Πόσες φορές αντέχεις να ακούσεις ArminVan Buuren χωρίς να θες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα; Ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο αυτό, αλλά λέμε.
Άκουγα ήδη το "In and Out of Love" στο τρένο μέσω ringtone, μετά στο δρόμο, από αμάξι σε αμάξι, και πιο μετά από μαγαζί σε μαγαζί, το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, χαζεύοντας βιτρίνες.
Μπήκα στο Ζάρα όπως πάντα – οκ, δεν ακουγόταν Armin εκείνη την ώρα για να είμαι ειλικρινής. Πήρα ένα λεμονί μπλουζάκι, λέω να το φοράω με μπλουτζίν και ντεμί-σεζόν καφέ μπότες. Πάντως όχι με allstar, ειδικά τα μποτάκια.
Ίσως θα πρέπει να απαγορευτεί στα κορίτσια κάτω των 18 να φοράνε σταράκια-μποτάκια. Μη σου πω και στα αγόρια. Αλλά ειδικά στα κορίτσια μου φαίνεται τόσο άκομψο, σίγουρα όχι πρωτότυπο, ούτε cool.
Υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις τσακμπαμ τη διάθεσή σου (μόνος σου), από το να βγεις να πας για ψώνια; Δεν νομίζω. Εντάξει, το φτιάξιμο δεν κρατάει πολύ, αλλά είπαμε, το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Κοίτα αυτό το βραχιόλι, τεράστιο, κοκάλινο, πολύ της μόδας, δεν είναι φανταστικό; Είναι. Από το Uterque, το ανακάλυψα επιτέλους, άλλο δημιούργημα κι αυτό του μεγάλου-ισπανικού-ομίλου (ο θεός να φυλάει την ίντιτεξ). Ακριβό για βραχιόλι, αλλά όταν το φορέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο.
Μπαίνω σε άλλο Ζάρα, έχει παπούτσια σε special price, 19,90€. Σε καλούν, σε ικετεύουν από το ράφι να τα πάρεις, σχεδόν σου χαρίζονται. Δυστυχώς όμως, δεν έχει στο νούμερό μου.
Μπαίνω σε άλλο μαγαζί, αμέσως μου κολλάει η πωλήτρια «να βοηθήσω;». Όχι, απλά κοιτάω. Μου τη δίνει να γίνεται τσιμπούρι η πωλήτρια, θέλω να ψάξω μόνη μου.
Ακούω και τον Armin ξανά, φτάνει. Βγαίνω έξω.
Αναρωτιέμαι αν οι πωλήτριες, πχ στο Ζάρα, την ώρα που χτυπάνε τις τιμές, κάνουν με το μυαλό τους ένα πρόχειρο προφίλ της πελάτισσας που έχουν μπροστά τους, με βάση τα ρούχα που έχει αγοράσει. Ξέρεις, όπως αντίστοιχα στο σούπερμάρκετ καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι μπακουροφοιτητής όταν στο καλάθι του έχει μόνο κατεψυγμένη πίτσα, πακέτα μπίρες και μονή συσκευασία φρέσκου γάλακτος. Από την άλλη, οι υπάλληλοι στα βίντεο κλαμπ τι να σκέφτονται για τους πελάτες τους, την ώρα που περνάνε τους κωδικούς των ταινιών που έχουν διαλέξει;
Στο βίντεο-(dvd?-blue ray?)κλαμπ ψάχνω να βρω καμιά ευχάριστη ταινία. Δεν είναι ώρα για καταθλίψεις, είμαι ήδη σε κακή διάθεση. “Happy Go Lucky”, there you go, Mike Leigh. Το γραπώνω.
Άκουγα ήδη το "In and Out of Love" στο τρένο μέσω ringtone, μετά στο δρόμο, από αμάξι σε αμάξι, και πιο μετά από μαγαζί σε μαγαζί, το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, χαζεύοντας βιτρίνες.
Μπήκα στο Ζάρα όπως πάντα – οκ, δεν ακουγόταν Armin εκείνη την ώρα για να είμαι ειλικρινής. Πήρα ένα λεμονί μπλουζάκι, λέω να το φοράω με μπλουτζίν και ντεμί-σεζόν καφέ μπότες. Πάντως όχι με allstar, ειδικά τα μποτάκια.
Ίσως θα πρέπει να απαγορευτεί στα κορίτσια κάτω των 18 να φοράνε σταράκια-μποτάκια. Μη σου πω και στα αγόρια. Αλλά ειδικά στα κορίτσια μου φαίνεται τόσο άκομψο, σίγουρα όχι πρωτότυπο, ούτε cool.
Υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις τσακμπαμ τη διάθεσή σου (μόνος σου), από το να βγεις να πας για ψώνια; Δεν νομίζω. Εντάξει, το φτιάξιμο δεν κρατάει πολύ, αλλά είπαμε, το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Κοίτα αυτό το βραχιόλι, τεράστιο, κοκάλινο, πολύ της μόδας, δεν είναι φανταστικό; Είναι. Από το Uterque, το ανακάλυψα επιτέλους, άλλο δημιούργημα κι αυτό του μεγάλου-ισπανικού-ομίλου (ο θεός να φυλάει την ίντιτεξ). Ακριβό για βραχιόλι, αλλά όταν το φορέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο.
Μπαίνω σε άλλο Ζάρα, έχει παπούτσια σε special price, 19,90€. Σε καλούν, σε ικετεύουν από το ράφι να τα πάρεις, σχεδόν σου χαρίζονται. Δυστυχώς όμως, δεν έχει στο νούμερό μου.
Μπαίνω σε άλλο μαγαζί, αμέσως μου κολλάει η πωλήτρια «να βοηθήσω;». Όχι, απλά κοιτάω. Μου τη δίνει να γίνεται τσιμπούρι η πωλήτρια, θέλω να ψάξω μόνη μου.
Ακούω και τον Armin ξανά, φτάνει. Βγαίνω έξω.
Αναρωτιέμαι αν οι πωλήτριες, πχ στο Ζάρα, την ώρα που χτυπάνε τις τιμές, κάνουν με το μυαλό τους ένα πρόχειρο προφίλ της πελάτισσας που έχουν μπροστά τους, με βάση τα ρούχα που έχει αγοράσει. Ξέρεις, όπως αντίστοιχα στο σούπερμάρκετ καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι μπακουροφοιτητής όταν στο καλάθι του έχει μόνο κατεψυγμένη πίτσα, πακέτα μπίρες και μονή συσκευασία φρέσκου γάλακτος. Από την άλλη, οι υπάλληλοι στα βίντεο κλαμπ τι να σκέφτονται για τους πελάτες τους, την ώρα που περνάνε τους κωδικούς των ταινιών που έχουν διαλέξει;
Στο βίντεο-(dvd?-blue ray?)κλαμπ ψάχνω να βρω καμιά ευχάριστη ταινία. Δεν είναι ώρα για καταθλίψεις, είμαι ήδη σε κακή διάθεση. “Happy Go Lucky”, there you go, Mike Leigh. Το γραπώνω.
Στο σπίτι διαπιστώνω ότι κατά λάθος η κοπέλα μου έβαλε στη θήκη το «Πριν ο Διάβολος καταλάβει ότι Πέθανες» του Σίντεϊ Λιούμετ. !?! Και πάντα κοιτάω το δισκάκι πριν φύγω...
Και τον μισώ τον Σίντνεϊ. Και αυτή ήταν μια άκρως μίζερη και καταθλιπτική ταινία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου