Η είδηση της ημέρας (χτες) για μένα δεν ήταν ούτε η έναρξη της περιοδείας της Μαντόνα, ούτε η λήξη των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά η ασύλληπτη δωρεά ενός απλού (;) ανθρώπου προς το Ασκληπιείο Βούλας.
Άκουσα την είδηση από την τηλεόραση ενώ έκανα δουλειές στο σπίτι, δεν πρόλαβα να συγκρατήσω λεπτομέρειες και δεν μπορώ να βρω κάτι σχετικό στο ίντερνετ… Με δυο λόγια όμως άκουσα το εξής, ότι ένας άνθρωπος, έλληνας, ηλικιωμένος, είχε πουλήσει το σπίτι του προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για τη θεραπεία της κόρης του που έπασχε από καρκίνο. Η κόρη όμως τελικά πέθανε και εκείνος αποφάσισε με τα υπόλοιπα χρήματα, 60.000 ευρώ αν δεν κάνω λάθος, να αγοράσει ένα ιατρικό μηχάνημα (για ψηφιακές ακτινογραφίες ή κάτι τέτοιο) και να το κάνει δωρεά στο προαναφερθέν νοσοκομείο.
Του πήραν μια συνέντευξη για την παρουσίαση της είδησης αυτής, και αυτός πολύ απλά σχολίασε «τι να τα κάνω τα χρήματα σε αυτή την ηλικία; Έχω μια σύνταξη 700 ευρώ, με φτάνει. Θυμάμαι την ταλαιπωρία του κόσμου για να κάνει εξετάσεις, και ότι το νοσοκομείο χρειαζόταν αυτό το μηχάνημα». Τόσο απλά, τόσο συγκλονιστικά.
Όπως αντίστοιχα οι πράξεις και τα λόγια του πατέρα του νεαρού Αυστραλού, που σκοτώθηκε στη Μύκονο. Ή μπορεί απλά να έχω επηρεαστεί από το άσχημο σε προσωπικό επίπεδο, νοσοκομειακό κλίμα, ενός παράξενου τετραήμερου.
Έλεγα όμως για Ολυμπιακούς: δεν αντέχω να μην το γράψω, ήταν τόσο κιτς, τόσο τσίρκο οι τελετές των Κινέζων! Έλεος πια με τα λαμπάκια και την πλαστικούρα! Μ’αρέσει που είχα και μια επιφύλαξη μπας και ο Γιμού έβγαινε καλύτερος από τον Παπαϊωάννου…
Φυσικά, θα αναφέρω και το σκληρότερα εργαζόμενο κορίτσι στον κόσμο. Εντάξει, σκληρότερα εργαζόμενη γυναίκα. Μετράω τις μέρες ανάποδα, χάνω άλλες ημερομηνίες σημαντικές, επομένως, περιμένω πώς και πώς τις συναυλίες της Μαντόνα. Ανυπομονώ να ακούσω λάιβ το Heartbeat (for me it’s an escape /for dancing makes you beautiful) και να δω ζωντανά όλες τις μαντονιές που κάνει στη σκηνή!
Και θα ήθελα να είχα δει τη Μήδεια που ξεσήκωσε τόσο γιουχάισμα. Χμ…
Έλεγα όμως για Ολυμπιακούς: δεν αντέχω να μην το γράψω, ήταν τόσο κιτς, τόσο τσίρκο οι τελετές των Κινέζων! Έλεος πια με τα λαμπάκια και την πλαστικούρα! Μ’αρέσει που είχα και μια επιφύλαξη μπας και ο Γιμού έβγαινε καλύτερος από τον Παπαϊωάννου…
Φυσικά, θα αναφέρω και το σκληρότερα εργαζόμενο κορίτσι στον κόσμο. Εντάξει, σκληρότερα εργαζόμενη γυναίκα. Μετράω τις μέρες ανάποδα, χάνω άλλες ημερομηνίες σημαντικές, επομένως, περιμένω πώς και πώς τις συναυλίες της Μαντόνα. Ανυπομονώ να ακούσω λάιβ το Heartbeat (for me it’s an escape /for dancing makes you beautiful) και να δω ζωντανά όλες τις μαντονιές που κάνει στη σκηνή!
Και θα ήθελα να είχα δει τη Μήδεια που ξεσήκωσε τόσο γιουχάισμα. Χμ…
Προς το παρόν και κατά τ’άλλα, περπατάω Κυριακή απόγευμα στους έρημους από κόσμο εμπορικούς δρόμους, χαζεύω βιτρίνες. Ανοίγει μπουτίκ στην Αθήνα ο Manolo… Και οι δερμάτινες, μαλακές τσαντούλες της Bottega Veneta κάθονται κομψές στα ραφάκια τους, ενώ εγώ τις τρώω με τα μάτια μου.
Δεν έχει μείνει δεκάρα τσακιστή μετά τις διακοπές, αλλά το lèche -vitrine δε χρέωσε ποτέ κανένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου