Μια έγκυος, με την κοιλιά στο σαγόνι, σιδερώνει στο μπαλκόνι, σκασμένη από τη ζέστη φορώντας μόνο σορτσάκι και σουτιέν - είναι 9 το βράδυ και το θερμόμετρο δείχνει 32ο C.
Οι ουρές για ζεστό σουβλάκι στην καντίνα του θερινού κινηματογράφου της Αίγλης Ζαππείου. Και οι μυρωδιές, όταν ακουμπά ο δίσκος στο τραπέζι…
Η bumper-to-bumper κίνηση στη Λεωφόρο Μαραθώνος προς Νέα Μάκρη, Κυριακή πρωί χωρίς ιδιαίτερο καύσωνα, με πόδια έξω από το παράθυρο, χέρια με τσιγάρο να κρέμονται, ή εναλλακτικά, μοναχικούς οδηγούς με κλειστά παράθυρα και a/c, να κάνουν lip-sync σε τρέχουσες επιτυχίες.
Ερώτηση στην ουρά μέσα στο Πειραιώς 260, για την παράσταση του Μαρμαρινού: «κομπάρσοι είναι αυτοί ή μπορώ να πάρω από δω εισιτήρια;». Δυστυχώς ατυχήσατε, και οι 2 μέρες είναι sold-out.
Η Όλια Λαζαρίδου στην κορυφή του Τροχόσπιτου της να ραπάρει τα βάσανα του έρωτά της για τον Μήτσο, λουσμένη από το φως του φεγγαριού, του φαναριού της Κορεάτικης Αγοράς και τους ψίθυρους των περαστικών που κοντοστέκονται και προσπερνούν χαμογελώντας.
Η εμπειρία της Laurie Anderson στο Ηρώδειο δεν μεταφέρεται σε εικόνες, έπρεπε να ήσουν εκεί για να μετέχεις…
Ολιγόλεπτη στάση στο Χόντο ή το Άττικα, όταν το 46άρι του υδράργυρου σου καίει το σκαλπ και έχεις να τελειώσεις 2-3 δουλειές ακόμα.
Παγωτό που λιώνει, λιωμένο παγωτό, σιρόπια παντού, η γλώσσα πλαταγίζει, κύπελλα και πλαστικά μπουκάλια νερού πεταμένα στα πεζοδρόμια του κέντρου.
Τα βιομηχανικά κτήρια της Πειραιώς, ως εικόνα, ως λείψανα, ως απομεινάρια, ως μια φάση μετάβασης σε ένα φρεσκο-σχεδιασμένο μέλλον (με υλικά του παρελθόντος).
Τα ιδρωμένα κορμιά των χορευτών του Forsythe Company.
Η πρωτόγονη, άγουρη αφέλεια (και λίγο ναϊφ τεχνική) των ρωσικών εκθεμάτων στην ArtAthina.
Το πλήθος κόσμου που κάθεται (ή όχι) στα μαξιλαράκια των πεζουλιών έξω από τα Hoxton & σία, στην πλατεία του σταθμού μετρό στο Γκάζι.
Οι πολυκατοικίες-μαλακία που ετοιμάζονται να ξεφυτρώσουν σε αυτή την περιοχή.
Ο βασιλικός-δωράκι στις κυρίες (που έφαγαν τον περίδρομο) στο Butcher Shop. Εντωμεταξύ, δεν είναι καθόλου σωστό να καλύπτεις ΟΛΟ το πεζοδρόμιο με τραπεζοκαθίσματα, αλλά γαμώτο, σε εκείνο το σημείο είναι τόσο καλή η περατζάδα: μπουκιά και κουτσομπολιό και τανάπαλιν.
Να τραγουδάς με κλειστά μάτια και φρενιασμένη φωνή το Edge of Heaven και το Careless Whisper και να σε συνοδεύει στα φωνητικά ο ίδιος ο George Michael αυτοπροσώπως! Thanks George :)
Οι ουρές για μπύρα στη συναυλία των James. Αλλά δε βαριέσαι, τόσο καιρό είχες να δεις την παρέα, προλάβαινες να αναλύσεις τα πλάνα του καλοκαιριού, προτεινόμενες παραλίες και άλλα τέτοια.
Αύγουστος και 3 κι ο κούκος μέσα στις κλιματιζόμενες (απόλαυση!) αίθουσες των multiplex. Από πότε τα Στερ κάνουν διάλειμμα ακόμα και στις μικρές ταινίες;
Αστεία εικόνα στο σινεμά: ο Ρόμπερτ Κάρλαϊλ να μεταμορφώνεται σε ζόμπι στο 28 Weeks Later. LOL και πάλι LOL! Η ταινία έχει εντυπωσιακές εναέριες απεικονίσεις του Λονδίνου πάντως – μα πώς μπόρεσαν να το κινηματογραφήσουν τόσο έρημο;;
Μαργαρίτα λεμόνι, κοκτέιλ με καλαμάκι, χωρίς καλαμάκι και γλείψιμο του ποτηριού να πάνε κάτω τα αλάτια. Πάντως μαργαρίτα λεμόνι, χωρίς θρυμματισμένο πάγο είναι μεγάλη ατζαμοσύνη του μπάρμαν.
Οι τσακωμοί στον ηλεκτρικό για το αν λειτουργεί το αιρ κοντίσιον και τι να κάνουμε με τα παράθυρα, όταν ο τύπος στο μεγάφωνο ξελαρυγγιάζεται να τα κλείσουμε, γιατί «ο κλιματισμός είναι ανοικτός».
Ο περίπατος από το Ηρώδειο μέχρι το Γκάζι, αγκαλιά με τον καλό σου, can’t fight the moonlight (or maybe, do can).
Βόλτα στην παραλιακή, με την οροφή ανοικτή και τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά.
Because we are your friends, you never be alone again!
Η σχεδόν απόλυτη ησυχία που σε συνεπαίρνει στις γειτονιές ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα, από τα μέσα Ιουλίου και μετά, που άρχισε να φεύγει ο κόσμος από την Αθήνα.
Τα βανάκια των τηλεοπτικών καναλιών (και το αντίστοιχο ταλαιπωρημένο crew, με καφέ και τσιγάρο) ακροβολισμένα για μέρες κατά μήκος του πεζοδρομίου της Βασιλίσσης Σοφίας έξω από το Αρεταίειο, εν αναμονή των εξελίξεων της υγείας Χριστόδουλου.
Οι στάχτες από τη φωτιά στην Πάρνηθα, το οργισμένο πλήθος στο Σύνταγμα, ένα πάρτι σε σπίτι στους πρόποδες του βουνού, τα καμένα, σαν ψωριάρικο εκκρεμές πάνω από το κεφάλι σου.
Οι bonding-συνομιλίες με συναδέλφους στη δουλειά, χαλαρές και ξέγνοιαστες, αλλά όχι τόσο ανούσιες, όταν η «πελατεία» έχει αραιώσει και οι υψηλά ιστάμενοι λείπουν με άδεια.
Night touch my hand with the turning golden skans, from the night and the light, all plans are golden in your hand (ooooooo, ahhhh).
Βόλτες στο κέντρο με ένα ποτήρι χυμό από το Fresco, raspberry recharger ή manhattan bliss, γιάμι γιάμι, σλουρπ, σλουρπ.
Ήσυχα απογεύματα-βράδια με βιβλίο στο μπαλκόνι και μυρωδιά βασιλικού από τη γλάστρα παραδίπλα.
Ένα τσιμπηματάκι άγχους: ο Αύγουστος μου φαίνεται Δεκέμβριος και η 1η Σεπτεμβρίου, πρωτοχρονιά. Ντεσίζιονς, ντεσίζιονς, ντεσίζιονς!
Η αντίστροφη μέτρηση: μία και σήμερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου