Κάποιες ώρες πριν αρχίσει ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ και οι αποβάθρες στον ηλεκτρικό είναι φίσκα.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τα τρένα που ανεβαίνουν προς το στάδιο είναι λιγότερα από αυτά που κατεβαίνουν προς κέντρο. Αδιαχώρητο.
Fair enough, σύσφιξη σχέσεων, είναι και η βροχή που φέρνει κάπως ρομαντική διάθεση, έχει πλάκα να βλέπεις κοκκινομάγουλους άγγλους κολλητά με ελληνίδες γιαγιούλες που φωνάζουν 'σόρι' και σπρώχνουν για να βγουν από την πόρτα, καθώς κάτι ψηλοί, αγριωποί ιταλοί μουρμουρίζουν από μέσα τους για το στρίμωγμα, μάλλον βρισιές.
Κόκκινες μπλούζες παντού, δεν έχω ιδέα από ποδόσφαιρο, ακούω ανθρώπους να σχολιάζουν και να επαναλαμβάνουν σαν μάντρα «Άθενς δύοχιλιάδεσεπτά», θα πάω σπίτι να ακούσω το “Ferry cross the Mersey” (αν και ξέρω ότι δεν είναι αυτό το τραγούδι της Λιβερπουλ).
Τετάρτη 23 Μαΐου 2007
Τρίτη 22 Μαΐου 2007
nights in Athens
Μια και είμαι σε θεατρικό mood, ας ξεψαχνίσω το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών (ένα λευκό αναδιπλούμενο χαρτάκι μέσα στο συρφετό των ιλουστρασιόν ενθέτων στις κυριακάτικες εφημερίδες).
Χρόνου θέλοντος και τσέπης επιτρεπούσης (λέμε τώρα), είναι μερικές παραστάσεις, όχι μόνο θεατρικές, που δεν θα ήθελα να χάσω:
- Φιλαρμονική Ορχήστρα Αγίας Πετρούπολης, 7+8/6, Ηρώδειο: θα ακουστούν Τσαϊκόφσκι, Προκόπιεφ, Στραβίνσκι, με σολίστ τους Σγούρο, Ματσούεφ, για καλό σκοπό (βλ. Σύλλογος Ελπίδα).
- Laurie Anderson, 19/6, Ηρώδειο: η τύπισσα είναι πολυτάλαντη, το πιο πιθανό είναι να τα δεις όλα.
- Sylvie Guillem & Akram Khan, 29+30/6, Ηρώδειο: χορεύουν σε χορογραφία του Akram Khan.
- Ρομπέρ Τομά, 8 Γυναίκες, 2-6/6, Πειραιώς 260: θέλω να δω την ντριμ-τιμ των ελλήνων ζεν πρεμιέ του θεάτρου (και όχι μόνο) με περούκες και φορέματα.
- Ροντρίγκο Γκαρσία, Cruda, Vuelta y vuelta, Al punto, Chamuscada, 20-22/6, Πειραιώς 206: Λίαν αιμάσσον, Αιμάσσον, Μισοψημένο, Καμένο…
- Ensemble intercontemporain, 25/6, Πειραιώς 260: ακούμε έργα Ντεμπισσύ, Μπάρτοκ, Μπουλέζ.
- Ομάδα χορού sinequanon, Homo Hameno Hamini, 4+5/7, Πειραιώς 260.
- The Forsythe Company, Heterotopia, 12-14/7, Πειραιώς 260: έργο του William Forsythe.
- Theseum Ensemble, Πεθαίνω σα χώρα, 30+31/7, Πειραιώς 260: σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
- Pierrette Dupoyet, Τζελσομίνα, πολλές οι ημερομηνίες, πολλοί και οι χώροι: Θέατρο σε Τροχόσπιτο με την Όλια Λαζαρίδη, σε σκηνοθεσία του (ναι!) Βασίλη Μαυρογεωργίου.
- Χάινερ Μύλλερ, Κουαρτέτο, 2,3,6,7,8/7, Λυρική Σκηνή: η Ιζαμπέλ Υπέρ στην Αθήνα.
- Μαριβώ, Η τέλεια στρατηγική, 2-8/7, Το Σχολείον: προσμονή για τις κυρίες Μάσχα-Κεχαγιόγλου.
- Σοφοκλή, Αντιγόνη, 29+30/6, Επίδαυρος: η περσινή συνεργασία Βογιατζή-Μουτούση, τα εισιτήρια για όσους τρέξουν να προλάβουν.
- Atelier 31, Ευριπίδη, Μήδεια, 9-11/6, Το Σχολείον: η Μήδεια στα αλβανικά.
- Θέατρο του Ήλιου, Οι εφήμεροι, 22-4+27/6-1/7, Κλειστό Φαλήρου: σκηνοθεσία Αριάν Μνουσκίν.
Αν έχω γράψει λάθος ημερομηνίες ή για το πλήρες πρόγραμμα, τιμές εισιτηρίων, κλπ, κλικάρετε στο site του Φεστιβάλ Αθηνών (απ'όπου και οι φωτογραφίες):
Δευτέρα 21 Μαΐου 2007
Ντουβάλ Μπαγκότ
Όψιμη θεατροφιλία, βροχερό απόγευμα ή επιθυμία να δω ένα θέαμα οικείο όσο και απρόσμενο μαζί;Ο βασικός λόγος για να πάω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν για να παρακολουθήσω το καινούριο έργο του απίθανου διδύμου Βασίλη Μαυρογεωργίου – Κώστα Γάκη, «Μόνο την αλήθεια, μέρος 1».
Βλέποντας μια τόσο καλοφτιαγμένη, λιτή και απολαυστική παράσταση, αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά στη σκηνή είναι ό,τι έχει απομείνει στην Ελλάδα από το πάλαι ποτέ τρίπτυχο «νιάτα-φρεσκάδα-ταλέντο» ή αν έχουμε λίγο μπλέξει το ταλέντο με το θράσος μπροστά στην κάμερα και τη φρεσκάδα με τα ντιζαϊνάτα ρούχα ενός μαϊντανού στυλίστα.
Το μόνο ψεγάδι που μπόρεσα να βρω σε αυτή την παράσταση ήταν η απουσία ικανοποιητικού αριθμού σουρεαλιστικών τραγουδιών, όπως στην «Κατσαρίδα», το προηγούμενο έργο που ανέβασαν αυτοί οι 2 αξιοθαύμαστοι τύποι.
(Θερμή παράκληση προς κ. Κ. Γάκη: μπορείτε να γράψετε ένα καθαρόαιμο μιούζικαλ, πλιζ, πλιζ, πλιζ? Και να κυκλοφορήσετε ό,τι τραγούδια/μουσική έχετε φτιάξει μέχρι στιγμής για το θέατρο σε ένα σιντάκι! Πλιζ, πλιζ, πλιιιζ! Το φαν κλαμπ είναι έτοιμο και περιμένει.)
Δύο ακόμα ταλέντα προστίθενται στον δημιουργικό πανζουρλισμό του εν λόγω διδύμου: η Κατερίνα Μαυρογεώργη και ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου. Προστίθενται και αυγαταίνουν τον δημιουργικό αντίκτυπο της παράστασης στο πολλαπλάσιο.
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, εκτός του ότι έχω τρομερή περιέργεια και μεγάλη προσμονή να δω πώς θα συνδέσουν του χρόνου (να’μαστε καλά) το πρώτο με το δεύτερο μέρος της Αλήθειας που υπόσχεται ο τίτλος.
Σάββατο 19 Μαΐου 2007
Δευτέρα 14 Μαΐου 2007
Κούραση
All around me are familiar faces
Worn out places, worn out faces
Bright and early for their daily races
Going nowhere, going nowhere
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I want to drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
Worn out places, worn out faces
Bright and early for their daily races
Going nowhere, going nowhere
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I want to drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
Πέμπτη 10 Μαΐου 2007
Δευτέρα 7 Μαΐου 2007
Εσύ τι τύπος γραφείου είσαι;
Ο Πέφτουλας
(γένους αρσενικού)
Την πέφτει σε όλα τα κορίτσια, ασχέτου βεληνεκούς, δέσμευσης ή διαμετρήματος, και ό,τι κάτσει. Είναι ενοχλητικά κοινωνικός και διαχυτικός – θα αγκαλιάσει για να πει καλημέρα και θα βάλει το χέρι στον ποπό αντί για τη μέση σου για να αγκαλιάσει. Κάθε μέρα σε καλεί (εσένα και άλλες 35 θηλυκές συναδέλφους) και σε διαφορετικό μέρος όπου «θα περάσετε όμορφα» με «καλή μουσικούλα και τρέντι φατσούλες».
Ο πορνόγερος
(γένους αρσενικού)
Έχει ίδια χαρακτηριστικά με τον παραπάνω, μόνο που είναι αισθητά μεγαλύτερος σε ηλικία, παντρεμένος, με παιδιά. Κάνει συνέχεια πορνοδιαστροφικά αστεία και δε χάνει ευκαιρία να αναφέρει όλως τυχαίως κοσμητικά επίθετα (μεγέθους) που αφορούν το πουλί του.
Ο Ξερόλας
(bi)
Ξέρει τα πάντα, άσε να σου πει αυτός, άσε να σου δείξει. Δε σε αφήνει να ολοκληρώσεις τη φράση σου και αυτός/ή την έχει ήδη τελειώσει πετώντας μια δικιά του μπαρούφα. Φυσικό επόμενο να κάνει τραγικά λάθη και παραλήψεις λόγω άγνοιας, λάθη που δεν θα παραδεχτεί ποτέ, ούτε θα μάθει από αυτά.
Η Κουτσομπόλα
(bi και το ξέρεις)
Το αυτί της/του το ζηλεύουν όλες οι υπηρεσίες παρακολούθησης ανά τον κόσμο, για την δε ικανότητα «πανταχού-παρουσίας» απορεί και ο ίδιος ο θεός. Είναι η Τατιάνα και η Χριστίνα μαζί με τη μορφή Αγίας Τερέζας και Βέφας Αλεξιάδου χωρίς την ποδιά. Όταν θέλει να μιλήσει διακόπτει τον οποιονδήποτε, ακόμα κι αν έχει σοβαρή δουλειά, προκειμένου να πει τα μεγάλα νέα. Αν δεν το ξέρει η Κουτσομπόλα, δεν αποτελεί είδηση άξια σχολιασμού χρυσό μου.
Ο Ευθυνόφοβος
(bi)
Ακόμα και αν τον/την υποβάλεις σε μαρτύρια τύπου “Saw”, δεν πρόκειται να αναλάβει καμία πρωτοβουλία, επομένως ούτε ευθύνη. Αποφεύγει μετά βδελυγμίας να σηκώνει τηλέφωνα, παθαίνει πατατράκ όταν του απευθύνει το λόγο ανώτερος, δεν υπογράφει τίποτα που θα βγει εκτός εταιρείας αν δεν έχει περάσει από τα μάτια κάποιου «υπεύθυνου» πρώτα και πελαγώνει σε σημείο πνιγμού αν πρέπει να κρατήσει μια ώρα όλο το γραφείο μόνος του.
Ο καταβόθρας
(συνήθως γένους αρσενικού )
Περνάει απ’όλα τα γραφεία και «τσιμπάει» ό,τι βρει διαθέσιμο. Δε λέει ποτέ όχι σε κέρασμα, και όταν η πίτσα/ σαλάτα/ τυρόπιτα μείνει στη μέση, αυτός αναλαμβάνει να την τελειώσει γιατί είναι κρίμα κι άδικο να πάει φαγητό πεταμένο. Μην αναφέρετε μπροστά του/της τη λέξη γυμναστήριο ή μπόντυλάιν.
Ο τρακαδόρος
(bi)
Μοιάζει με τον προαναφερθέντα, μόνο που αυτός δεν σταματάει στο φαΐ - ρημάζει τα πάντα: τσιγάρα, στυλό, αναπτήρες, χαρτιά, ντεπόν, τσίχλες και ό,τι άλλο του γυαλίσει. Ανεπιστρεπτί και με το αζημίωτο πάντα.
Το γλειφτρόνι
(bi)
Αηδιαστικό είδος, η γλώσσα του κρέμεται πέντε οργιές μακριά, γλείφει κατεξοχήν το μεγάλο αφεντικό, αλλά και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, από το οποίο μπορεί να αποκομίσει όφελος, κύρος ή επιβεβαίωση.
Η νέα μάνα
(γένους θηλυκού)
Μόλις έχει επιστρέψει από την άδεια τοκετού και της λείπει το μωράκι της, ανησυχεί δε συνεχώς για το ποιόν της νεοπροσληθφείσας ουκρανής νταντάς που μένει τόσες ώρες μόνη με το βρέφος - κρέμεται συνέχεια από το τηλέφωνο, κάθε τρεις και λίγο ρωτάει αν το βλαστάρι είναι καλά. Αν δε τυχόν και το ταλαιπωρεί καμιά ύπουλη ίωση, έχεις το προνόμιο να ακούς με κάθε λεπτομέρεια την περιγραφή του "πράσινου σκατού" και ερωτήσεις τύπου "είναι φυσιολογικό αυτό γιατρέ;". Τρέχει και δε φτάνει σχεδόν ποτέ στην ώρα που πρέπει να φύγει η ουκρανή γιατί τελείωσε η βάρδια, και χιλιοπαρακαλάει μάνα/αδερφή/κολλητή να της κρατήσει μια ώρα το μωρό, μπας και μπορέσει να πάει για αποτρίχωση, που έχει καταντήσει με γάμπες πιο μαλλιαρές κι απ’του συζύγου (ευτυχώς, η τρίχα είναι ίσια, ενώ εκείνου κατσαρή).
Η γραμματέας από την κόλαση
(συνήθως γένους θηλυκού, αλλά όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά)
Για να φτάσεις εντός του γραφείου του μεγάλου αφεντικού και να κάνεις τη δουλειά σου, πρέπει να περάσεις τις πύλες της αδυσώπητης γραμματέως του. Πάντα πρέπει να τα έχεις καλά με τη γραμματέα, να λες κοπλιμέντα, να κερνάς γλυκά ή ό,τι άλλο και να την ταλαιπωρείς όσο το δυνατό λιγότερο με δουλειές σου (εμ τι το πέρασες;), ώστε να σου κρατάει σωστά τα μηνύματα στα τηλέφωνα, να σου λέει εγκαίρως τα απαραίτητα κουτσομπολιά, να σε βάζει σε καλή σειρά στην ουρά που περιμένει να δει το μεγάλο αφεντικό και αν είσαι τυχερός, να βγάζει καμιά φωτοτυπία όταν εσύ βρίσκεσαι στην τούρλα του σαββάτου (Δευτέρα πρωί).
Ο γκρινιάρης
(bi)
Γκρι το ένα, γκρι το άλλο, γκρι ετούτο, γκρι εκείνο (όχι το χρώμα γκρι).
Η ψωνάρα
(bi)
Επιδεικνύει συνεχώς τα logos στα ρούχα της/του, στα κλειδιά του αυτοκινήτου, στα γκάτζετ και τα αξεσουάρ, η δε ομιλία του/της είναι ένα συνεχές και κουραστικό namedropping: σε ποια μοδάτα στέκια πήγε το ΣΚ, σε πιο τρέντι μέρος έκλεισε για διακοπές το καλοκαίρι, με ποιόν σελέμπριτι πήγαινε μαζί σχολείο και ότι έχει φιλίες με τη γυναίκα του φίλου του ξάδερφου, του κολλητού του β’ αναπληρωματικού σεκιουριτά της Βίσση.
(γένους αρσενικού)
Την πέφτει σε όλα τα κορίτσια, ασχέτου βεληνεκούς, δέσμευσης ή διαμετρήματος, και ό,τι κάτσει. Είναι ενοχλητικά κοινωνικός και διαχυτικός – θα αγκαλιάσει για να πει καλημέρα και θα βάλει το χέρι στον ποπό αντί για τη μέση σου για να αγκαλιάσει. Κάθε μέρα σε καλεί (εσένα και άλλες 35 θηλυκές συναδέλφους) και σε διαφορετικό μέρος όπου «θα περάσετε όμορφα» με «καλή μουσικούλα και τρέντι φατσούλες».
Ο πορνόγερος
(γένους αρσενικού)
Έχει ίδια χαρακτηριστικά με τον παραπάνω, μόνο που είναι αισθητά μεγαλύτερος σε ηλικία, παντρεμένος, με παιδιά. Κάνει συνέχεια πορνοδιαστροφικά αστεία και δε χάνει ευκαιρία να αναφέρει όλως τυχαίως κοσμητικά επίθετα (μεγέθους) που αφορούν το πουλί του.
Ο Ξερόλας
(bi)
Ξέρει τα πάντα, άσε να σου πει αυτός, άσε να σου δείξει. Δε σε αφήνει να ολοκληρώσεις τη φράση σου και αυτός/ή την έχει ήδη τελειώσει πετώντας μια δικιά του μπαρούφα. Φυσικό επόμενο να κάνει τραγικά λάθη και παραλήψεις λόγω άγνοιας, λάθη που δεν θα παραδεχτεί ποτέ, ούτε θα μάθει από αυτά.
Η Κουτσομπόλα
(bi και το ξέρεις)
Το αυτί της/του το ζηλεύουν όλες οι υπηρεσίες παρακολούθησης ανά τον κόσμο, για την δε ικανότητα «πανταχού-παρουσίας» απορεί και ο ίδιος ο θεός. Είναι η Τατιάνα και η Χριστίνα μαζί με τη μορφή Αγίας Τερέζας και Βέφας Αλεξιάδου χωρίς την ποδιά. Όταν θέλει να μιλήσει διακόπτει τον οποιονδήποτε, ακόμα κι αν έχει σοβαρή δουλειά, προκειμένου να πει τα μεγάλα νέα. Αν δεν το ξέρει η Κουτσομπόλα, δεν αποτελεί είδηση άξια σχολιασμού χρυσό μου.
Ο Ευθυνόφοβος
(bi)
Ακόμα και αν τον/την υποβάλεις σε μαρτύρια τύπου “Saw”, δεν πρόκειται να αναλάβει καμία πρωτοβουλία, επομένως ούτε ευθύνη. Αποφεύγει μετά βδελυγμίας να σηκώνει τηλέφωνα, παθαίνει πατατράκ όταν του απευθύνει το λόγο ανώτερος, δεν υπογράφει τίποτα που θα βγει εκτός εταιρείας αν δεν έχει περάσει από τα μάτια κάποιου «υπεύθυνου» πρώτα και πελαγώνει σε σημείο πνιγμού αν πρέπει να κρατήσει μια ώρα όλο το γραφείο μόνος του.
Ο καταβόθρας
(συνήθως γένους αρσενικού )
Περνάει απ’όλα τα γραφεία και «τσιμπάει» ό,τι βρει διαθέσιμο. Δε λέει ποτέ όχι σε κέρασμα, και όταν η πίτσα/ σαλάτα/ τυρόπιτα μείνει στη μέση, αυτός αναλαμβάνει να την τελειώσει γιατί είναι κρίμα κι άδικο να πάει φαγητό πεταμένο. Μην αναφέρετε μπροστά του/της τη λέξη γυμναστήριο ή μπόντυλάιν.
Ο τρακαδόρος
(bi)
Μοιάζει με τον προαναφερθέντα, μόνο που αυτός δεν σταματάει στο φαΐ - ρημάζει τα πάντα: τσιγάρα, στυλό, αναπτήρες, χαρτιά, ντεπόν, τσίχλες και ό,τι άλλο του γυαλίσει. Ανεπιστρεπτί και με το αζημίωτο πάντα.
Το γλειφτρόνι
(bi)
Αηδιαστικό είδος, η γλώσσα του κρέμεται πέντε οργιές μακριά, γλείφει κατεξοχήν το μεγάλο αφεντικό, αλλά και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, από το οποίο μπορεί να αποκομίσει όφελος, κύρος ή επιβεβαίωση.
Η νέα μάνα
(γένους θηλυκού)
Μόλις έχει επιστρέψει από την άδεια τοκετού και της λείπει το μωράκι της, ανησυχεί δε συνεχώς για το ποιόν της νεοπροσληθφείσας ουκρανής νταντάς που μένει τόσες ώρες μόνη με το βρέφος - κρέμεται συνέχεια από το τηλέφωνο, κάθε τρεις και λίγο ρωτάει αν το βλαστάρι είναι καλά. Αν δε τυχόν και το ταλαιπωρεί καμιά ύπουλη ίωση, έχεις το προνόμιο να ακούς με κάθε λεπτομέρεια την περιγραφή του "πράσινου σκατού" και ερωτήσεις τύπου "είναι φυσιολογικό αυτό γιατρέ;". Τρέχει και δε φτάνει σχεδόν ποτέ στην ώρα που πρέπει να φύγει η ουκρανή γιατί τελείωσε η βάρδια, και χιλιοπαρακαλάει μάνα/αδερφή/κολλητή να της κρατήσει μια ώρα το μωρό, μπας και μπορέσει να πάει για αποτρίχωση, που έχει καταντήσει με γάμπες πιο μαλλιαρές κι απ’του συζύγου (ευτυχώς, η τρίχα είναι ίσια, ενώ εκείνου κατσαρή).
Η γραμματέας από την κόλαση
(συνήθως γένους θηλυκού, αλλά όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά)
Για να φτάσεις εντός του γραφείου του μεγάλου αφεντικού και να κάνεις τη δουλειά σου, πρέπει να περάσεις τις πύλες της αδυσώπητης γραμματέως του. Πάντα πρέπει να τα έχεις καλά με τη γραμματέα, να λες κοπλιμέντα, να κερνάς γλυκά ή ό,τι άλλο και να την ταλαιπωρείς όσο το δυνατό λιγότερο με δουλειές σου (εμ τι το πέρασες;), ώστε να σου κρατάει σωστά τα μηνύματα στα τηλέφωνα, να σου λέει εγκαίρως τα απαραίτητα κουτσομπολιά, να σε βάζει σε καλή σειρά στην ουρά που περιμένει να δει το μεγάλο αφεντικό και αν είσαι τυχερός, να βγάζει καμιά φωτοτυπία όταν εσύ βρίσκεσαι στην τούρλα του σαββάτου (Δευτέρα πρωί).
Ο γκρινιάρης
(bi)
Γκρι το ένα, γκρι το άλλο, γκρι ετούτο, γκρι εκείνο (όχι το χρώμα γκρι).
Η ψωνάρα
(bi)
Επιδεικνύει συνεχώς τα logos στα ρούχα της/του, στα κλειδιά του αυτοκινήτου, στα γκάτζετ και τα αξεσουάρ, η δε ομιλία του/της είναι ένα συνεχές και κουραστικό namedropping: σε ποια μοδάτα στέκια πήγε το ΣΚ, σε πιο τρέντι μέρος έκλεισε για διακοπές το καλοκαίρι, με ποιόν σελέμπριτι πήγαινε μαζί σχολείο και ότι έχει φιλίες με τη γυναίκα του φίλου του ξάδερφου, του κολλητού του β’ αναπληρωματικού σεκιουριτά της Βίσση.
Πέμπτη 3 Μαΐου 2007
Let them eat cake
Παρακολουθώντας τη Μαρία Αντουανέττα της Sofia Coppola, συνειδητοποίησα ότι είναι μεγάλη αδικία να διαφημίζονται και να βγαίνουν στις αίθουσες επίπεδα και ανέμπνευστα φιλμ τύπου «Τα Φαντάσματα του Γκόγια» και να μένουν στα ράφια των βίντεο κλαμπ ταινίες σαν το Marie Antoinette.Με μουσική υπόκρουση Bow Wow Wow και Siouxsie and the Banshees, αισθητική Sex Pistols meets Lily Allen και ένα άγγιγμα νέο-χίπικης διάθεσης, με έκανε να αισθανθώ μέρος της εποχής, παρατηρητής εκ των έσω, έστω κατώτερη κυρία επί των τιμών της Αυλής (που δεν έχει δικαίωμα να αγγίζει τη Βασίλισσα, μόνο να είναι στο ίδιο δωμάτιο με αυτή και να την βλέπει από μακριά).
Η Kirsten Dunst είναι σαν ζωγραφιά στην ταινία, τόσο χαριτωμένη, όμορφη, γλυκιά, χαμογελαστή (αν και όχι πάντα χαρούμενη), λεπτεπίλεπτη. Είναι καλή όχι μόνο στις grandes σκηνές, με τα χτενίσματα-πολυκατοικίες και τα χρυσοποίκιλτα ενδύματα, αλλά και στις «μικρότερες», όταν αποχωρίζεται τους δικούς της, όταν πρέπει να αποδεχτεί το άξενο πρωτόκολλο των Βερσαλλιών, όταν κλαίει που ο Λουδοβίκος δεν την πλησιάζει, και αρκετές άλλες.
Η ταινία πήρε Όσκαρ κοστουμιών, τα λόγια είναι περιττά για τη δουλειά της Milena Canonero, αλλά και όλα τα συστατικά του περιβάλλοντος χώρου είναι νόστιμα και αρκούντως βασιλικά: τα έπιπλα, τα σερβίτσια, τα υπέροχα γλυκά που οι γαλαζοαίματοι τσάκιζαν απροκάλυπτα, σε διάφορα σχήματα και χρώματα, οι αχανείς κήποι, τα λουλούδια και φυσικά τα χτενίσματα και τα βαψίματα των προσώπων, που αποτελούν αυτοδύναμα στοιχεία της σκηνογραφίας.
Μαμά της Αντουανέττας στην ταινία είναι η Marianne Faithfull, αλλά εκτός από τη Dunst, πιο πολύ μου άρεσε ο Steve Coogan στο ρόλο του πρέσβη-πιστού συμβούλου της Αντουανέττας.
Πάνω απ’όλα, μου άρεσε που η ταινία δεν είναι διδακτικά ιστορική, αλλά ένα ψυχανέμισμα της ζωής ενός πολυσυζητημένου ιστορικού προσώπου.
