Lawrence of My Labia

Ο ταμίας με κοιτάει απαθής, «εισιτήρια για Πέμπτη νωρίς δεν έχουμε, μόνο από τις 23.30 και μετά και μόνο μπροστινές θέσεις».

Σκέφτηκα να δω το 2^ο Sex & the City νωρίς, καθημερινή, για να αποφύγω την πολυκοσμία. Ο ταμίας επιμένει, «Παρασκευή πάλι έχω αργά, Σάββατο μόνο 8.15 στη Gold, Κυριακή τίποτα». Είναι δυνατόν να μην έχει τίποτα για Κυριακή; «Εδώ ήρθε μια παρέα από Χαλκίδα ειδικά για να δει την ταινία την πρώτη μέρα προβολής, τι μου λες τώρα;» (Καλά, αυτό πώς το’μαθε, αναρωτιέμαι. Τον ικέτευε η κοπέλα, βρες μου σήμερα εισιτήριο, έχω ξεκουβαληθεί με την οικογένεια από Χαλκίδα;)

Δε λέω τίποτα, πάω πάσο. Άλλωστε ήθελα να δω το έργο στη συγκεκριμένη αίθουσα, έτσι, χλιδάτο παραμύθι η ταινία, χλιδάτη εμπειρία και η Gold. Αγοράζω το εισιτήριο.

Η αλήθεια είναι πως πιο πολύ υπερτιμημένη παρά χλιδάτη εμπειρία είναι. Σίγουρα είναι πολύ άνετες οι καρέκλες, και ξαπλάρεις με την άνεσή σου, και τα πόδια σου δεν κρέμονται ούτε πρήζονται. Ωστόσο, το εισιτήριο είναι πανάκριβο. Σκέφτεσαι και τα λερωμένα δάχτυλα που έχουν ακουμπήσει πάνω στα βελουτέ (και απορροφητικά) χερούλια και σε πιάνει σιχαμάρα. Άσε που το να φας σε αυτή την ύπτια στάση δεν είναι τόσο βολικό, αλήθεια. Καλή ιδέα, αλλά κολλάει στην πραγματοποίηση.

Τελοσπάντων, στην αίθουσα σήμερα έχουν έρθει κυρίως κοριτσοπαρέες, για πρώτη φορά οι περισσότερες, και προσπαθούν να βρουν πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της καρέκλας, ψαχουλεύοντας κάτω από τα καλύμματα. Έχουν παραγγείλει κρασί, πλάκα έχει να τις βλέπεις και να ακούς τι συζητούν.

Η ταινία είναι όπως την περίμενα, πολύ παραμύθι. Βαρέθηκα το συνεχές κιτς των σκηνών στο Άμπου Ντάμπι, αλλά νομίζω η 2^η ταινία ήταν πιο διασκεδαστική από την πρώτη. Αναμενόμενο το camp humor του gay wedding, ανεκμετάλλευτη η ιστορία με το 80’s flashback και πολύ μικρή, αν έκλεινες τα μάτια, το έχανες εντελώς.

Αυτό που ήταν σκέτη απογοήτευση είναι το πώς έχουν κακογεράσει οι πρωταγωνίστριες. Τα σώματα είναι οκ, αλλά τα πρόσωπα είναι μάσκες από θρίλερ. Και οι άντρες τα ίδια χάλια έχουν δηλαδή, απλά στις γυναίκες φαίνεται περισσότερο. Δεν θέλω να ξαναδώ άλλο φάτσα Sarah Jessica Parker για το υπόλοιπο της ζωής μου, μπρρρ.