δεν κάνουν κρασί για να το βγάλουν στο χρηματιστήριο αξιών, το φτιάχνουν για επιτραπέζια κατανάλωση. Το παρακάνουν στο βαρέλι ναι, και στην πληθωρικότητα αρωμάτων. Είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, κατανοητά, επομένως και καταναλώσιμα κρασιά, σε γνώστες και μη του κρασιού.
Παρόλαυτά, είναι ωραίο που οι συγκεκριμένοι παραγωγοί έχουν ευέλικτη φιλοσοφία (αν και «αυτοκράτορες», μεγαλοβιομήχανοι): αρχίζουν και δημιουργούν περισσότερο «χαρακτηριστικά» ποικιλιακά κρασιά, με φρουτώδη χαρακτήρα, λιγότερη παραμονή στο βαρέλι, απομακρύνονται από τη γενικευμένη ταμπέλα «νέος κόσμος» του κρασιού.
Επίσης, τι τόλμη, χρησιμοποιούν βιδωτό πώμα στα λευκά κρασιά, αυτά που δεν προσφέρονται για παλαίωση, όπως πχ το Sauvignon Blanc 2007, Casillero Del Diablo – ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Δύσκολο να το διανοηθείς μεν, αλλά έχει λογική, άρα μπορείς να το συνηθίσεις…
The sun always shinez on tv
Τι χαζοτράγουδο! Εμένα μου άρεσε στα παλαιά εφηβικά χρόνια, αλλά πόσο με κορόιδευε ο αδερφός μου γιαυτό… Όμως, τι έχει να πει τώρα που ακούγεται στο τρέιλερ της νέας ταινίας του Ντάνι Μπόιλ που χαλάει κόσμο, ε, τι;
Πάντως, επιτέλους, πήγα σινεμά. Ωραία φαίνονται τα πράγματα σε μεγάλη οθόνη. Είδα το Doubt, μου άρεσε, πιο πολύ απ’όλα και όλους, η Amy Adams.
Επίσης, άσχετο, αλλά είναι εντελώς καλτ ο ρόλος του Terence Stamp στο «Yes Man», ως γκουρού θετικής σκέψης, ονόματι, well, Τέρενς.
Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
καψούρα
How do I,
Get through the night without you?
If I had to live without you,
What kind of life would that be?
Oh, I
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul,
If you ever leave,
Baby you would take away everything good in my life,
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
There'd be no sun in my sky,
There would be no love in my life,
There'd be no world left for me.
And I,
Baby I don't know what I would do,
I'd be lost if I lost you,
If you ever leave,
Baby you would take away everything real in my life,
Please tell me baby,
How do I go on?
If you ever leave,
Baby you would take away everything,
I need you with me,
Baby don't you know that you're everything,
Real in my life?
And tell me now,
How do I live without you,
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?
How do I live without you?
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
be an asset to the collective
On another note, από τα πιο συναρπαστικά που μπορούν να συμβούν, είναι η γνωριμία με νέους ανθρώπους.
Όχι μέσω φέισμπουκ. The old school way, αλληλοκοιτιέστε, τσεκάρεις κινήσεις, απόψεις, εκφράσεις, τρόπους συμπεριφοράς μέσα στην ομάδα (πολύ κλινική ψυχολογία ακούγεται αυτό;) ώσπου αποφασίζεις να πεις στον άλλο, θες να πάμε για καφέ μετά; Κι εκεί εξετάζεις αν το ρίσκο σου απέδωσε και οι πρώτες εντυπώσεις επαληθεύτηκαν κατά τη διάρκεια των δεύτερων και τρίτων, κοκ. Ωραίο είναι να γνωρίζεις νέο κόσμο, κι ας μην τους λες και φίλους αυτούς τους ανθρώπους.
Θέλω να πω, γράφτηκα σε αυτά τα σεμινάρια, αλλά ποιόν κοροϊδεύω; Δεν έχω ίχνος καλλιτεχνικής φλέβας μέσα μου.
Ωστόσο είμαι πολύ καλή και γρήγορη μαθήτρια, αν έχεις κάτι ενδιαφέρον να με διδάξεις. Και πιάνουν τα χέρια μου. Τι ευτυχία να μπορείς να φτιάχνεις πράγματα και να μην είσαι τελείως αδέξιος. Είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα ικανοποίησης, όπως πχ, ότι αν ξέμενες σε ένα ξερονήσι, όλο και κάπως θα τα έβγαζες πέρα με τις δικές σου δυνάμεις.
Αλλά το θέμα είναι να αναπτύξεις και μια ορισμένη άποψη περί αισθητικής. Είναι επίκτητη άραγε ή καλλιεργείται αυτή; Και αν ναι, ποιος κρίνει για το αποτέλεσμα, υπάρχει αντικειμενικότητα σε αυτή την περίπτωση;
Το καλό είναι ότι, όσο καταπιάνεσαι με χειρονακτικές κατασκευές, έχεις όλο τον καιρό και τις κατάλληλες συνθήκες για να φιλοσοφήσεις ό,τι θες. Να περιστρέψεις τη γυάλινη σφαίρα των σκέψεών σου ως άλλη υδρόγειο, να κολλήσεις τυχαία το δαχτυλάκι σου σ’ένα σημείο και να το πλησιάσεις στο μικροσκόπιο. Από το τι να φορέσω αύριο, μέχρι το τι ζητάω επιτέλους σε αυτή τη ζωή.
Γιατί, όσο απασχολούνται τα χέρια, επικεντρώνονται σε κάτι επουσιώδες, αλλά πολύ συγκεκριμένο, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το μυαλό σπάει τους όποιους περιορισμούς του και εξορμά ελεύθερο, τα φέρνει όλα τούμπα. Είναι θεραπευτική μέθοδος η χειροτεχνία σου λέω (και δεν το λέω μόνο εγώ, ευτυχώς).
Τελοσπάντων, είμαι σίγουρη ότι μετά από λίγους μήνες, μη σου πω εβδομάδες, θα τα βλέπω και θα τραβάω τα μαλλιά μου από την απογοήτευση, αλλά ιδού τα πρώτα σκουλαρίκια που έφτιαξα, thanks to my teacher. (i do have a morning job, thank you very much!)
τι σκατά εθνική είναι αυτή;
Κάθε φορά που περνάω από αυτόν τον καρόδρομο, την «εθνική» οδό, από το Κιάτο μέχρι την Πάτρα (αλλά και πιο κάτω), λέω «άμα ξαναπεράσω εγώ από εδώ…!@$%$^».
Αυτό το ΣΚ όμως έπρεπε να κατέβω – και δεινοπάθησα.
Άσε που, αν είσαι συνοδηγός, τα πράγματα φαίνονται ακόμα πιο τραγικά. Οι λακκούβες πιο σπασο-μεσικές, οι στροφές ξεκάθαρα θανατηφόρες, οι προσπεράσεις πιο επικίνδυνες, οι οδηγοί ακόμα πιο μαλάκες, κι απ’τα δύο ρεύματα.
Όσο για τα κωλοδιόδια, πανάκριβα. Αει σιχτίρ πια…
Είπα πάντως ότι αν τη βγάλω καθαρή, θα γράψω γιαυτό στο μπλογκ. Όπερ έδει δείξαι.
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Nothing really happens
Λες και είναι μια πόρτα που έχει πέσει σα λαιμητόμος και μου κλείνει το δρόμο. Σπρώχνω, σπρώχνω, αλλά δεν κουνιέται τίποτα.
Τίποτα δεν συμβαίνει φέτος και είναι ήδη Φεβρουάριος, σε λίγο θα φτάσει καλοκαίρι έχω την εντύπωση. Αυτόματος πιλότος.
Νομίζω ότι πρώτη φορά στη ζωή μου βαριέμαι τόσο πολύ, ενώ ταυτόχρονα, έχω τόσα πράγματα να κάνω. Λες να θέλει περισσότερη δύναμη; Χα…
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
more more more!
Madonna's
Both
Tickets to the gigs, at
The tour, to promote her album Hard Candy, is the biggest grossing in history for a solo artist.
Madonna has visited Europe and both North and South
