Κόντσ'ι'Τόρο

Χιλή. Περίπου 13 ώρες με αεροπλάνο από τη Μαδρίτη. Πας εκεί και συναντάς όλα τα κλίματα του κόσμου: στο βόρειο σύνορο είναι η έρημος Ατακάμα, η πιο ξηρή έρημος στον κόσμο, πιο ξηρή κι απ’τη Σαχάρα λέει. Στο Βόρειο άκρο, οι ανταρκτικοί πάγοι, στα δεξιά η οροσειρά των Άνδεων. Αριστερά ο Ειρηνικός, και απέναντι το Νησί του Πάσχα, από τα πλέον λιγοσύχναστα μέρη στον κόσμο, να το πω κι έτσι.

Πώς να αντέξουν τα αδύναμα εντομάκια να διανύσουν τέτοιες αποστάσεις και να πάνε να εγκατασταθούν πχ, πάνω στα αμπέλια; Δύσκολο, ακατόρθωτο. Αλλά και να τα καταφέρουν, είπαμε: χιόνια, πάγοι, το καμίνι της ερήμου, άρα μηδενικές πιθανότητες επιβίωσης. Έχουν τα δικά τους έντομα οι Χιλιανοί οινοπαραγωγοί, εισαγόμενα όμως όχι.

Για τον ίδιο λόγο, ο αμπελώνας της Χιλής δεν προσβλήθηκε ποτέ από φυλλοξήρα. Γοητευτική μου φαίνεται αυτή η ιστορία: στα μέσα του 19^ου αιώνα η φυλλοξήρα κατέστρεψε τον (ουάου) γαλλικό αμπελώνα, και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αν το αμπέλι χτυπηθεί από φυλλοξήρα, καλύτερα να τα παρατήσεις και να καλλιεργήσεις πατάτες που λέει ο λόγος. Ο τρόπος που βρέθηκε για να σωθεί ο οινικός κόσμος από τέτοιο αφανισμό είναι να χρησιμοποιηθεί αμερικανική ρίζα (που είναι ανθεκτική στο παράσιτο) και να μπολιάζεται με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή ποικιλία (vitis vinifera). Οπότε, Χιλή, από τους αρχαιότερους αμπελώνες στον κόσμο!

Είναι πολλοί και ωραίοι οι μύθοι, οι ιστορίες γύρω από το κρασί – της χώρας αυτής ιδιαίτερα. Ας πούμε, ο ιδρυτής του οίκου Concha Y Toro, ο Don Melchor με τ’όνομα, κρατούσε για λογαριασμό του την καλύτερη παραγωγή κάθε χρονιάς. Για να προστατέψει το πολύτιμο περιεχόμενο της κάβας του, ξεκίνησε το θρύλο της παρουσίας του διαβόλου σε αυτό το περίφημο κελάρι (Casillero Del Diablo) ώστε όλοι να φοβούνται να πλησιάσουν… Άλλωστε η επωνυμία αυτή αντιπροσωπεύει τα πιο γνωστά κρασιά του οίκου, από τα πλέον χαρακτηριστικά της Χιλής και από τα πιο ευκολόπιοτα στο τραπέζι.

Δεν είναι ντροπή, εκεί δεν κάνουν κρασί για να το βγάλουν στο χρηματιστήριο αξιών, το φτιάχνουν για επιτραπέζια κατανάλωση. Το παρακάνουν στο βαρέλι ναι, και στην πληθωρικότητα αρωμάτων. Είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, κατανοητά, επομένως και καταναλώσιμα κρασιά, σε γνώστες και μη του κρασιού.

Παρόλαυτά, είναι ωραίο που οι συγκεκριμένοι παραγωγοί έχουν ευέλικτη φιλοσοφία (αν και «αυτοκράτορες», μεγαλοβιομήχανοι): αρχίζουν και δημιουργούν περισσότερο «χαρακτηριστικά» ποικιλιακά κρασιά, με φρουτώδη χαρακτήρα, λιγότερη παραμονή στο βαρέλι, απομακρύνονται από τη γενικευμένη ταμπέλα «νέος κόσμος» του κρασιού.

Επίσης, τι τόλμη, χρησιμοποιούν βιδωτό πώμα στα λευκά κρασιά, αυτά που δεν προσφέρονται για παλαίωση, όπως πχ το Sauvignon Blanc 2007, Casillero Del Diablo – ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Δύσκολο να το διανοηθείς μεν, αλλά έχει λογική, άρα μπορείς να το συνηθίσεις…