Οι παραδοσιακές εορτές μου φαίνονται πάντα μελαγχολικές.
Καθαρή Δευτέρα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, λίγη ουσία και πολλή μελαγχολία.
Εκτός κι αν είσαι ουσιαστικά θρήσκος και μεταλαμβάνεις των μυστηρίων και της αντίστοιχης μέθεξης.
Διαφορετικά, όλο αυτό το νταβατούρι, η επιστράτευση λαϊκών μουσικών και ερμηνευτών (efi thodi in her original context), οι επανασυνδέσεις του σογιού: μελαγχολία.
Η αρχή γίνεται με την Καθαρή Δευτέρα. Παιδικές αναμνήσεις μου φέρνουν στο νου δωρεάν μοίρασμα λαγάνας, κρασί, ταραμά και ελιές στο δημοτικό αλσύλλιο, με μουσική από τρανζίστορ κοντά σε μεγάφωνο και μικρά παιδιά ντυμένα ακόμα αποκριάτικα να ουρλιάζουν πέρα-δώθε.
Εγώ να μπουκώνομαι με μαρούλια και ψωμιά και να μη χορταίνω ποτέ. Τι να σου κάνει ένα ψητό χταποδάκι όταν δεν έχεις τυράκι να συνοδέψεις το ψωμί;
Άσε που μετά άρχιζε το δράμα της νηστείας των 40 ημερών - και οι γονείς ήταν άτεγκτοι ως προς την τήρησή της.
Σαν παιδί ελάχιστες φορές πέταξα χαρταετό, αλλά κι αυτό το έθιμο μάταιο μου φαίνεται.
Ίσως τελικά το μόνο καλό στην περίπτωση της Καθαρής Δευτέρας να είναι η αργία.
(Έπόμενος σταθμός: Πάσχα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου