limbo

odyssey

κασκόλ το μάρτιο...

Είχα τη φαεινή ιδέα να το ξεκινήσω τέλος γενάρη. Την επίσης φαεινή ιδέα να το κάνω τεράστιο, κουβέρτα. Οπότε, το τελείωσα πριν λίγες μέρες – και είναι δώρο, σιγά μην έπλεκα για μένα.
Έχω και δουλειές, δεν είναι ότι κάθομαι, αλλά μου την έσπασε που το πλέξιμο έγινε το νέο τρεντ και ακούω την κάθε μία να τρέχει σε σεμινάριο με βελόνες, μαλλιά, και doityourself stuff. Εγώ τα ξέρω αυτά από παιδούλα βρε! (Ας είναι καλά η γιαγιά μου βέβαια). Αν με βλέπει από κάπου ψηλά, πιστεύω θα είναι περήφανη.
Δεν μπορείς να πεις, το πρωί έχει κρύο, φοριέται ένα κασκολάκι, έστω για λίγο ακόμα φέτος…

Για του χρόνου, βλέπουμε, άλλωστε η πλοκή έχει πάντα την τάση να περιπλέκεται.

Αλλαγή φύλλου

Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν άντρας.

Ανάμεσα σε άλλα, θα είχα κι ένα παπάρι 100 μέτρα, και θα τα έγραφα όλα, μα όλα, στο παπάρι μου.

tests

Την πρώτη φορά που χρειάστηκα τεστ εγκυμοσύνης, τον έστειλα να μου πάρει εκείνος, γιατί ντρεπόμουν πολύ να πάω να το ζητήσω εγώ.
Την πρώτη που πήγα η ίδια στο φαρμακείο, μπήκα μέσα, είδα πολύ κόσμο, ντράπηκα, είπα θα ξαναπεράσω, αλλά τελικά δεν ξαναπήγα στο συγκεκριμένο.
Στο επόμενο, αγόρασα ένα κάρο χάπια, καραμέλες, άσχετα πράγματα, και στο τέλος πρόσθεσα «κι ένα τεστ». Εγκυμοσύνης.
Μια τρίτη φορά έπεσα σε μία φαρμακοποιό που, αφού με τσέκαρε από την κορφή ως τα νύχια, σταματώντας στο δάχτυλο του δεξιού χεριού να δει αν υπάρχει βέρα, άρχισε να μου λέει να μην τα εμπιστεύομαι τα τεστ που λένε ότι έχουν αποτέλεσμα πριν καν να έχεις καθυστέρηση, γιατί είναι κόλπο για να πουλήσουν οι εταιρείες, είναι μούφα καλή μου. Μου μιλούσε κανά δεκάλεπτο κι εγώ απλά την άκουγα και μετά μίσησα τον εαυτό μου που δεν είχα κάνει μεταβολή να φύγω.
Ένας φαρμακοποιός (ή απλός υπάλληλος) παρολίγο να μου δώσει μια φορά, από ασχετοσύνη, τεστ ωορρηξίας.
Μια φαρμακοποιός ήταν πολύ σοβαρή, γρήγορη, εξυπηρετική, λες και είχα ζητήσει ασπιρίνες, αλλά δίνοντας μου το πράγμα στο χέρι, μου έσκασε χαμόγελο τύπου στοργική-καλή-γιαγιούλα και μου είπε «καλά αποτελέσματα».
Μια άλλη φαρμακοποιός με ρώτησε «το θες;» και για λίγο κόλλησα γιατί νόμιζα ότι εννοούσε το τεστ;;, πλάκα μου κάνει;;, και μετά κατάλαβα ότι εννοούσε το παιδί, και της λέω ναι, και λέει «εύχομαι όλα να πάνε καλά».

Τελικά έχω βρει ένα φαρμακείο, μια υπάλληλος, πηγαίνω πλέον σε αυτή, δε ρωτάει, δεν με περιεργάζεται πάνω από τα γυαλιά της, μπορεί και να μιλάμε για το νέο κραγιόν του κορρέ την ώρα που, απλά μου δίνει αυτό που χρειάζομαι.

SGAE Central Office, Anton Garcia Abril

The SGAE (General society of Authors and Publishers) Central Office in Santiago de Compostela, is located in Vista Alegre property, a privileged site with intermediate scale between a private garden and a public green area, from where the skyline of the historical city can be glimpsed. The project for the development of the plot was designed by the Japanese architect Arata Isozaki, and contemplated the construction of a series of buildings with academic purpose, most of them unbuilt. 

The SGAE Central Office situated in the west limit of the site completes the intervention in Vista Alegre and defines its boundaries. 

The architectural conception of the building incorporates the spirit of the city of Santiago developing a singular identity and entering a dialogue with the history and memory of the place, as well as a close relationship with contemporary artistic language.

Anton Garcia-Abril & Ensamble Studio

pics

πόρκαμιζέρια

"Καταγγέλλει η Κομισιόν την καινοφανή πρακτική πώλησης τροφίμων μετά την ημερομηνία λήξης τους σε μειωμένες τιμές από μεγάλες αλυσίδες.

Το φαινόμενο λαμβάνει διαστάσεις εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και η αρμόδια επίτροπος Αντρ.Βασιλίου, απαντώντας σε ερώτηση της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ Κ.Μπατζελή, επισήμανε την ανάγκη να διατηρηθεί η ποιότητα και η ασφάλεια των τροφίμων, όπως ορίζεται στη κοινοτική και εθνική νομοθεσία.

Ειδικότερα, η αρμόδια επίτροπος Αντρούλα Βασιλείου τόνισε ότι τα τρόφιμα δεν μπορεί να διατίθενται στην αγορά εάν δεν είναι ασφαλή, ενώ κάθε πρακτική για την πώληση τροφίμων σε μειωμένες τιμές δεν σημαίνει μειωμένη ασφάλεια του καταναλωτή, της ποιότητας και του τρόπου σήμανσης των τροφίμων, όπως αυτή καθορίζεται από την εθνική και την κοινοτική νομοθεσία. [...]"

tovima.gr

Kiss Them For Me

είχ'ένα γάλο, πόολυ μεγάααλο

Ο Μπάρμπα - Μπρίλιος είχε ένα γάλο
πολύ μεγάλο
και τόνε τάιζε, μέλι και ταχίνι
για να τον παχύνει
και τόνε τάιζε, ψωμί κι αλάτι
για να κάνει πλάτη
και τόνε τάιζε, ψωμί - γαρδούμπα
για να κάνει τούμπα
και τόνε τάιζε, ψωμί - μπουγάτσα
για να κάνει μπράτσα
και τόνε τάιζε, ψωμί και χόρτα,
ώσπου δε χώραγε κάτω από την πόρτα.
Ώσπου μια μέρα με δίχως ήλιο
ο γάλος έφαγε τον μπάρμπα - Μπρίλιο.

Το νεογέννητο ανηψάκι ακούει τον μπαρμπα-μπρίλιο και ενθουσιάζεται, είναι μάλλον το αγαπημένο του τραγούδι από όλα τα παιδικά. Οι στίχοι είναι εντελώς cult, ομολογώ ότι δεν ήξερα παρά τις 2 πρώτες γραμμές. Τώρα με πιάνουν τα γέλια κάθε φορά που το ακούω, γελάει κι ο μπέμπης μαζί.

(Πρόσφατες έρευνες σε φίλους και γνωστούς έδειξαν ότι από τα πιο χρήσιμα βρεφικά δώρα είναι cd με παιδικά τραγούδια ή τελοσπάντων με μουσική που να το χαλαρώνει και να το κάνει να κοιμάται πιο άμεσα…)

Ένα μεσημέρι στην ΑΣΚΤ

Απόφοιτοι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Ακούγεται «ουάου». Αν όχι αυτό, τουλάχιστον ακούγεται φρέσκο, καινούριο, άρα και ενδιαφέρον.
Η σχολή και ο γύρω χώρος βρίσκονται σε απίθανη εγκατάλειψη. Σαν να έχουν επιζήσει από βομβαρδισμό ή κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει κανείς να ρωτήσεις τίποτα, ούτε καν φύλακας.
Για κατάλογο ούτε λόγος - αν και έχω δει από παλιότερες χρονιές ότι βγαίνει κατάλογος.
Ονόματα δεν συγκράτησα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία όμως ήταν γυναικεία. Τα έργα γενικά μου άρεσαν. Ήταν κάποια που μου θύμιζαν έργα άλλων καλλιτεχνών, άλλωστε η πρωτοτυπία δεν είναι το πρωταρχικό ζητούμενο στην τέχνη, όμως στο σύνολο τους ήταν ωραία, σίγουρα όχι βαρετά.
Κρίμα που δε γίνεται λίγο παραπάνω θόρυβος για τέτοια πράγματα. Από την άλλη, καλύτερα, γιατί είχαμε ολόκληρη έκθεση για τον εαυτό μας, επισκέπτες μετρώνται στα δάχτυλα του σήματος της νίκης, έχεις όλο το χώρο να θαυμάσεις χωρίς να μπαίνουν άλλα κεφάλια μπροστά σου.

gran torino, great eastwood

Στην αρχή, μπορεί και να νομίσεις ότι η ταινία είναι λίγο κωμωδία, ελαφρώς σάτιρα, άντε κομεντί στο πιο βαρύ. Ο γερο-Κλιντ είναι το γεροστραβάδι της γειτονιάς, ο γεροπαράξενος πατέρας, άχαρος παππούς, αγέλαστος οικοδεσπότης. Στο πρώτο μέρος όλα κυλάνε ήρεμα, πολύ διαλογικά, σαν θεατρικό έργο. Αναρωτιέσαι αν βλέπεις σινεμά και δη αμερικάνικο.

Μερικά πράγματα τα έχεις ξαναδεί, ενδεχομένως και να τα έχεις ξανακούσει. Κάποιοι από τους ηθοποιούς που παίζουν τους Χμονγκ δεν παίζουν και τόσο καλά, είναι ερασιτέχνες ή και γω δεν ξέρω τι. Ο Κλιντ είναι σαν να παίζει τον εαυτό του ή κάπως έτσι.

Παρόλαυτά, η ταινία σε τυλίγει και σε φέρνει στον κόσμο της, σε διαπερνά. Σιγά σιγά γίνεσαι πια ένας από τους μετανάστες, κοιτάς και συ περίεργα τον γκριζομάλλη λευκό που εισχωρεί στη γιορτή σου, χαζεύεις το καλογυαλισμένο αυτοκίνητό του, αναρωτιέσαι ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του.

Υπήρχαν σημεία στην ταινία που έλεγα, πω πω, τώρα θα γίνει τελείως μελούρα και θα ξενερώσω. Όπως στην επίσκεψη του γιού στα γενέθλια του πατέρα. Ή εκεί που πήγε να εξομολογηθεί στην εκκλησία. Ή εκεί που πήρε τηλέφωνο τον γιό του, αλλά ήξερες ότι τελικά δεν θα τον εμπιστευτεί να του πει το πρόβλημά του. Πώς είναι κάτι κινούμενα σχέδια που πεταρίζουν τα βλεφαράκια τους και εσύ λες «α, τι γλυκούλια»; Έτσι ένιωσα αρκετές φορές παρακολουθώντας το “Gran Torino”.

Θέλω να πω, νιώθω μερικές φορές ότι αυτός ο τύπος μας δουλεύει ψιλό γαζί, είναι ένας σκεπτόμενος σκηνοθέτης ή ένας πανέξυπνος (αλλά λιγότερο συντηρητικός;) Φώσκολος;

Προς το παρόν, παραδέχομαι ότι η ταινία μου άρεσε, πάρα πολύ. Η νωχελική σκηνοθεσία, η μουσική, η αβίαστη ροή που ωστόσο πιέζει τα γεγονότα να φτάσουν στο αγωνιώδες τέλος τους.

Σε κάνει να βλέπεις vintage αυτοκίνητο τύπου ford gran torino και να βουρκώνεις στην ανάμνηση. (Και, καλά να πάθει η εγγονή του, πήγαινε γυρεύοντας…)

ντάκος

Είναι η γαστρονομία μια σύγχρονη μορφή τέχνης;

Ε, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με φιλοσοφικά ερωτήματα, όταν έχω μπροστά μου ένα βασανιστικά νόστιμο πιάτο φαΐ…

Βασανιστικά, γιατί πόσο φαΐ να φάει ένας άνθρωπος σε ένα εστιατόριο, ώστε να μπορέσει μετά να ξεσφηνώσει από την καρέκλα και να πάει σπίτι του; Οι μερίδες ήταν μεγάλες, χορταστικότατες, αλλά τόσο προσεκτικά μαγειρεμένες (και παρουσιασμένες στο πιάτο).

Αναφέρομαι στο “Dakos”, το εστιατόριο του Χριστόφορου Πέσκια. Έχει κάνει πολλά ωραία πράγματα στη ζωή του ως σεφ, στέκομαι σε αυτό όμως, γιατί η ιδέα είναι απλή, ωστόσο ιδιοφυής. Και την κάνει να φαίνεται τόσο εύκολη στην πραγματοποίηση (λέω τώρα εγώ).

Επικεντρώνεται στην Κρητική κουζίνα και φτιάχνει μαγευτικά πράγματα. Ελάχιστα μπόρεσα να δοκιμάσω αυτή τη μία φορά που πήγα, αλλά θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψω. Είναι από τις περιπτώσεις που λες πάω να τσιμπήσω κάτι (λίγο), και βλέπεις τον κατάλογο και κολλάει το μυαλό σου από την πληθώρα των επιλογών, και καταλήγεις να ξεπεράσεις τα όρια.

Παραγγέλνεις κάτι μπουκιές, σου έρχεται ένας «αναδομημένος» ντάκος και από πάνω μπουκίτσες χελιού, κάτι σαν ελληνικό σούσι, τόσο σε γεύση όσο και σε σερβίρισμα. Η σαλτσούλα που τα περιχύνεις είναι όλα τα λεφτά, με το δενδρολίβανό του, και το λαδάκι και το ξιδάκι, και στην άκρη κάποια στοιχεία πράσου αντί για wasabi, αλλά δεν είμαι και μάγειρας να ξέρω όλα τα υλικά…

Τολμάς στη συνέχεια να πάρεις τη σαλάτα με το απάκι, που είναι ένα είδος χοιρινού, ελπίζεις όχι πολύ παχύ και λιγδερό. Ευτυχώς, είναι απλά τέλειο, συνοδεύει την πρασινάδα της σαλάτας και εξισορροπεί όμορφα τη γλύκα του ξηρού σύκου, του μελιού και του κουκουναριού της μαρινάδας, ενώ κοντράρει στα ίσα την ξινάδα της λιαστής τομάτας. Αριστούργημα.

Ήδη έχεις τσαλαβουτήσει στο λαδάκι που έρχεται στην αρχή τα 2 διαφορετικά ψωμάκια και τα 2 διαφορετικά παξιμάδια που σου έχουν σερβιριστεί, τα μεν ζεστά, τα δε τραγανιστά. Και τα δύο, κολασμένα νόστιμα.

Αλλά έφτασες ως εδώ και να μην πάρεις κυρίως; Όχι βέβαια. Και να η μακαρονάδα με το πέστο από κρητικό τυρί και άνηθο και δεν ξέρω γω τι άλλα μυρωδικά, ένα βουνό από γεύσεις και ευωδίες.

Και να και οι πιτούλες, ζυμωμένες με αλεύρι κι λάδι, πολύ λεπτές, ανεπαίσθητα τραγανές, αέρινες, καθόλου βαριές, όπου τυλίγεις ό,τι κρεατικό θες (ή παραγγείλεις τελοσπάντων) και σου έρχεται με 4 συνοδευτικές σαλτσούλες/γεμίσεις. Γεμίζεις την πίτα κατά βούληση, τυλίγεις, τη χλαπακιάζεις, αλλά με προσοχή να μην ξεχυθούν τα ζουμιά, προχωράς στην επόμενη, και κάπου εκεί σου παρουσιάζεται το θεματάκι με το κούμπωμα του παντελονιού, αλλά δε βαριέσαι.

Έχει και κάτι ωραία γλυκά, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να δοκιμάσω - αυτό είναι το τίμημα της πολλής παπάρας και της τυλιχτής πίτας. Ωστόσο, το παγωτάκι δεν θεωρείται γλυκό, ίσα που ξεπλένει το στόμα από την κρεατίλα, σωστά; Δοκίμασε το συνδυασμό καϊμάκι-κανέλα-σοκολάτα και θα καταλάβεις. Χειροποίητο είναι το παγωτό; Δεν γνωρίζω, μάλλον παραήμουν σκασμένη και ζαλισμένη για να ρωτήσω.

Τα παιδιά του σέρβις πάντως ήταν ανθρώπινα ευγενικά, επικοινωνιακά, άκρως εξυπηρετικά. Και ο χώρος είναι πολύ ωραίος. Και η λίστα κρασιών ό,τι πρέπει. Ορίστε, όλα τα στοιχεία μας κριτικής εστιατορίου τα συμπεριέλαβα. Οι τιμές μου φάνηκαν λογικές για αυτά που έφαγα, όχι φτήνια, αλλά ούτε κλέψιμο. Το σίγουρο είναι ότι είχα καιρό να απολαύσω τόσο πολύ φαγητό έξω.

your color is running

extreme makeover