Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
τέλειαταινία-τέλειαταινία-τέλειαταινία
Ήξερα ότι θα μ'αρέσει πολύ το In Search of A Midnight Kiss, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλο ανέβαλα να το δω. Μέχρι που...
Μου άρεσε τόσο, χωρίς να θέλω να εξηγήσω το γιατί. Ίσως οι πρωταγωνιστές (γιατί είναι άγνωστοι), οι διάλογοι, η κινηματογράφηση της πόλης του Λος Άντζελες όπως δεν τη φανταζόσουν ποτέ, ίσως η μουσική, η απλή ιστοριούλα (γλυκόπικρος ρεαλισμός)... Ίσως βέβαια να είναι και θέμα διάθεσης.
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
4 αγόρια, 1 ΣΚ
Ewan McGregor
Οι ρόμπες του θροΐζουν καθώς περιδιαβαίνει τις κρύπτες του Βατικανού, κι ας νομίζω εγώ ότι από στιγμή σε στιγμή θα αποκαλύψει το φωτόσπαθό του, κραδαίνοντάς το ενάντια στους κακούς...
Sakis
Όσο μεγαλώνει ομορφαίνει. Είναι και συμπαθητικός. Αρκεί να σταματήσει πια τις κωλοτούμπες στη Γιουροβίζιον.
Zachary Quinto
Στο “Heroes” ήταν αχώνευτος και μουντρούχος. Στο Star Trek είναι μουντρούχος, αλλά κατά βάθος τόσο γούτσου-γούτσου!
Chris Pine
Μαζί με τον Robert Pattinson είναι από τα γκομενάκια της χρονιάς. Κι όχι κακός ηθοποιός.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
έργα (που τα'χουμε ξαναδεί)
«από την Κυριακή 10 Μαϊου 2009 τίθενται εκτός λειτουργίας και για όσο καιρό διαρκούν τα έργα, οι σταθμοί ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ και ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΑ που σημαίνει ότι οι συρμοί θα διέρχονται από τους ανωτέρω δύο σταθμούς χωρίς να πραγματοποιούν στάση»
Γουστάρω την άψογη οργάνωση του κράτους μας και κατ’επέκταση των υπηρεσιών που αυτό προσφέρει.
Απεχθάνομαι όμως να στοιβάζομαι κάθε μέρα με τους άλλους επιβάτες σαν τα ψόφια ψάρια, να περιμένω μισή ώρα σε κάθε σταθμό, να χάνω το ένα τρένο επειδή δεν χωράει ούτε τρίχα στο βαγόνι και να περιμένω με ελπίδα το επόμενο, για να φτάσω τελικά ράκος στη δουλειά.
Και μισώ τον εαυτό μου που με αναγκάζουν πρωί-μεσημέρι, κάθε μέρα, να θέλω να πεθάνω στις αγκωνιές τον διπλανό μου ή να του σκάσω 2-3 χαστούκια, γιατί κι αυτός με τη σειρά του, με έχει ήδη ποδοπατήσει και χιλιοσπρώξει στη διάρκεια της διαδρομής.
Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, το παραδέχομαι. Ποιος ξέρει τι άλλη κοπτοραπτική στα δρομολόγια μας περιμένει. Ένας χρόνος θα χρειαστεί για τα *έργα, λες και κατασκευάζουν από την αρχή τον υπερσιβηρικό. Και χωρίς κανένα πρόγραμμα, όπως μου δίνει να καταλάβω το «για όσο διαρκούν τα έργα».
Άσε που μπαίνει και καλοκαίρι-πολύ θάθελα να στριμώξω έστω για 5 λεπτά όλους τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης μέσα στον ιδρώτα και τη μπίχλα, να δουν την ευχαρίστηση.
Ζητούμε την κατανόησή σας. Ε, δεν την έχετε.
Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, το παραδέχομαι. Ποιος ξέρει τι άλλη κοπτοραπτική στα δρομολόγια μας περιμένει. Ένας χρόνος θα χρειαστεί για τα *έργα, λες και κατασκευάζουν από την αρχή τον υπερσιβηρικό. Και χωρίς κανένα πρόγραμμα, όπως μου δίνει να καταλάβω το «για όσο διαρκούν τα έργα».
Άσε που μπαίνει και καλοκαίρι-πολύ θάθελα να στριμώξω έστω για 5 λεπτά όλους τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης μέσα στον ιδρώτα και τη μπίχλα, να δουν την ευχαρίστηση.
Ζητούμε την κατανόησή σας. Ε, δεν την έχετε.
in and out of
Πόσες φορές αντέχεις να ακούσεις ArminVan Buuren χωρίς να θες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα; Ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο αυτό, αλλά λέμε.
Άκουγα ήδη το "In and Out of Love" στο τρένο μέσω ringtone, μετά στο δρόμο, από αμάξι σε αμάξι, και πιο μετά από μαγαζί σε μαγαζί, το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, χαζεύοντας βιτρίνες.
Μπήκα στο Ζάρα όπως πάντα – οκ, δεν ακουγόταν Armin εκείνη την ώρα για να είμαι ειλικρινής. Πήρα ένα λεμονί μπλουζάκι, λέω να το φοράω με μπλουτζίν και ντεμί-σεζόν καφέ μπότες. Πάντως όχι με allstar, ειδικά τα μποτάκια.
Ίσως θα πρέπει να απαγορευτεί στα κορίτσια κάτω των 18 να φοράνε σταράκια-μποτάκια. Μη σου πω και στα αγόρια. Αλλά ειδικά στα κορίτσια μου φαίνεται τόσο άκομψο, σίγουρα όχι πρωτότυπο, ούτε cool.
Υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις τσακμπαμ τη διάθεσή σου (μόνος σου), από το να βγεις να πας για ψώνια; Δεν νομίζω. Εντάξει, το φτιάξιμο δεν κρατάει πολύ, αλλά είπαμε, το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Κοίτα αυτό το βραχιόλι, τεράστιο, κοκάλινο, πολύ της μόδας, δεν είναι φανταστικό; Είναι. Από το Uterque, το ανακάλυψα επιτέλους, άλλο δημιούργημα κι αυτό του μεγάλου-ισπανικού-ομίλου (ο θεός να φυλάει την ίντιτεξ). Ακριβό για βραχιόλι, αλλά όταν το φορέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο.
Μπαίνω σε άλλο Ζάρα, έχει παπούτσια σε special price, 19,90€. Σε καλούν, σε ικετεύουν από το ράφι να τα πάρεις, σχεδόν σου χαρίζονται. Δυστυχώς όμως, δεν έχει στο νούμερό μου.
Μπαίνω σε άλλο μαγαζί, αμέσως μου κολλάει η πωλήτρια «να βοηθήσω;». Όχι, απλά κοιτάω. Μου τη δίνει να γίνεται τσιμπούρι η πωλήτρια, θέλω να ψάξω μόνη μου.
Ακούω και τον Armin ξανά, φτάνει. Βγαίνω έξω.
Αναρωτιέμαι αν οι πωλήτριες, πχ στο Ζάρα, την ώρα που χτυπάνε τις τιμές, κάνουν με το μυαλό τους ένα πρόχειρο προφίλ της πελάτισσας που έχουν μπροστά τους, με βάση τα ρούχα που έχει αγοράσει. Ξέρεις, όπως αντίστοιχα στο σούπερμάρκετ καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι μπακουροφοιτητής όταν στο καλάθι του έχει μόνο κατεψυγμένη πίτσα, πακέτα μπίρες και μονή συσκευασία φρέσκου γάλακτος. Από την άλλη, οι υπάλληλοι στα βίντεο κλαμπ τι να σκέφτονται για τους πελάτες τους, την ώρα που περνάνε τους κωδικούς των ταινιών που έχουν διαλέξει;
Στο βίντεο-(dvd?-blue ray?)κλαμπ ψάχνω να βρω καμιά ευχάριστη ταινία. Δεν είναι ώρα για καταθλίψεις, είμαι ήδη σε κακή διάθεση. “Happy Go Lucky”, there you go, Mike Leigh. Το γραπώνω.
Άκουγα ήδη το "In and Out of Love" στο τρένο μέσω ringtone, μετά στο δρόμο, από αμάξι σε αμάξι, και πιο μετά από μαγαζί σε μαγαζί, το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, χαζεύοντας βιτρίνες.
Μπήκα στο Ζάρα όπως πάντα – οκ, δεν ακουγόταν Armin εκείνη την ώρα για να είμαι ειλικρινής. Πήρα ένα λεμονί μπλουζάκι, λέω να το φοράω με μπλουτζίν και ντεμί-σεζόν καφέ μπότες. Πάντως όχι με allstar, ειδικά τα μποτάκια.
Ίσως θα πρέπει να απαγορευτεί στα κορίτσια κάτω των 18 να φοράνε σταράκια-μποτάκια. Μη σου πω και στα αγόρια. Αλλά ειδικά στα κορίτσια μου φαίνεται τόσο άκομψο, σίγουρα όχι πρωτότυπο, ούτε cool.
Υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις τσακμπαμ τη διάθεσή σου (μόνος σου), από το να βγεις να πας για ψώνια; Δεν νομίζω. Εντάξει, το φτιάξιμο δεν κρατάει πολύ, αλλά είπαμε, το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Κοίτα αυτό το βραχιόλι, τεράστιο, κοκάλινο, πολύ της μόδας, δεν είναι φανταστικό; Είναι. Από το Uterque, το ανακάλυψα επιτέλους, άλλο δημιούργημα κι αυτό του μεγάλου-ισπανικού-ομίλου (ο θεός να φυλάει την ίντιτεξ). Ακριβό για βραχιόλι, αλλά όταν το φορέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο.
Μπαίνω σε άλλο Ζάρα, έχει παπούτσια σε special price, 19,90€. Σε καλούν, σε ικετεύουν από το ράφι να τα πάρεις, σχεδόν σου χαρίζονται. Δυστυχώς όμως, δεν έχει στο νούμερό μου.
Μπαίνω σε άλλο μαγαζί, αμέσως μου κολλάει η πωλήτρια «να βοηθήσω;». Όχι, απλά κοιτάω. Μου τη δίνει να γίνεται τσιμπούρι η πωλήτρια, θέλω να ψάξω μόνη μου.
Ακούω και τον Armin ξανά, φτάνει. Βγαίνω έξω.
Αναρωτιέμαι αν οι πωλήτριες, πχ στο Ζάρα, την ώρα που χτυπάνε τις τιμές, κάνουν με το μυαλό τους ένα πρόχειρο προφίλ της πελάτισσας που έχουν μπροστά τους, με βάση τα ρούχα που έχει αγοράσει. Ξέρεις, όπως αντίστοιχα στο σούπερμάρκετ καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι μπακουροφοιτητής όταν στο καλάθι του έχει μόνο κατεψυγμένη πίτσα, πακέτα μπίρες και μονή συσκευασία φρέσκου γάλακτος. Από την άλλη, οι υπάλληλοι στα βίντεο κλαμπ τι να σκέφτονται για τους πελάτες τους, την ώρα που περνάνε τους κωδικούς των ταινιών που έχουν διαλέξει;
Στο βίντεο-(dvd?-blue ray?)κλαμπ ψάχνω να βρω καμιά ευχάριστη ταινία. Δεν είναι ώρα για καταθλίψεις, είμαι ήδη σε κακή διάθεση. “Happy Go Lucky”, there you go, Mike Leigh. Το γραπώνω.
Στο σπίτι διαπιστώνω ότι κατά λάθος η κοπέλα μου έβαλε στη θήκη το «Πριν ο Διάβολος καταλάβει ότι Πέθανες» του Σίντεϊ Λιούμετ. !?! Και πάντα κοιτάω το δισκάκι πριν φύγω...
Και τον μισώ τον Σίντνεϊ. Και αυτή ήταν μια άκρως μίζερη και καταθλιπτική ταινία…
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
urusei yatsura
Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να πήγε για σπουδές στη Γλασκόβη και να μην μου είπε πόσο φανταστικά πέρασε εκεί, και τι ωραία πόλη, κλπ. Πρόσφατα, μια φίλη από τα παλιά μου θύμισε ότι έκανε μεταπτυχιακό εκεί (εγώ νόμιζα Λονδίνο) και μου μιλούσε για το τρελό clubbing της πόλης.
Τελοσπάντων, εγώ άλλού το πάω, ότι υπάρχει (υπήρχε) ένα συγκρότημα το όνομα του οποίου μου είχε φανεί αστείο και ενδιαφέρον μαζί: οι Urusei Yatsura. Δεν είναι ιάπωνες, γλασκοβέζοι είναι, αλλά έχουν δανειστεί το όνομα από το αντίστοιχο γιαπωνέζικο μάνγκα. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, αλλά τους θυμήθηκα για πολλοστή φορά λόγω της φίλης που έλεγα, οπότε, urusei yatsura!
Τελοσπάντων, εγώ άλλού το πάω, ότι υπάρχει (υπήρχε) ένα συγκρότημα το όνομα του οποίου μου είχε φανεί αστείο και ενδιαφέρον μαζί: οι Urusei Yatsura. Δεν είναι ιάπωνες, γλασκοβέζοι είναι, αλλά έχουν δανειστεί το όνομα από το αντίστοιχο γιαπωνέζικο μάνγκα. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, αλλά τους θυμήθηκα για πολλοστή φορά λόγω της φίλης που έλεγα, οπότε, urusei yatsura!