be an asset to the collective

On another note, από τα πιο συναρπαστικά που μπορούν να συμβούν, είναι η γνωριμία με νέους ανθρώπους.

Όχι μέσω φέισμπουκ. The old school way, αλληλοκοιτιέστε, τσεκάρεις κινήσεις, απόψεις, εκφράσεις, τρόπους συμπεριφοράς μέσα στην ομάδα (πολύ κλινική ψυχολογία ακούγεται αυτό;) ώσπου αποφασίζεις να πεις στον άλλο, θες να πάμε για καφέ μετά; Κι εκεί εξετάζεις αν το ρίσκο σου απέδωσε και οι πρώτες εντυπώσεις επαληθεύτηκαν κατά τη διάρκεια των δεύτερων και τρίτων, κοκ. Ωραίο είναι να γνωρίζεις νέο κόσμο, κι ας μην τους λες και φίλους αυτούς τους ανθρώπους.

Θέλω να πω, γράφτηκα σε αυτά τα σεμινάρια, αλλά ποιόν κοροϊδεύω; Δεν έχω ίχνος καλλιτεχνικής φλέβας μέσα μου.

Ωστόσο είμαι πολύ καλή και γρήγορη μαθήτρια, αν έχεις κάτι ενδιαφέρον να με διδάξεις. Και πιάνουν τα χέρια μου. Τι ευτυχία να μπορείς να φτιάχνεις πράγματα και να μην είσαι τελείως αδέξιος. Είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα ικανοποίησης, όπως πχ, ότι αν ξέμενες σε ένα ξερονήσι, όλο και κάπως θα τα έβγαζες πέρα με τις δικές σου δυνάμεις.

Αλλά το θέμα είναι να αναπτύξεις και μια ορισμένη άποψη περί αισθητικής. Είναι επίκτητη άραγε ή καλλιεργείται αυτή; Και αν ναι, ποιος κρίνει για το αποτέλεσμα, υπάρχει αντικειμενικότητα σε αυτή την περίπτωση;

Το καλό είναι ότι, όσο καταπιάνεσαι με χειρονακτικές κατασκευές, έχεις όλο τον καιρό και τις κατάλληλες συνθήκες για να φιλοσοφήσεις ό,τι θες. Να περιστρέψεις τη γυάλινη σφαίρα των σκέψεών σου ως άλλη υδρόγειο, να κολλήσεις τυχαία το δαχτυλάκι σου σ’ένα σημείο και να το πλησιάσεις στο μικροσκόπιο. Από το τι να φορέσω αύριο, μέχρι το τι ζητάω επιτέλους σε αυτή τη ζωή.

Γιατί, όσο απασχολούνται τα χέρια, επικεντρώνονται σε κάτι επουσιώδες, αλλά πολύ συγκεκριμένο, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το μυαλό σπάει τους όποιους περιορισμούς του και εξορμά ελεύθερο, τα φέρνει όλα τούμπα. Είναι θεραπευτική μέθοδος η χειροτεχνία σου λέω (και δεν το λέω μόνο εγώ, ευτυχώς).

Τελοσπάντων, είμαι σίγουρη ότι μετά από λίγους μήνες, μη σου πω εβδομάδες, θα τα βλέπω και θα τραβάω τα μαλλιά μου από την απογοήτευση, αλλά ιδού τα πρώτα σκουλαρίκια που έφτιαξα, thanks to my teacher. (i do have a morning job, thank you very much!)