Ήρεμοι δρόμοι

Οι δυο πιο ήρεμοι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας είναι η Χέυδεν και η Διδότου.
Η δε Χέυδεν είναι και ένας από τους ομορφότερους. Το έλεγα αυτό σε μια συνάδελφο τις προάλλες και με κοίταξε σαν να στραβοκατάπιε το κουλούρι της, beauty is in the eye of the beholder, after all. Αλλά, σκέψου, αυτά τα τε ρά στι α πεζοδρόμια με τις χοντρές, ορθογώνιες πέτρες και τα πανύψηλα, καταπράσινα δέντρα, είναι ενδεχομένως ό,τι κοντινότερο σε παριζιάνικο βουλεβάρτο διαθέτει αυτή τη στιγμή η Αθήνα.
Δεν είναι αυτό το ωραίο όμως, αλλά η αίσθηση ηρεμίας που επικρατεί, 5 μόνο δευτερόλεπτα περπάτημα από τη βαβέλ της πλατείας Βικτωρίας και μέχρι να βγεις στην Αχαρνών. Τα δε σπίτια είναι το κάτι άλλο, η επιτομή της αστικής κομψότητας. Έχει μετανάστες, ναι. Τις προάλλες καθόντουσαν δυο μαζί σε ένα πεζούλι και πείραζαν μια κοπέλα που περνούσε, καθώς στο απέναντι πεζοδρόμιο (τε ρά στι ο), περπατούσε μια μεγαλόπρεπη Αφρικανή, με στιλπνό δέρμα, προσεγμένο ντύσιμο και περίτεχνη κόμμωση, κρατώντας ένα παιδάκι από το χέρι κι ένα άλλο φασκιωμένο/κρεμασμένο στην πλάτη της.
Στη Διδότου έτυχε να πάω 2-3 φορές προσφάτως και κάθε που έστριβα δεξιά από την Ασκληπιού, ήταν σα να έπεφτα πάνω σε τοίχο ηρεμίας. Φτου φτου φτου για τους κατοίκους κιόλας, αλλά είναι κάπως εξωπραγματικό να φεύγεις από την τρέλα της Σόλωνος και λίγα λεπτά πριν βγεις στην κολωνακιώτικη πιάτσα, να περνάς σε ένα δρόμο-μικρογραφία γειτονιάς, όπου άνθρωποι βγάζουν ήρεμα βόλτα τα σκυλιά τους, λες και βρίσκονται σε κάποιο προάστιο.