despite all my rage, i am still just a rat in a cage

Άει στο καλό, ζηλεύω.
Ζηλεύω μερικούς ανθρώπους που τα έχουν όλα στη ζωή και δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουν ποτέ για τίποτα. Εντάξει, δεν ήταν και ηλίθιοι, ούτε ακαμάτηδες.

Αλλά σίγουρα βρέθηκαν στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή και είχαν γύρω τους τα κατάλληλα πρόσωπα. Ορισμένα τηλέφωνα έγιναν, κάποια κουμπιά πατήθηκαν, σταγόνες ιδρώτα ούτε που χύθηκαν και όλα μπήκαν στην θέση τους σαν να ήταν πάντα έτσι γραφτό να γίνει.

Ζηλεύω αυτή την ευκολία, ζηλεύω, το ομολογώ.
Αλλά ταυτόχρονα εκνευρίζομαι γιατί, ναι μεν αυτοί τι φταίνε αν τους ήρθαν όλα εύκολα, ήταν απλά τυχεροί, εκνευρίζομαι όμως που τα θεωρούν όλα έτσι δεδομένα.

Δεδομένη η ευκολία για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, επειδή συνέβη με αυτόν τον τρόπο σε αυτούς. Δεν διανοούνται ότι η ιστορία κάποιων άλλων μπορεί να εκτυλίσσεται διαφορετικά, κάπως δυσκολότερα, έξω από την προστατευτική φούσκα.

Δεν βρίσκουν λίγο χρόνο από την εξουθενωτική ευτυχία τους, την εγωιστική μακαριότητά τους να κοιτάξουν και να δουν τι πραγματικά συμβαίνει έξω από εκείνους.

Δεν χρειάζεται να χαλάσουν τη σειρά τους, την άκαμπτη δραστηριότητά τους και να επέμβουν.

Απλά, να μπουν στα παπούτσια του άλλου και να κατανοήσουν για μία φορά τη θέση του - αυτό αρκεί.