Δεκαπενταύγουστος

Ψυχή στην Αθήνα.

Λίγο μετά τις 8.30 αρχίζουν και κλείνουν τα καταστήματα, όσα ήταν ανοιχτά.

Ανηφορίζεις στο Κολωνάκι και ακούς μόνο τον ήχο σιδερένιων ρολών που σκάνε στο πεζοδρόμιο με θόρυβο. Κλειστά λόγω θέρους.

Νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς σε γουέστερν, πίσω από τα κλειστά πατζούρια σε παρακολουθούν ζευγάρια ματιών και στους δρόμους κυλάνε μπάλες από άχυρα, καθώς τα παρασέρνει ο αέρας στην ερημιά (κλεμμένο αυτό).
Με το τουφέκι ψάχνεις ανοιχτό μαγαζί να κάτσεις για ένα καφέ – πού; στη Σκουφά! Ναι, και το Ρόουζμπαντ κλειστό. Ο πεζόδρομος των Δελφών ωστόσο δεν σε απογοητεύει ποτέ (ε ρε αυτός ο πεζόδρομος!), στάση εκεί για ανεφοδιασμό, ποτά, βεσέ και τέτοια, μέχρι να βρούμε κάποιο ξεστρατισμένο καραβάνι να μας κατεβάσει μέχρι Ομόνοια…
(Ο ταξιτζής ακούει John Legend και Nelly Furtado, γιατί όχι; Κανένα φανάρι δεν μας πετυχαίνει, οι δρόμοι είναι αδειανοί, σφαίρα μέχρι το σπίτι, κι αύριο στο τρένο, θα είμαι σαν στο σαλόνι του σπιτιού μου, άνετα…).