So, Panos, U think

U can Dance?

Letters i've written (never meaning to send)

Μερικές ώρες πριν τα Όσκαρ, είδα το Letters from Iwo Jima.
Μια φίλη, η γνώμη της οποίας μετράει για μένα, είχε πει ότι βαρέθηκε και δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο, οπότε είχα πολλές επιφυλάξεις.
Αλλά εκτιμώ τον Clint Eastwood σαν σκηνοθέτη, και έτσι ήθελα να σχηματίσω τη δική μου άποψη για το φιλμ, παρόλο που με δυσκολία βλέπω πολεμικές ταινίες. Δεν το μετάνιωσα - αν και μεγάλη, η ταινία μου άρεσε.
Το διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα πολεμικά φιλμ είναι η διεξαγωγή μιας κρίσιμης μάχης από την οπτική ενός μη-δυτικού λαού (Ιάπωνες) που γυρίστηκε όμως με την άποψη ενός δυτικού (Αμερικανού) σκηνοθέτη.
Δεν θέλω να γράψω άλλα κλισέ για τη ματαιότητα του πολέμου, τη σημασία της ειρηνικής προσέγγισης για επίλυση των ζητημάτων, όλα τα κακά και άσχημα που φέρνει τελοσπάντων μια τέτοια σύρραξη σε ανθρώπους και τόπους.
Θέλω μόνο να αναφερθώ στην αντιπαράθεση των (λίγο μελό, οκ, αλλά κατά τ’άλλα διαυγέστατων) σκηνών με τους Ιάπωνες λιποτάκτες και τον Αμερικανό αιχμάλωτο, και κυρίως την απολύτως ανθρώπινη φράση του στρατηγού Κουριμπαγιάσι: «ορκίστηκα να πολεμήσω για την οικογένεια μου, αλλά η σκέψη αυτής με δυσκολεύει να τηρήσω τον όρκο μου».
Καθηλωτική η ερμηνεία του Ken Watanabe, μεγαλοπρεπής και ταυτόχρονα αξιοπρεπής, όπως η συμπεριφορά ανθρώπων που μέσα από τις πράξεις τους δημιουργούν θρύλους.

Σχετικά με το οσκαρικό δια ταύτα, θα προτιμούσα να πάρει βραβείο καλύτερης ταινίας το Little Miss Sunshine, αλλά πιστεύω ότι μεταξύ των Departed και Iwo Jima, το δεύτερο είναι καλύτερο φιλμ από το πρώτο. Κρίμα που αγνοήθηκε η ερμηνεία του Watanabe, καθώς και η υποψηφιότητα για καλύτερη φωτογραφία.

1 το 5

Sister, σηκώνω το γάντι:

1. Φοβάμαι τη θάλασσα. Νομίζω ότι αν κολυμπήσω σε βαθιά, σκοτεινά νερά, μια μυστήρια δύναμη θα με τραβήξει προς τα κάτω.
2. Ο πιο αγαπημένος μου δίσκος "όλων των εποχών" είναι το Achtung Baby των U2.
3. Έχω ερωτευτεί (δυνατά και ανεπανόρθωτα) 2 φορές στη ζωή μου.
4. Ανακάλυψα την εκπομπή του Πετρίδη στα 11 μου, μια φορά που είχα αρρωστήσει και δεν είχα πάει σχολείο – πέρασα όλη την ημέρα στο σπίτι, ψάχνοντας σταθμούς (δεν υπήρχαν ιδιωτικοί τότε) στο τρανζιστοράκι της μαμάς μου.
5. «Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ντετέκτιβ, όπως ο Σέρλοκ Χολμς». (το τι έγινα τελικά... άστο καλύτερα!)

Νησί στο χειμώνα

Πάσχα ante portas

Οι παραδοσιακές εορτές μου φαίνονται πάντα μελαγχολικές.
Καθαρή Δευτέρα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, λίγη ουσία και πολλή μελαγχολία.
Εκτός κι αν είσαι ουσιαστικά θρήσκος και μεταλαμβάνεις των μυστηρίων και της αντίστοιχης μέθεξης.
Διαφορετικά, όλο αυτό το νταβατούρι, η επιστράτευση λαϊκών μουσικών και ερμηνευτών (efi thodi in her original context), οι επανασυνδέσεις του σογιού: μελαγχολία.
Η αρχή γίνεται με την Καθαρή Δευτέρα. Παιδικές αναμνήσεις μου φέρνουν στο νου δωρεάν μοίρασμα λαγάνας, κρασί, ταραμά και ελιές στο δημοτικό αλσύλλιο, με μουσική από τρανζίστορ κοντά σε μεγάφωνο και μικρά παιδιά ντυμένα ακόμα αποκριάτικα να ουρλιάζουν πέρα-δώθε.
Εγώ να μπουκώνομαι με μαρούλια και ψωμιά και να μη χορταίνω ποτέ. Τι να σου κάνει ένα ψητό χταποδάκι όταν δεν έχεις τυράκι να συνοδέψεις το ψωμί;
Άσε που μετά άρχιζε το δράμα της νηστείας των 40 ημερών - και οι γονείς ήταν άτεγκτοι ως προς την τήρησή της.
Σαν παιδί ελάχιστες φορές πέταξα χαρταετό, αλλά κι αυτό το έθιμο μάταιο μου φαίνεται.
Ίσως τελικά το μόνο καλό στην περίπτωση της Καθαρής Δευτέρας να είναι η αργία.
(Έπόμενος σταθμός: Πάσχα)

ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Παρακολουθώντας το Man of the Year δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την (αντίστοιχη για τα ελληνικά δεδομένα) πιθανότητα στις επόμενες εκλογές να έβγαινε πρωθυπουργός της χώρας ο Λαζόπουλος.
Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση στο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά πόσο αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα αν αναλάμβανε τα ηνία (or at least...) ένας άνθρωπος με χιούμορ.
Και αν δε ζητάω πολλά, να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Και λίγο όραμα...
But then again, it could be a computer mistake.

groovy new ΗΣΑΠ tickets

τα πουλιά

Παρακολούθησα το Mathew Bourne Swan Lake και πιο πολύ μου άρεσε ο leading Κύκνος (δεν είναι αυτός στη φωτό) - δεν συγκράτησα το όνομα του χορευτή, ο οποίος ήταν εκφραστικός και ακριβής στις κινήσεις.
Βρήκα πρωτότυπη τη χορογραφία των Κύκνων, ήταν περιγραφική των κινήσεων των πτηνών πάνω στα νερά της λίμνης και της μεταξύ τους επικοινωνίας και φυσικά προσαρμοσμένη στα σώματα των ανδρών-χορευτών.
Οι υπόλοιπες σκηνές, όπου δεν εμφανίζονταν οι κύκνοι δηλαδή, μου φάνηκαν ανούσιες. Μάλλον επειδή ήταν υπερβολικά μέινστριμ, όχι ακριβώς τετριμμένες, αλλά πολυ-ιδωμένες.
Βέβαια, χορευτές και χορεύτριες ήταν πολύ εκφραστικοί σε πρόσωπο και σώμα. Ωστόσο η παράσταση συνολικά δεν με ενθουσίασε, με εξαίρεση την πρώτη εμφάνιση των κύκνων στη σκηνή.
Στο δια ταύτα, να σημειώσω ότι οι υπάλληλοι ήταν πολύ ευγενικοί και υπομονετικοί, παρά τη μανούρα των επαναλαμβανόμενων αναβολών της παράστασης και των διαμαρτυριών των θεατών.
Απαίσια τα καθίσματα σε στυλ κερκίδας! Γνωρίζω ότι το "θέατρο" Badminton από γήπεδο ξεκίνησε, αλλά δεν ήταν ανάγκη και να παραμείνει έτσι.

all 4 Luv (valentine's day)

Every morning when I rise, baby
I look into your sexy eyes, baby
Your love refreshing is good to me, baby
There’s no other place I’d rather be, baby

What a way to start each day
Everything I think of
Just comes my way
Oh, yeah, yeah, yeah

Cause you’re my joy
You’re everything to me
And you’ve shown me
How groovy life can be
Lips to lips, heart to heart
In a way that will never part

Sweetness is the name for you, sugar
And loveliness becomes you too
Dedication is your thing, mama
You’re forever true to your man, baby

You’re the only one
Who thrills me through and through
And I’ll never find another
If I search this whole world through
Oh, no, no, no

Now you know why
I smile all the time, baby
You give me such peace of mind, honey
Heartaches and pain is
A thing of the past, baby
I found happiness at last, mama

Anything you want
I’ll gladly give to you
Cause you never did nothing once
That’s why I love you too
Oh, yeah, yeah, yeah

Keep on loving me
Keep on teasing me.....

Joy pt1 - Isaac Hayes

To cook

Είμαι έτοιμη να γίνω μάνα: η πρώτη (πυρηνική) δοκιμή να φτιάξω κοτόσουπα αυγολέμονο πέτυχε. Θύματα ή ζημιές δεν αναφέρθηκαν.
Η πατατούλα και το καροτάκι μέλωσαν όσο έπρεπε, το σεληνάκι απέδωσε θρεπτικά συστατικά και εσάνς χορταρικού, το κοτόπουλο έβρασε, το αυγό δημιούργησε τον επιθυμητό αφρό, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Παιδιά, για να φάνε τη σούπα.
Μαμά, τι άλλο πρέπει να μάθω να φτιάχνω τώρα, φρουτόκρεμα;

Mika full of Grace

Το Grace Kelly σε αέναο repeat, τι ευδαιμονία!

Δεν είναι ακριβώς ποπ, σίγουρα δεν είναι ροκ, έχει κάτι από το πάθος του Φρέντι Μέρκιουρι, εμφάνιση αδιαφορο-κουλτουριάρικη και φωνή που θα βρει το δρόμο της.

Όπως και να το πεις, έχω κολλήσει με τον Mika.

όλα εν-τάξει (;)

Συνειδητοποίησα ότι ενώ όλο το σπίτι είναι ταχτοποιημένο στην εντέλεια, με στιγνή και άκαμπτη αυστηρότητα, και μια ξεκάθαρη και ευθυγραμμισμένη τάξη που ενδεχομένως σε κάνει να ντρέπεσαι να πατήσεις, τα προσωπικά μου συρτάρια είναι ανακατωμένος ο ερχόμενος.
Αγχώθηκα στη σκέψη.

about a death

(κειμενάκι από τσαλακωμένο post-it, 31/01/2007)

Πέθανε ο Κούρκουλος χθες. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου.
Ήταν μεγάλη θαυμάστρια - και ποιά δεν ήταν δηλαδή - έτσι μετέδιδε και σε μας, μικρά εγγόνια τότε, τον ενθουσιασμό της για αυτόν τον "ωραίο άντρα", το "παληκάρι".
Ήταν όντως ωραίος ο Κούρκουλος. Νομίζω και γω τον είχα ερωτευτεί - και ποιά δεν τον είχε δηλαδή. Φάνταζε σοβαρός, στιβαρός, αγέρωχος, μελαχροινός, ωραίος.
Πριν λίγες μέρες έμαθα τυχαία απ' τους γονείς μου ότι υπέφερε χρόνια από καρκίνο.
Και χθες ήρθε το τέλος. Και θυμήθηκα τη γιαγιά μου, πολλά βράδια να της κάνουμε παρέα βλέποντας "ελληνικές ταινίες".
Τις βαριόμουν τις ελληνικές ταινίες, αλλά αγαπούσα τη γιαγιά μου. Κι εκείνη αγαπούσε τον Κούρκουλο.

I blog, therefore, I Am

Μια φίλη μου έστειλε ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τα blogs.
Παραθέτω κάποια κομμάτια:

Weblogs or blogs are the successors of the '90s Internet "homepage" and create a mix of the private (online dairy) and the public (self-PR management).
According to the latest rough estimates of the Blog Herald, there are 100 million blogs worldwide, and it is nearly impossible to make general statements about their "nature" and divide them into proper genres.
A blog is commonly defined as a frequent, chronological publication of personal thoughts and Web links, a mixture of what is happening in a person's life and what is happening on the Web and in the world out there.
"Make your opinion known, link like crazy, write less, 250 words is enough, make headlines snappy, write with passion, include bullet point lists, edit your post, make your posts easy to scan, be consistent with your style, litter the post with keywords."
As much as "democratization" means "engaged citizens", it also implies normalization (as in setting of norms) and banalization.
Blogs allow you to see whether your audience is still awake and receptive. In that sense we could also say that blogs are the outsourced, privatized test beds, or rather unit tests of the big media.
The boundaries between the mediasphere and the blogsphere are fluid.
Exhibitionism equals empowerment. Saying aloud what you think or feel, in the legacy of De Sade, is not only an option – in the liberal sense of "choice" – but an obligation, an immediate impulse to respond in order to be out there, with everybody else.
And to follow Baudrillard, we could say that blogs are a gift to humankind that no one needs. This is the true shock. Did anyone order the development of blogs?
The computable comments of the millions can be made searchable and visually displayed, for instance, as buzz clouds. Whether these maps provide us with any knowledge or not is another matter.
We're operating in a post-deconstruction world in which blogs offer a never-ending stream of confessions, a cosmos of micro-opinions attempting to interpret events beyond the well-known twentieth-century categories.
Blogs express personal fear, insecurity, and disillusionment, anxieties looking for partners in crime. We seldom find passion (except for the act of blogging itself).
To translate this into new-media terms: blogs are witnessing and documenting the diminishing power of mainstream media, but they have consciously not replaced its ideology with an alternative. Users are tired of top-down communication – and yet have nowhere else to go.
we blog as a sign of the regained power of the spirit.
Instead of time and again presenting blog entries as self-promotion, we should interpret them as decadent artifacts that remotely dismantle the mighty and seductive power of the broadcast media.
Gianni Vattimo argues that nihilism is not the absence of meaning but a recognition of the plurality of meanings; it is not the end of civilization but the beginning of new social paradigms, with blogging being one of them. Commonly associated with the pessimistic belief that all of existence is meaningless, nihilism would be an ethical doctrine that there are no moral absolutes or infallible natural laws and that "truth" is inescapably subjective. In media terms, we see this attitude translated into a growing distrust of the output of large commercial news organizations and the spin that politicians and their advisers produce. Questioning the message is no longer a subversive act of engaged citizens but the a priori attitude, even before the TV or PC has been switched on.
Justin Clements writes that "nihilism is not just another epoch amongst a succession of others: it is the finally accomplished form of a disaster that occurred long ago." In the media context this would be the moment in which mass media lost their claim on the Truth and could no longer operate as authority.
Blogging does not grow out of boredom, nor out of some existential void.
If bloggers are classified nihilists, it merely means that they stopped believing in the media.
we should see this trend as providing a way for citizen-experts to emerge and to bring together global constituencies in many disparate fields." Seen from the political class perspective, hand-picked bloggers can be instrumentalized as "opinion indicators".
Bloggers might communicate what issues people tell the media they want to think about. But once the hotness has worn off, who cares? The nihilism starts there, after the fall of the blogs, the stolen laptop, crashed server, unreadable back-up files, disappeared online service provider, "comments (0)".
the fact remains that blogs are primarily used as a tool to manage the self. With management I refer here as much to the need to structure one's life, to clear up the mess, to master the immense flows of information, as to PR and promotion of Ich AG
The essence of a blog is not the interactivity of the medium: it is the sharing of the thoughts and opinions of the blogger.
Blogs do not arise from political movements or social concerns. They have an "obsessive focus on the realization of the self, " says Andrew Keen of the Weekly Standard.
"If you democratize media, then you end up democratizing talent"
cultural 'flattening'
'the flat noise of opinion' - Socrates's nightmare
Not only do bloggers usually refer and answer only to members of their online tribe, but they have no comprehensive idea of how it could look to include one's adversaries. Blogrolls (link lists) unconciously preassume that if you include a blog you agree or at least sympathize with its maker. We link to what's interesting and cool.
"The right to express our thoughts means something only if we are able to have thoughts of our own."
Doesn't the truthness lie in the unlinkable?

Blogging, the nihilist impulse - Geert Lovink

Only love can Break your Heart

Τους Saint Etienne ποτέ δεν τους χώνεψα, αλλά αυτό το τραγούδι το έχουν πει ωραία.

Είναι ωραία να το ακούς δυνατά σε κλαμπ και να τα πίνεις, αλλά εξίσου ωραία είναι και να το ακούς οδηγώντας, πηγαίνοντας προς την αγάπη σου.

Αναρωτιέμαι πως θα είναι ως love making soundtrack - μάλλον πολύ ρυθμικό για το σκοπό αυτό.

I'm feeling blu

...how'bout you?