do you know, what it feels like for a girl?

ρίχ'τα

• Waste of resources: τόσα πολλά κανάλια με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους, τόσες πολλές εκπομπές είναι όλες ίδιες, ακόμα και στο ίδιο κανάλι, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, είναι τόσο ίδιες. Ας γίνει μια ομαδοποίηση, και οικονομία. Αν πρέπει να υπάρχει κουτσομπολιό, ας μαζευτεί σε ένα μόνο κανάλι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μπίρι-μπίρι.


• Ο Σάκης βάφει τα μαλλιά του; Νομίζω ναι. Τι ηλίθιες εκτελέσεις τραγουδιών, τι ανόητα σκηνικά, τι απρόσωπες παρουσίες, τι άσχετοι «κριτές», τι παρωχημένα τα “talent shows”.


• Η Ρίκα Βαγιάννη και οι γυναίκες της, και οι 5 είναι υπέροχες. Δεν ξέρω πώς λέγεται η εκπομπή, όμως είναι η μόνη στην μεσημεριάτικη τιβί που δεν σου πυροβολεί το κεφάλι με μαλακίες. Όχι σκοπίμως τουλάχιστον. Τι καλές, μιλάνε ανθρώπινα και έχουν ενδιαφέροντα θέματα. Βασικά, έχουν θέματα. Τόσο απλά. Πότε γεννάει η Μανίνα;


• Η τηλεοπτική στιγμή της χρονιάς: κάθε φορά που χτυπάνε παλαμάκια (εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να ρίχνουν μούτζες στον διαγωνιζόμενο) σε μια αληθινή (όσο και ντροπιαστική) παραδοχή, στη Στιγμή της Αλήθειας.


• Η τρέχουσα παραγγελία στα κομμωτήρια της γειτονιάς είναι «κάνε μου το μαλλί σαν της Μανωλίδου».


• Ό,τι πιο pathetic μπορεί να κάνει ένας άρρωστος είναι να παρακολουθεί Grey’s Anatomy. Και να του αρέσει, νοσηρά. Κάθε βράδυ στις 11 προσπαθώ να ανοίξω ένα βιβλίο, να δω κάτι άλλο, να πέσω για ύπνο, παρολαυτά πάντα καταλήγω στην ανυπόφορη Μέρεντιθ και την κλαψομούνικη παρέα της. (update: ευτυχώς, έγιανα).


• Τι φανταστικά λουλούδια που είναι οι μαργαρίτες, οι ήμερες. Είτε στη γλάστρα, είτε στο βάζο είναι εκτυφλωτικά απλές, ολάνθιστες, πανέμορφες.


• Η μόδα με τις χοντρές μάλλινες ζακέτες ή τα μάλλινα πόντσο για πανωφόρι είναι άνετη και χουχουλιάρικη. Με το σωστό παπούτσι είναι και στυλάτη. Απίθανα.


• Whomsoever I’ve cured, I’ve sickened now/ Whomsoever I’ve cradled, I’ve put you down


• Daniel Craig as J.Bond definitively sucks. Σαν ταλαιπωρημένος αλβανός μετανάστης που ξέμεινε άφραγκος και κάποιος του έδωσε δανεικό κοστούμι να βάλει. Και επιτέλους, ας επιστρέψουμε στους μελαχρινούς πράκτορες.


• Beyonce-got-so-Boring-yaaawn / Δεν θα ησυχάσω αν δεν ακούσω τη Ριάνα ντουέτο και με τον Νίβο. Ή τον Καραφώτη / Leona Lewis: where’s the fun in her anyway? / Η πολιτική ορθότητα βλάπτει την ποπ μουσική.


• Ηλεκτρονικά θερμόμετρα. Τελεία και παύλα. (αχρείαστα να είναι…)


• Οι ρυτίδες είναι τόσο μισητές, οι άσπρες τρίχες ακόμα περισσότερο!


• Ashtanga Yoga or just Yoga?


• Κανένα έργο δε με τραβάει για να πάω σινεμά φέτος, νομίζω. Από την άλλη, στο θέατρο υπάρχουν αρκετά, αν και δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Πιο πολύ ενδιαφέρον και περιέργεια μάλλον, να δω κάποιους ηθοποιούς από κοντά.


• Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν λένε αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν. Κούραση, απογοήτευση. Μιλήστε, ρε παιδιά.


• Θέλω τόσο πολύ να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου, που φοβάμαι μήπως τελικά το κάνω.


• ThankGod4Friends - ThankGod4Friends - ThankGod4Friends (τους φίλους, όχι τα φιλαράκια)


• Τα πιο κουφά μέιλ έρχονται τελικά μέσα από το blog.


• Μερικές φορές, το καλύτερο φάρμακο είναι να μην κάνεις τίποτα, απολύτως τίποτα. Και η μεγαλύτερη πολυτέλεια, ενδεχομένως. Ωστόσο, το να μη σε εξιτάρει τίποτα είναι άσχημο, πολύ άσχημο.


• Who the fuck is that girl anyway?


• Τι νόημα έχει η καρδιά, ποιο λόγο έχει η φλέβα να χτυπάει;;


• Are we human, or are we dancers? Τι τραβάμε και μεις οι χορεύτριες; /Τι να σου πω ρε φίλε, δεν ξέρω. Ενδιαφέρον πάντως το τζάκετ με τα φτερά.


• Σιδέρωμα ανδρικού υποκάμισου: θα κάψω τα πτυχία μου! Γιατί να έχουν εφευρεθεί τα ανδρικά υποκάμισα;


• Καθώς συνομήλικοι φίλοι και συγγενείς αποκτούν παιδιά, η ατζέντα γεμίζει με νέες ημερομηνίες γενεθλίων και εορτών. Δίπλα στο όνομα της κολλητής απ’το σχολείο να μια παιδική φατσούλα. Μια άλλη θεώρηση του ταξιδιού στο χρόνο;


• Μην τρως την τυρόπιτα και πετάς ανενόχλητος το χαρτί στο δρόμο. Ούτε να ξετυλίγεις το πακέτο τσιγάρα και εντελώς φυσικά να πετάς το πλαστικό στο δρόμο. Το βρωμερό χαρτομάντιλο ταιριάζει στο πεζοδρόμιο; Πόσο αναίσθητος και βρωμιάρης είσαι επιτέλους;


• Το ξέρω ότι είναι απαίσιο και αντι-θηλυκό, αλλά μ’αρέσει να βρίζω, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.


• Μια αναφορά στη Μαντόνα δεν μπορεί να λείψει από τόσο κείμενο: δες πόσο ψηλή είναι η Ριάνα και πόσο κοντό (για άλλη μια φορά) το μαντονάκι.

κού τσου-ρο

Wooden House

Architects: Sou Fujimoto Architects

Location: Kumamoto, Japan

Construction Year: 2007-2008

photos

where does one go from here?

M. Rothko - Black on Grey (1969-70)

ξανακολλώντας τα κομμάτια

Filip Dujardin has resampled photos of buildings in Ghent into a new architecture.

το ιδέα και το άρθο από εδώ

φωτογραφίες, εδώ κι εδώ

κυρτά αγγούρια, χοντρά καρότα

«Αρχίζει μια νέα εποχή για τα κυρτά αγγούρια και τα χοντρά καρότα», δήλωσε η αρμόδια επίτροπος κυρία Μαριάν Φίσερ-Μπολ, σύμφωνα με την οποία σε περιόδους κρίσης και ακρίβειας ο καταναλωτής θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει από το ευρύτερο δυνατό φάσμα αγροτικών προϊόντων.

Big. Bang. Theory.

Totally Geeky, Absolutely Nerdy, not Cool at All # Absolutely Smart, Totally Adorable

Στην αρχή συμπαθείς τον Leonard, μετά όμως ανυπομονείς να εμφανιστεί στην οθόνη ο Sheldon. Μαζί με το thai food του.

Σε χαλεπούς καιρούς, το γέλιο ποτέ δεν έβλαψε κανένα.

little dogs

Madrid, Barajas Intl Airport, Terminal 4

Ωραία η πρόσφατη προσθήκη στο αεροδρόμιο Barajas της Μαδρίτης (Terminal 4) – ωραία, ευάερη, ευήλια, μεσογειακής αντίληψης, διευκολύνει τον ταξιδιώτη και καλωσορίζει τον επισκέπτη.
Είναι παράδειγμα προς μίμηση για το πώς να χρησιμοποιήσεις χρώμα σε δημόσιο κτήριο χωρίς να το καταντήσεις κιτς, αλλά και εμφανές μπετόν, χωρίς να καταλήξεις να φτιάξεις ένα ψυχρό και απωθητικό οικοδόμημα.
Ευρηματική η μονοχρωμία του κίτρινου – κόκκινου, εντυπωσιακή η ιδέα της καφετέριας-παρατηρητήριου, πάνω από το χώρο με τους ιμάντες παραλαβής των αποσκευών.
Στο δια ταύτα, το νέο Terminal 4 του αεροδρομίου Barajas σχεδιάστηκε από τους Antonio Lamela και Richard Rogers – ο τελευταίος έχει κάνει το Centre Georges Pompidou στο Παρίσι, respect!
Με απλά λόγια, μου άρεσε επειδή η κατασκευή του συνδυάζει την αυστηρή λιτότητα του εμφανούς σκυροδέματος μαζί με τα ζωηρά χρωματιστά μεταλλικά στοιχεία. Κι επειδή το σχέδιο του είναι οργανικό (βλέπε, ας πούμε, Καλατράβα) αλλά ο εσωτερικός σχεδιασμός είναι μίνιμαλ και λειτουργικός. Και τα φώτα μοιάζουν με τεράστια λουλούδια στο ταβάνι, τι ωραία ιδέα.
Το νέο κτήριο τέθηκε σε χρήση το 2006, ομολογουμένως με ασύγκριτα περισσότερη επιτυχία από το αντίστοιχο νέο τέρμιναλ του Χίθροου, που προκάλεσε τα μύρια όσα προβλήματα στη διακίνηση επιβατών και μπαγκαζιών, από την πρώτη στιγμή που λειτούργησε. Ίσως οι Ισπανοί να μην είναι τόσο χαζοί όσο φαίνονται τελικά (ρατσιστικό σχόλιο, το παραδέχομαι).
Πού ξέρεις, αν η Ιμπέρια, που έχει τη βάση της στο Terminal 4, αγοράσει τελικά την Ολυμπιακή, μπορεί να βλέπουμε το αεροδρόμιο του Μπαράχας συχνότερα και από το σταθμό μετρό του Συντάγματος - που λέει ο λόγος…

Μήδεια, 2η φορά

Θα την ξανάβλεπα τη Μήδεια του Παπαϊωάννου, μου άρεσε πολύ.
Οπωσδήποτε, η ιστορία της Μήδειας και του Ιάσωνα δεν είναι χαρούμενη, αισθάνεσαι την τραγική κατάληξη της σχέσης τους να σε πλακώνει στο τέλος της παράστασης. Όμως ένιωθα ότι συνέπασχα με τους πρωταγωνιστές, με τη Μήδεια δηλαδή ουσιαστικά, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του έργου.
Δεν με ενδιαφέρει που δεν ήταν τόσο εφετζίδικο όσο το «2».

Από αυτή την άποψη, μου φάνηκε πιο μαζεμένο, πιο προσιτό, λιγότερο συμβολιστικό και επομένως πιο κατανοητό από το άλλο - ωστόσο πιο παθιασμένο, πιο ανθρώπινο. Άλλωστε δεν είναι παρά ένας αρχαίος μύθος… (αρχαίος; μύθος;)
Όλα ήταν τέλεια στη σκηνή βέβαια, είχαν τη γνωστή, χαρακτηριστική πλαστικότητα και εικαστική προσέγγιση του Παπαιωάννου σε κάθε επίπεδο και αυτή την σχεδόν ενοχλητική απουσία ψόγου: τι λεπτομέρεια, τι κίνηση, τι συντονισμός, τι προσπάθεια, τι αποτέλεσμα! Πέρα όμως από την τελειότητα των χορευτών/σκηνικών/μουσικής, κλπ, η «Μήδεια» μου φάνηκε να ξεχειλίζει από συναίσθημα, και, αν δεν ακούγεται πολύ τετριμένο αυτό, να αφήνει το μεράκι του δημιουργού της να γίνεται αντιληπτό από το παραμικρό επί σκηνής δρώμενο.

Η ίδια η Μήδεια/Ευαγγελία Ράντου είναι βέβαια κάπως ψυχρή, απόμακρη, πάντως ακούραστη χορεύτρια (αθλήτρια είναι το σωστότερο). Αλλά μήπως και η βασιλοπούλα Μήδεια δεν ήταν το Άλλο, το Ξένο, το Εξωτικό, που γοήτευσε τον Ιάσωνα;

Και μόνο ο χειρισμός του Φορέματος της Μήδειας ήταν μαγευτικός (Μάγισσα εξ Ανατολής!), το ίδιο δε το Φόρεμα είναι το ισχυρότερο στοιχείο του έργου, η απομάκρυνση αλλά και η επανένδυσή του σημαίνουν τόσα πολλά, μια κίνηση, χίλιες συγκινήσεις.
Το Νερό και οι Καρέκλες επίσης, παίζουν κι αυτά στο έργο…

Ο Σκύλος/Σερβετάλης κάνει πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση, τη μόνη μελανή, κυριολεκτικά, μέσα στον λευκό καμβά του έργου.

Οι εικόνες που είδα στη σκηνή θυμίζουν χιλιαπεντακόσια διαφορετικά πράγματα, από την βρεγμένη και οργισμένη Ταμάρα του “Eye”, τον Νοσφεράτου, τον Δράκουλα του Κόπολα, τη γιαπωνέζικη λιτότητα ως άποψη αισθητικής - αναφορές από τη σύγχρονη εποχή - μέχρι τους αρχαίους Γρύπες της Μεσοποταμίας, τα Κυκλαδικά Ειδώλια, και το Χρυσόμαλλο Δέρας από τα παλιά, φιλτραρισμένα από τις αναμενόμενες επιρροές Τσαρούχη αλλά και σύγχρονων τεχνικών επί σκηνής διαδραμάτισης.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για επιρροές και αναφορές.

Προτιμώ όμως να κλείσω ξαναγράφοντας ότι η «Μήδεια» μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια συγκλονιστική παράσταση.

Μήδεια, η 1η φορά

this next song is for ...

...anybody who’s afraid to fall in love

Φιλοδοξία

Το αποφάσισα, τώρα που οι πόρτες άνοιξαν, τι λέω, που τα τείχη έπεσαν, θέλω να γίνω η πρώτη πλανητάρχης, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ.

Υπόσχομαι οι φούστες που θα φοράω στην προεκλογική εκστρατεία να μην κατέβουν ποτέ κάτω από το γόνατο. Και τα μαλλιά να μην κοπούν ποτέ πάνω απ’τους ώμους.

Και δεν θα έχω μεσαίο όνομα, έτσι κι αλλιώς δεν έχω μεσαίο όνομα. Αλλά μπορώ να φτιάξω ψευδώνυμο, πχ, ένα όνομα που να έχει σχέση με arxaia ellada, ή μόνο τη Μακεδονία.

Ή το περιβάλλον, ή το world peace, κάτι θα βρω. Ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις μου περί υγείας, θα συμπεριλάβω και ένα άρθρο που θα ορίζει απρόσκοπτη και δωρεάν (σαν παροχή από το κράτος) πρόσβαση σε ινστιτούτα αισθητικής.
Κορίτσια, ήρθε η ώρα μας. Vote for the πούση.