διαλογισμοί της ανάρρωσης (ή βαρεμάρας)

Το χειρότερο αίσθημα μετά τη μοναξιά, είναι η βαρεμάρα.
Προκειμένου να αναρρώσουν τα ματάκια μου, έπρεπε για λίγο καιρό να μη διαβάζω, να μη χρησιμοποιώ η/υ, να αποφεύγω τον ήλιο και τα καπνισμένα/σκονισμένα μέρη. Όλως περιέργως, η tv επιτρεπόταν.

Έβαλα και γω να δω τηλεόραση, μετά από πολύ καιρό - τελευταία, την άνοιγα μόνο για να δω dvd. Με έπιασε απόγνωση!
Όλες οι γυναίκες στην τηλεόραση είναι τέλειες, θεές. Σούπερ κορμιά, απίθανα ρούχα, μακιγιάζ 35 αστέρων, χαμόγελο 36 (αστέρων), μαλλί στην τρίχα, το γέλιο κακαριστό και ομιλία μόνο για τα βασικά απαραίτητα – μου θύμισαν τα cyborgs στο Stepford Housewives. Δεν χρειάζεται να είναι ωραίες πλέον οι γυναίκες, με τόσο στάιλινγκ και σωστό φωτισμό, μέχρι και η Τρέμη δείχνει γκόμενα (τουλάχιστον αυτή δε γελάει κακαριστά).

Οι άντρες πάλι, είναι σαν να αρκούνται να επιβάλλονται μόνο μέσω του μεγέθους – του πορτοφολιού τους, της φήμης τους, του σωματικού τους βάρους, της large προσωπικότητάς τους ή οτιδήποτε άλλο.

Να το θέσω από γυναικεία άποψη, καθότι, για τους άντρες ισχύει μια χαρά το «φάτε μάτια ψάρια»: για ποιό λόγο (και για ποιόν τηλεοπτικό άνδρα) να κάτσει μια γυναίκα στην τηλεόραση να πάρει μάτι; Ποιόν να δει; Σαν αδιάφοροι και άοσμοι χαλβάδες είναι οι περισσότεροι παρουσιαστές, εκφωνητές, μαϊντανοί, και το χειρότερο, δεν έχουν καθόλου στυλ, δεν κάνουν καν προσπάθεια να αποκτήσουν λίγο.

Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι το μεγαλύτερο έγκλημα του Μάκη είναι αυτό το εμετικό μαλλί και το γενικότερο σταρχίδιαμου styling που υιοθετεί στα ρούχα του και στο σκηνικό της εκπομπής του. Από την άλλη, οι λίγοι ωραίοι άνδρες (συνήθως μοντέλα ή ηθοποιοί) που εμφανίζονται στην τηλεόραση, είναι κατά κύριο λόγο χαζοί. Και εντάξει, στη χαζή γυναίκα, κλείνεις το στόμα και τα βγάζεις κάπως πέρα, στον άντρα η βλακεία διαρρέει από κάθε κίνηση, από την παραμικρή συμπεριφορά του.

Και πού να έβλεπα και καμιά ελληνική σειρά, αυτό δεν το άντεξα. Τελοσπάντων, είδα λίγο Λαζόπουλο, για να έχω άποψη, αλλά γενικά με την τηλεόραση δεν τα πήγα καλά το διάστημα του εγκλεισμού.

Την έκλεισα, για να μην ακούω και τα αφόρητα κλισέ του Τσίπρα – είναι μάλλον δυστυχία να γίνεσαι σε τόσο νεαρή ηλικία ηγέτης κόμματος, που δεν το έχεις τουλάχιστον ιδρύσει εσύ. Πάντως δεν είναι αντιπαθής, μακάρι να περιστοιχίζεται από ανθρώπους που να τον αγαπούν, ώστε να του λένε τα πράγματα με τ’όνομά τους – τι λέω τώρα…
Μέσα στην απόγνωση της βαρεμάρας, έκανα προσπάθεια να επανασυνδεθώ με την άλλη μεγάλη μου αντιπάθεια, το τηλέφωνο. Πλούτισα αρκετά τον οτέ με τις συνομιλίες μου, το σύστημα δούλεψε πολύ καλύτερα από την τηλεόραση, αν και σε λίγες μέρες είμαι σίγουρη ότι θα απογοητευτώ με τη σταδιακά φθίνουσα τήρηση όλων αυτών των ραντεβού που έκλεισα τηλεφωνικά «να τα πούμε» από κοντά.
Πάντως, το καλύτερο και πλέον αναπάντεχο μου συνέβη εκτός σπιτιού: έβγαλε ήλιο, πήρα τα μάτια μου και βγήκα βόλτα. Είμαι στη Β. Σοφίας και ενώ περιεργάζομαι αυτό το νέο μουσείο/ίδρυμα του Θεοχαράκη, πέφτω πάνω στον Daniel Day Lewis! Δεν είναι ψέμα, είχε έρθει για μια φιλανθρωπική εκδήλωση ο άνθρωπος εκείνο το βράδυ, αλλά εκμεταλλεύτηκε τη λιακάδα για μια βόλτα στην πόλη – ολομόναχος, ασυνόδευτος, αυτός και το καπελάκι του. Σχεδόν έπεσα πάνω του, γύρισα, τον αντίκρισα και μόλις κατάλαβα ποιος είναι, ψέλλισα ένα “fuck!” (γιατί είμαι τόσο ψώνιο που σκέφτομαι στα αγγλικά) και κοκκίνισα. Καθώς απομακρυνόμουν, τον είδα να χαμογελάει, αλλά είμαι τόσο δειλή που δε γύρισα πίσω να του ζητήσω ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία, ένα συγγνώμη, κάτι.
Μιλώντας για έξω, πού είναι ρε παιδιά αυτές οι «hearts in Athens»; Μόνη μου να έφτιαχνα κολλάζ/χαρτοκοπτική, που δεν πιάνουν και τα χέρια μου, πιο ενδιαφέροντα πράγματα θα έβγαζα.
Σε κάθε περίπτωση, περιμένω, πρώτον, να τελειώσει ο αναρρωτικός εγκλεισμός μου και δεύτερον, να γυρίσει η φίλη μου από το Βερολίνο, να μου πει αν είδε τη Madonna, την ταινία της ή κάτι σχετικό με το φεστιβάλ κινηματογράφου (και τη Μαντόνα) τελοσπάντων. Εγώ πάντως είδα τον Daniel Day Lewis!
Το χειρότερο αίσθημα μετά τη μοναξιά, είναι η βαρεμάρα…