Vegas, baby

Το Βέγκας είναι το απόλυτο χάσιμο, μια κατασκευή από το τίποτα, μια ψευδαίσθηση μέσα στην έρημο, χρυσά (επικάλυψη) κτήρια πάνω στην άμμο. Μια παιχνιδούπολη για μεγάλους;

Έχε πρόχειρο το μπλοκ των επιταγών ντάρλιν, θα σου φανεί χρήσιμο...

Every picture tells a story: NYC

No picture can capture the whole story, though.

Ακούγεται τετριμμένο, αλλά ναι, η Νέα Υόρκη είναι ωραία πόλη, κάτι σαν την "πόλη των πόλεων". Εγώ την βρήκα και ρομαντική - γούστα είναι αυτά.

Το μόνο μελανό σημείο, πόνεσε ο αυχένας με το να κοιτάω συνέχεια ψηλά, αλλά δεν μπορείς να κοιτάξεις κι αλλιώς με τόσους ουρανοξύστες.

hello blog, i'm back

- Και που γύρισα, τι βρήκα;

Εκλογές και πυρκαγιές, τα 2 μεγάλα κακά της Ελλάδας.

Summer moved on (φωτιές, ζέστες, παράξενος Ιούλιος...)

• Μια έγκυος, με την κοιλιά στο σαγόνι, σιδερώνει στο μπαλκόνι, σκασμένη από τη ζέστη φορώντας μόνο σορτσάκι και σουτιέν - είναι 9 το βράδυ και το θερμόμετρο δείχνει 32ο C.
• Οι ουρές για ζεστό σουβλάκι στην καντίνα του θερινού κινηματογράφου της Αίγλης Ζαππείου. Και οι μυρωδιές, όταν ακουμπά ο δίσκος στο τραπέζι…
• Η bumper-to-bumper κίνηση στη Λεωφόρο Μαραθώνος προς Νέα Μάκρη, Κυριακή πρωί χωρίς ιδιαίτερο καύσωνα, με πόδια έξω από το παράθυρο, χέρια με τσιγάρο να κρέμονται, ή εναλλακτικά, μοναχικούς οδηγούς με κλειστά παράθυρα και a/c, να κάνουν lip-sync σε τρέχουσες επιτυχίες.
• Ερώτηση στην ουρά μέσα στο Πειραιώς 260, για την παράσταση του Μαρμαρινού: «κομπάρσοι είναι αυτοί ή μπορώ να πάρω από δω εισιτήρια;». Δυστυχώς ατυχήσατε, και οι 2 μέρες είναι sold-out.
• Η Όλια Λαζαρίδου στην κορυφή του Τροχόσπιτου της να ραπάρει τα βάσανα του έρωτά της για τον Μήτσο, λουσμένη από το φως του φεγγαριού, του φαναριού της Κορεάτικης Αγοράς και τους ψίθυρους των περαστικών που κοντοστέκονται και προσπερνούν χαμογελώντας.
• Η εμπειρία της Laurie Anderson στο Ηρώδειο δεν μεταφέρεται σε εικόνες, έπρεπε να ήσουν εκεί για να μετέχεις…
• Ολιγόλεπτη στάση στο Χόντο ή το Άττικα, όταν το 46άρι του υδράργυρου σου καίει το σκαλπ και έχεις να τελειώσεις 2-3 δουλειές ακόμα.
• Παγωτό που λιώνει, λιωμένο παγωτό, σιρόπια παντού, η γλώσσα πλαταγίζει, κύπελλα και πλαστικά μπουκάλια νερού πεταμένα στα πεζοδρόμια του κέντρου.
• Τα βιομηχανικά κτήρια της Πειραιώς, ως εικόνα, ως λείψανα, ως απομεινάρια, ως μια φάση μετάβασης σε ένα φρεσκο-σχεδιασμένο μέλλον (με υλικά του παρελθόντος).
• Τα ιδρωμένα κορμιά των χορευτών του Forsythe Company.
• Η πρωτόγονη, άγουρη αφέλεια (και λίγο ναϊφ τεχνική) των ρωσικών εκθεμάτων στην ArtAthina.
• Το πλήθος κόσμου που κάθεται (ή όχι) στα μαξιλαράκια των πεζουλιών έξω από τα Hoxton & σία, στην πλατεία του σταθμού μετρό στο Γκάζι.
• Οι πολυκατοικίες-μαλακία που ετοιμάζονται να ξεφυτρώσουν σε αυτή την περιοχή.
• Ο βασιλικός-δωράκι στις κυρίες (που έφαγαν τον περίδρομο) στο Butcher Shop. Εντωμεταξύ, δεν είναι καθόλου σωστό να καλύπτεις ΟΛΟ το πεζοδρόμιο με τραπεζοκαθίσματα, αλλά γαμώτο, σε εκείνο το σημείο είναι τόσο καλή η περατζάδα: μπουκιά και κουτσομπολιό και τανάπαλιν.
• Να τραγουδάς με κλειστά μάτια και φρενιασμένη φωνή το Edge of Heaven και το Careless Whisper και να σε συνοδεύει στα φωνητικά ο ίδιος ο George Michael αυτοπροσώπως! Thanks George :)
• Οι ουρές για μπύρα στη συναυλία των James. Αλλά δε βαριέσαι, τόσο καιρό είχες να δεις την παρέα, προλάβαινες να αναλύσεις τα πλάνα του καλοκαιριού, προτεινόμενες παραλίες και άλλα τέτοια.
• Αύγουστος και 3 κι ο κούκος μέσα στις κλιματιζόμενες (απόλαυση!) αίθουσες των multiplex. Από πότε τα Στερ κάνουν διάλειμμα ακόμα και στις μικρές ταινίες;
• Αστεία εικόνα στο σινεμά: ο Ρόμπερτ Κάρλαϊλ να μεταμορφώνεται σε ζόμπι στο 28 Weeks Later. LOL και πάλι LOL! Η ταινία έχει εντυπωσιακές εναέριες απεικονίσεις του Λονδίνου πάντως – μα πώς μπόρεσαν να το κινηματογραφήσουν τόσο έρημο;;
• Μαργαρίτα λεμόνι, κοκτέιλ με καλαμάκι, χωρίς καλαμάκι και γλείψιμο του ποτηριού να πάνε κάτω τα αλάτια. Πάντως μαργαρίτα λεμόνι, χωρίς θρυμματισμένο πάγο είναι μεγάλη ατζαμοσύνη του μπάρμαν.
• Οι τσακωμοί στον ηλεκτρικό για το αν λειτουργεί το αιρ κοντίσιον και τι να κάνουμε με τα παράθυρα, όταν ο τύπος στο μεγάφωνο ξελαρυγγιάζεται να τα κλείσουμε, γιατί «ο κλιματισμός είναι ανοικτός».
• Ο περίπατος από το Ηρώδειο μέχρι το Γκάζι, αγκαλιά με τον καλό σου, can’t fight the moonlight (or maybe, do can).
• Βόλτα στην παραλιακή, με την οροφή ανοικτή και τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά.
• Because we are your friends, you never be alone again!
• Η σχεδόν απόλυτη ησυχία που σε συνεπαίρνει στις γειτονιές ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα, από τα μέσα Ιουλίου και μετά, που άρχισε να φεύγει ο κόσμος από την Αθήνα.
• Τα βανάκια των τηλεοπτικών καναλιών (και το αντίστοιχο ταλαιπωρημένο crew, με καφέ και τσιγάρο) ακροβολισμένα για μέρες κατά μήκος του πεζοδρομίου της Βασιλίσσης Σοφίας έξω από το Αρεταίειο, εν αναμονή των εξελίξεων της υγείας Χριστόδουλου.
• Οι στάχτες από τη φωτιά στην Πάρνηθα, το οργισμένο πλήθος στο Σύνταγμα, ένα πάρτι σε σπίτι στους πρόποδες του βουνού, τα καμένα, σαν ψωριάρικο εκκρεμές πάνω από το κεφάλι σου.
• Οι bonding-συνομιλίες με συναδέλφους στη δουλειά, χαλαρές και ξέγνοιαστες, αλλά όχι τόσο ανούσιες, όταν η «πελατεία» έχει αραιώσει και οι υψηλά ιστάμενοι λείπουν με άδεια.
• Night touch my hand with the turning golden skans, from the night and the light, all plans are golden in your hand (ooooooo, ahhhh).
• Βόλτες στο κέντρο με ένα ποτήρι χυμό από το Fresco, raspberry recharger ή manhattan bliss, γιάμι γιάμι, σλουρπ, σλουρπ.
• Ήσυχα απογεύματα-βράδια με βιβλίο στο μπαλκόνι και μυρωδιά βασιλικού από τη γλάστρα παραδίπλα.
• Ένα τσιμπηματάκι άγχους: ο Αύγουστος μου φαίνεται Δεκέμβριος και η 1η Σεπτεμβρίου, πρωτοχρονιά. Ντεσίζιονς, ντεσίζιονς, ντεσίζιονς!
• Η αντίστροφη μέτρηση: μία και σήμερα…

Ένα σπίτι, ένας πίνακας, ένα φόρεμα

Schroder House
Architect: Gerrit Rietveld

Η κ. Schröder ανέθεσε στον Ολλανδό αρχιτέκτονα Gerrit Rietveld να της φτιάξει ένα σπίτι στην Ουτρέχτη, κατά προτίμηση χωρίς τοίχους, και αυτός συνέλαβε το Schroder House (1924), δείγμα αρχιτεκτονικής του ρεύματος του De Stijl και τώρα πλέον μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

[…] Η επιλογή των χρωμάτων έγινε με γνώμονα την ενίσχυση της πλαστικότητας της όψεως του κτηρίου: επιφάνειες λευκές ή σε αποχρώσεις του γκρι, μαύρα παράθυρα και μεταλλικά πλαίσια και χρήση των βασικών χρωμάτων (κόκκινο, κίτρινο, μπλε) σε διάσπαρτα γραμμικά στοιχεία του οικοδομήματος. […]

Αρχιτέκτων και πελάτισσα συνεργάστηκαν στενά στην κατασκευή αυτού του “cardboard Mondrian”, ή αλλιώς αυτού του τεράστιου επίπλου μεταμφιεσμένου σε σπίτι.

Με τα λόγια του ίδιου του δημιουργού, «δεν αποφύγαμε τα παλαιότερα στυλ αρχιτεκτονικής επειδή ήταν άσχημα ή δεν μπορούσαμε να τα αναπαράγουμε, αλλά επειδή η εποχή μας απαιτούσε τη δική της φόρμα, τη δική της έκφανση. Βεβαίως, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τα πετύχουμε αυτά με τους ισχύοντες πολεοδομικούς κανόνες, γιαυτό και το εσωτερικό του κάτω επιπέδου του σπιτιού είναι μάλλον παραδοσιακό, δηλαδή, έχει σταθερούς τοίχους. Αλλά το επάνω το αποκαλούσαμε «σοφίτα» και εκεί κάναμε το σπίτι που πραγματικά θέλαμε».

Schroeder house (wikipedia)

Στον κύκλο των καλλιτεχνών που διαμόρφωσαν τις απόψεις του κινήματος De Stijl ανήκει φυσικά και ο Piet Mondrian.

Ο ζωγράφος ονόμαζε τους πίνακές του "συνθέσεις", αποτελούμενες από κόκκινες, μπλε, κίτρινες, λευκές και μαύρες ορθογώνιες φόρμες, διαχωριζόμενες με ευθείες μαύρες γραμμές.

"Mondrian" day dress, autumn 1965
Yves Saint Laurent (French, born Algeria, 1936)

Wool jersey in color blocks of white, red, blue, black, and yellow
Gift of Mrs. William Rand, 1969 (C.I.69.23)

c' dreamin'

California Love - 2PAC

"The End"

Η Πηγή των Παρθένων είναι μια από τις τρομακτικότερες ταινίες που έχω δει ποτέ.

...μέχρι να δω την Έβδομη Σφραγίδα, (που είχε προηγηθεί της "Πηγής", αλλά εγώ τα είδα αντίστροφα).

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Μπέργκμαν φαίνεται τόσο απάνθρωπος, απογυμνωμένος, ψυχρός - οι άνθρωποι μέσα στον κόσμο του φαίνονται περισσότερο ανδρείκελα παρά άνθρωποι με κανονικά συναισθήματα, εξού το τρομακτικό των ταινιών του.

Το να παρακολουθείς ταινίες του Σουηδού, για μένα τουλάχιστον ήταν απαιτητική προσπάθεια (!), ωστόσο εικόνες και διάλογοι με στοίχειωναν καιρό μετά. Ήταν (είναι) ένας από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες.

Οι ταινίες του Αντονιόνι ποτέ δε με "άγγιξαν" όσο αυτές του Μπέργκμαν, αλλά και πάλι, οι εικόνες είναι ανεξίτηλες στο μυαλό, το θεϊκό πρόσωπο της Μόνικα Βίτι, οι περιπλανήσεις του Νίκολσον, ο πολύχρωμος κόσμος του Blowup (για το συγκεκριμένο, θυμάμαι ακόμα και γελάω, την φίλη μου να μου συστήνει να νοικιάσω την ταινία από το βίντεο κλαμπ - αίωνες πριν - αλλά να προσέξω να μην πάρω το Blow out, την ταινία του DePalma με τον Τραβόλτα. Από σύμπτωση, λίγες μέρες μετά, η τηλεόραση έπαιξε το Blow Out, οπότε τις είδα τη μια μετά την άλλη, κ α μ ί α σ χ έ σ η).