Όψιμη θεατροφιλία, βροχερό απόγευμα ή επιθυμία να δω ένα θέαμα οικείο όσο και απρόσμενο μαζί;Ο βασικός λόγος για να πάω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν για να παρακολουθήσω το καινούριο έργο του απίθανου διδύμου Βασίλη Μαυρογεωργίου – Κώστα Γάκη, «Μόνο την αλήθεια, μέρος 1».
Βλέποντας μια τόσο καλοφτιαγμένη, λιτή και απολαυστική παράσταση, αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά στη σκηνή είναι ό,τι έχει απομείνει στην Ελλάδα από το πάλαι ποτέ τρίπτυχο «νιάτα-φρεσκάδα-ταλέντο» ή αν έχουμε λίγο μπλέξει το ταλέντο με το θράσος μπροστά στην κάμερα και τη φρεσκάδα με τα ντιζαϊνάτα ρούχα ενός μαϊντανού στυλίστα.
Το μόνο ψεγάδι που μπόρεσα να βρω σε αυτή την παράσταση ήταν η απουσία ικανοποιητικού αριθμού σουρεαλιστικών τραγουδιών, όπως στην «Κατσαρίδα», το προηγούμενο έργο που ανέβασαν αυτοί οι 2 αξιοθαύμαστοι τύποι.
(Θερμή παράκληση προς κ. Κ. Γάκη: μπορείτε να γράψετε ένα καθαρόαιμο μιούζικαλ, πλιζ, πλιζ, πλιζ? Και να κυκλοφορήσετε ό,τι τραγούδια/μουσική έχετε φτιάξει μέχρι στιγμής για το θέατρο σε ένα σιντάκι! Πλιζ, πλιζ, πλιιιζ! Το φαν κλαμπ είναι έτοιμο και περιμένει.)
Δύο ακόμα ταλέντα προστίθενται στον δημιουργικό πανζουρλισμό του εν λόγω διδύμου: η Κατερίνα Μαυρογεώργη και ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου. Προστίθενται και αυγαταίνουν τον δημιουργικό αντίκτυπο της παράστασης στο πολλαπλάσιο.
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, εκτός του ότι έχω τρομερή περιέργεια και μεγάλη προσμονή να δω πώς θα συνδέσουν του χρόνου (να’μαστε καλά) το πρώτο με το δεύτερο μέρος της Αλήθειας που υπόσχεται ο τίτλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου