Μερικές ώρες πριν τα Όσκαρ, είδα το Letters from Iwo Jima.Μια φίλη, η γνώμη της οποίας μετράει για μένα, είχε πει ότι βαρέθηκε και δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο, οπότε είχα πολλές επιφυλάξεις.
Αλλά εκτιμώ τον Clint Eastwood σαν σκηνοθέτη, και έτσι ήθελα να σχηματίσω τη δική μου άποψη για το φιλμ, παρόλο που με δυσκολία βλέπω πολεμικές ταινίες. Δεν το μετάνιωσα - αν και μεγάλη, η ταινία μου άρεσε.
Το διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα πολεμικά φιλμ είναι η διεξαγωγή μιας κρίσιμης μάχης από την οπτική ενός μη-δυτικού λαού (Ιάπωνες) που γυρίστηκε όμως με την άποψη ενός δυτικού (Αμερικανού) σκηνοθέτη.
Δεν θέλω να γράψω άλλα κλισέ για τη ματαιότητα του πολέμου, τη σημασία της ειρηνικής προσέγγισης για επίλυση των ζητημάτων, όλα τα κακά και άσχημα που φέρνει τελοσπάντων μια τέτοια σύρραξη σε ανθρώπους και τόπους.
Θέλω μόνο να αναφερθώ στην αντιπαράθεση των (λίγο μελό, οκ, αλλά κατά τ’άλλα διαυγέστατων) σκηνών με τους Ιάπωνες λιποτάκτες και τον Αμερικανό αιχμάλωτο, και κυρίως την απολύτως ανθρώπινη φράση του στρατηγού Κουριμπαγιάσι: «ορκίστηκα να πολεμήσω για την οικογένεια μου, αλλά η σκέψη αυτής με δυσκολεύει να τηρήσω τον όρκο μου».
Καθηλωτική η ερμηνεία του Ken Watanabe, μεγαλοπρεπής και ταυτόχρονα αξιοπρεπής, όπως η συμπεριφορά ανθρώπων που μέσα από τις πράξεις τους δημιουργούν θρύλους.
Σχετικά με το οσκαρικό δια ταύτα, θα προτιμούσα να πάρει βραβείο καλύτερης ταινίας το Little Miss Sunshine, αλλά πιστεύω ότι μεταξύ των Departed και Iwo Jima, το δεύτερο είναι καλύτερο φιλμ από το πρώτο. Κρίμα που αγνοήθηκε η ερμηνεία του Watanabe, καθώς και η υποψηφιότητα για καλύτερη φωτογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου