Τελικά, δεν χύθηκε τίποτα

Εκτός ίσως από τα δάκρυα της Marion Cotillard, στα όσκαρ, δατ ιζ.
Πάνω-κάτω όλα πήγαν όπως είχε προβλεφθεί. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η βράβευση της Τίλντα Σουίντον για τον β’ γυναικείο ρόλο.
Κρίμα να μην έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα την ταινία των Κοέν, η ώρα πλησιάζει βεβαίως, αλλά ήταν ωραία, πχ, που ξέραμε περί της μπρουτάλ – και βραβευμένης πια - ερμηνείας του Daniel Day Lewis στο “There will be Blood”, καθώς το φιλμ είχε ήδη βγει στις αίθουσες.

Ο ήρωας της ταινίας λέγεται κι αυτός Ντάνιελ, και αντιπροσωπεύει ένα άσχημο κομμάτι του εαυτού μας, που όλοι λίγο-πολύ έχουμε, άσχετα αν δεν το δείχνουμε προς τα έξω. «Έχω τον ανταγωνισμό μέσα μου», «Δεν θέλω να με πλησιάζουν, μισώ όλους τους ανθρώπους», είναι μερικές από τις αξέχαστες ατάκες του στην οθόνη.
Ο Ντάνιελ (ο ηθοποιός) έχει αποδείξει την φοβερότητα και τρομερότητά του, δεν χρειαζόταν και αυτήν την ταινία για να μας το (επι)δείξει άλλη μια φορά.

Παρόλαυτά, είναι μάλλον ευτύχημα που ενσάρκωσε αυτός τελικά, ετούτη τη μισητή σκατόφατσα, τον μαγκούφη, pathetic excuse for a human being, που είναι ο ήρωας αυτού του έργου.

Αδικία όμως που πέρασε στην αφάνεια ο δεύτερος ρόλος του Paul – Little Miss Sunshine – Dano. Δηλαδή αυτοί στα όσκαρ, έκλειναν το ένα μάτι και δεν τον έβλεπαν καν, όταν εμφανιζόταν στην οθόνη; Πώς γίνεται να τον έχασαν; Κορυφαία παρουσία ο νέος! Και η μουσική ήταν κορυφαία, όχι να την ακούς στο κρεβάτι σου με κλειστά μάτια, αλλά από πλευράς δεσίματος με την εικόνα. Totally narrative, η μουσική είχε κι αυτή το δικό της ρόλο.
Το Όσκαρ α’ ανδρικού πάντως, εγώ θα το έδινα στον Tommy Lee Jones, για το “In the Valley of Elah”.
Σε κάθε περίπτωση, το αγαπημένο μου βραβείο φέτος, ήταν για την ταινία κινουμένων σχεδίων, δηλαδή χάρηκα που πήρε το βραβείο ο Ρατατούης. Δίχως αστείο, είναι από τις ταινίες της χρονιάς.

Ειδικά η σκηνή που ο κριτικός ακουμπά τα χείλη του στο πηρούνι για να δοκιμάσει το πιάτο που έφτιαξε γι’αυτόν ο chef ποντικός, ε, πρόκειται περί συμπυκνωμένης, σε λίγα σκιτσαρισμένα καρέ, κινηματογραφικής μαγείας…

Very Desirable Objects, p.2

cave ring

Very Desirable Objects, p.1

i don't know what you do, but you do it well, i'm under your spell

in & out of love

As soon as I wake up
Every night, every day
I know that it's you I need
To take the blues away

It must be love, love, love
It must be love, love, love

And it's a hard winter's day
I dream away...

It must have been love, but it's over now
It was all that I wanted, now I'm living without
It must have been love, but it's over now
From the moment we touched till the time had run out

χιόνι ήταν, και πάει

διαλογισμοί της ανάρρωσης (ή βαρεμάρας)

Το χειρότερο αίσθημα μετά τη μοναξιά, είναι η βαρεμάρα.
Προκειμένου να αναρρώσουν τα ματάκια μου, έπρεπε για λίγο καιρό να μη διαβάζω, να μη χρησιμοποιώ η/υ, να αποφεύγω τον ήλιο και τα καπνισμένα/σκονισμένα μέρη. Όλως περιέργως, η tv επιτρεπόταν.

Έβαλα και γω να δω τηλεόραση, μετά από πολύ καιρό - τελευταία, την άνοιγα μόνο για να δω dvd. Με έπιασε απόγνωση!
Όλες οι γυναίκες στην τηλεόραση είναι τέλειες, θεές. Σούπερ κορμιά, απίθανα ρούχα, μακιγιάζ 35 αστέρων, χαμόγελο 36 (αστέρων), μαλλί στην τρίχα, το γέλιο κακαριστό και ομιλία μόνο για τα βασικά απαραίτητα – μου θύμισαν τα cyborgs στο Stepford Housewives. Δεν χρειάζεται να είναι ωραίες πλέον οι γυναίκες, με τόσο στάιλινγκ και σωστό φωτισμό, μέχρι και η Τρέμη δείχνει γκόμενα (τουλάχιστον αυτή δε γελάει κακαριστά).

Οι άντρες πάλι, είναι σαν να αρκούνται να επιβάλλονται μόνο μέσω του μεγέθους – του πορτοφολιού τους, της φήμης τους, του σωματικού τους βάρους, της large προσωπικότητάς τους ή οτιδήποτε άλλο.

Να το θέσω από γυναικεία άποψη, καθότι, για τους άντρες ισχύει μια χαρά το «φάτε μάτια ψάρια»: για ποιό λόγο (και για ποιόν τηλεοπτικό άνδρα) να κάτσει μια γυναίκα στην τηλεόραση να πάρει μάτι; Ποιόν να δει; Σαν αδιάφοροι και άοσμοι χαλβάδες είναι οι περισσότεροι παρουσιαστές, εκφωνητές, μαϊντανοί, και το χειρότερο, δεν έχουν καθόλου στυλ, δεν κάνουν καν προσπάθεια να αποκτήσουν λίγο.

Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι το μεγαλύτερο έγκλημα του Μάκη είναι αυτό το εμετικό μαλλί και το γενικότερο σταρχίδιαμου styling που υιοθετεί στα ρούχα του και στο σκηνικό της εκπομπής του. Από την άλλη, οι λίγοι ωραίοι άνδρες (συνήθως μοντέλα ή ηθοποιοί) που εμφανίζονται στην τηλεόραση, είναι κατά κύριο λόγο χαζοί. Και εντάξει, στη χαζή γυναίκα, κλείνεις το στόμα και τα βγάζεις κάπως πέρα, στον άντρα η βλακεία διαρρέει από κάθε κίνηση, από την παραμικρή συμπεριφορά του.

Και πού να έβλεπα και καμιά ελληνική σειρά, αυτό δεν το άντεξα. Τελοσπάντων, είδα λίγο Λαζόπουλο, για να έχω άποψη, αλλά γενικά με την τηλεόραση δεν τα πήγα καλά το διάστημα του εγκλεισμού.

Την έκλεισα, για να μην ακούω και τα αφόρητα κλισέ του Τσίπρα – είναι μάλλον δυστυχία να γίνεσαι σε τόσο νεαρή ηλικία ηγέτης κόμματος, που δεν το έχεις τουλάχιστον ιδρύσει εσύ. Πάντως δεν είναι αντιπαθής, μακάρι να περιστοιχίζεται από ανθρώπους που να τον αγαπούν, ώστε να του λένε τα πράγματα με τ’όνομά τους – τι λέω τώρα…
Μέσα στην απόγνωση της βαρεμάρας, έκανα προσπάθεια να επανασυνδεθώ με την άλλη μεγάλη μου αντιπάθεια, το τηλέφωνο. Πλούτισα αρκετά τον οτέ με τις συνομιλίες μου, το σύστημα δούλεψε πολύ καλύτερα από την τηλεόραση, αν και σε λίγες μέρες είμαι σίγουρη ότι θα απογοητευτώ με τη σταδιακά φθίνουσα τήρηση όλων αυτών των ραντεβού που έκλεισα τηλεφωνικά «να τα πούμε» από κοντά.
Πάντως, το καλύτερο και πλέον αναπάντεχο μου συνέβη εκτός σπιτιού: έβγαλε ήλιο, πήρα τα μάτια μου και βγήκα βόλτα. Είμαι στη Β. Σοφίας και ενώ περιεργάζομαι αυτό το νέο μουσείο/ίδρυμα του Θεοχαράκη, πέφτω πάνω στον Daniel Day Lewis! Δεν είναι ψέμα, είχε έρθει για μια φιλανθρωπική εκδήλωση ο άνθρωπος εκείνο το βράδυ, αλλά εκμεταλλεύτηκε τη λιακάδα για μια βόλτα στην πόλη – ολομόναχος, ασυνόδευτος, αυτός και το καπελάκι του. Σχεδόν έπεσα πάνω του, γύρισα, τον αντίκρισα και μόλις κατάλαβα ποιος είναι, ψέλλισα ένα “fuck!” (γιατί είμαι τόσο ψώνιο που σκέφτομαι στα αγγλικά) και κοκκίνισα. Καθώς απομακρυνόμουν, τον είδα να χαμογελάει, αλλά είμαι τόσο δειλή που δε γύρισα πίσω να του ζητήσω ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία, ένα συγγνώμη, κάτι.
Μιλώντας για έξω, πού είναι ρε παιδιά αυτές οι «hearts in Athens»; Μόνη μου να έφτιαχνα κολλάζ/χαρτοκοπτική, που δεν πιάνουν και τα χέρια μου, πιο ενδιαφέροντα πράγματα θα έβγαζα.
Σε κάθε περίπτωση, περιμένω, πρώτον, να τελειώσει ο αναρρωτικός εγκλεισμός μου και δεύτερον, να γυρίσει η φίλη μου από το Βερολίνο, να μου πει αν είδε τη Madonna, την ταινία της ή κάτι σχετικό με το φεστιβάλ κινηματογράφου (και τη Μαντόνα) τελοσπάντων. Εγώ πάντως είδα τον Daniel Day Lewis!
Το χειρότερο αίσθημα μετά τη μοναξιά, είναι η βαρεμάρα…

so, i don't look back

Γιατί συνέχεια να μου κολλάνε ποπ χαζοτράγουδα; (όχι και τόσο πρόσφατα κιόλας)
Τώρα έχω ξεμωραθεί με το With Every Heartbeat της χαζο-Robyn, που, ξέρω, ακούγεται εντελώς μπανάλ και early-90s ξεπερασμένο, αλλά έχει κάτι το αισιόδοξο στη διάθεση.
Από την άλλη, έχω ξεμωραθεί γενικώς από τη χαρά που έκανα επιτέλους το λέιζερ στα μάτια και πέταξα τα γυαλιά. Αν είναι δυνατόν, βλέπω καλύτερα και από όταν φορούσα φακούς!

Η οξύτητα των χρωμάτων και των σχημάτων με έχει συνεπάρει, πώς ζούσα τόσο καιρό στα μουντά;
Μέχρι και στη θάλασσα ανυπομονώ να μπω, να δω πώς είναι να κολυμπάς και να βλέπεις...
Φιού, καταστρατήγησα και το απαγορευτικό χρήσης pc, αλλά δεν άντεξα να μην τσεκάρω να δω πώς φαίνεται η οθόνη με τα νέα μου μάτια.

-James, οι Tool πώς πάνε, καλά; -Καλά κρασιά!

Ο M.J. Keenan παίρνει θέση στην "to screw or not to screw (caps)" διαμάχη των απανταχού οινοποιών-οινοπαραγωγών.

Μου φαίνεται περίεργο που αυτός ο μυστήριος τύπος-frontman των Tool, κι όχι μόνο, διαθέτει αμπελάκι (στην Αριζόνα, που δεν τη λες και την πιο εύκολη περιοχή για οινοπαραγωγή), κάβα πλούσια και αρκούντως εξεζητημένη, εμπεριστατωμένη άποψη, και τελικά, γνώση για το κρασί.

Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του για τα ιταλικά κρασιά, αλλά οκ, το έχει πάρει σοβαρά το θέμα και είναι καλό που ακούγεται τόσο παθιασμένος με το κρασί.

Ποιό ελληνικό κρασί να δοκίμασε άραγε όταν ήρθε εδώ και ποιό να του άρεσε πιο πολύ;

walkin'on by (design & other places)

* μαλορίν! μαλορίν!

Last Train to Trancentral

Το νέο ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό: παρατείνεται η λειτουργία του ηλεκτρικού και του μετρό μέχρι τις 2 τη νύχτα, μόνο Παρασκευές και Σάββατα και μόνο δοκιμαστικά για τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο.
Πρώτη του μήνα λοιπόν και ακούω κάποιον εκπρόσωπο των εργαζομένων το πρωί στο ραδιόφωνο να λέει με άνεση και χαμογελαστό τσαμπουκά «προειδοποιώ όλους τους сomme-il-faut (;;) που θα περιμένουν μετά τις 12 σήμερα στις αποβάθρες, να κρατάνε και 10€ στην τσέπη, γιατί θα τους χρειαστεί για να πάρουν ταξί να γυρίσουν σπίτι τους».
Οι εργαζόμενοι δηλαδή σε ηλεκτρικό και μετρό θα έχουν στάση εργασίας μεταξύ 12 και 2, άρα το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα επέκτασης του ωραρίου λειτουργίας δεν θα εφαρμοστεί.
Νόμιζα ότι προέκυπτε θέμα πληρωμής υπερωριών, κλπ, εξού και η ειρωνεία του εκπροσώπου, υπέθεσα. Στη συνέχεια της συνέντευξης όμως, άκουσα ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται κανονικά για αυτές τις εξτρά ώρες, τις δύο αυτές μέρες, στη δοκιμαστική αυτή περίοδο.
Αλλού υπάρχει το κώλυμα (κόλλημα): δεν έχει γίνει η κατάλληλη προετοιμασία, συν το ότι η εταιρεία είναι λέει από τις λίγες κερδοφόρες, αλλά αν εφαρμοστεί το μέτρο, θα αρχίσει να χάνει πολλά λεφτά, γιατί είναι υψηλό το κόστος συντήρησης, υψηλό το κόστος καθαριότητας, και γενικά υψηλά όλα τα άλλα κόστη.
Και άσε που, πότε θα καθαρίζονται και θα συντηρούνται οι σταθμοί; Αυτό γίνεται κατά τις ώρες μη λειτουργίας, οι οποίες τώρα – τρόμος – θα συρρικνωθούν κατά 2 περίπου ώρες. Εντάξει, για τις 2 αυτές μέρες, άσε και κανένα σκουπιδάκι στο πάτωμα, ξενύχτης θα είμαι δεν θα το προσέξω. Ή ας ρωτήσουμε τι κάνουν και στο εξωτερικό σε τέτοιες περιπτώσεις.
Σου λέει όμως μετά ο εκπρόσωπος: καρμίρης είσαι, τολμάς να βγαίνει για διασκέδαση και άρα να χαλάς λεφτά, θα τσιγκουνευτείς μετά να χαλάσεις λίγα ακόμα να πάρεις ένα ταξί να φύγεις; Τσιγκούνη!
Και στην τελική, τι θες; Στο Λονδίνο το subway σταματάει στη 1, εσύ μπουρτζόβλαχε Αθηναίε, μου θες και συγκοινωνία μέχρι τις 2; Να πάρεις το αυτοκίνητό σου, ρε καράβλαχε, ούτως ή άλλως και στο περίπτερο με αυτό πηγαίνεις, τώρα σ’έπιασαν οι οικολογίες, οι οικονομίες και τα πολιτικώς ορθά; Άντε ρε κομιλφώ, ε κομιλφώ!

ΥΓ. Το μέτρο αυτό, να λειτουργεί δηλαδή ο ηλεκτρικός και το μετρό μέχρι τις 2 τη νύχτα, Παρασκευή και Σάββατο, θα ήταν πιλοτικό. Δηλαδή δοκιμαστικό. Που σημαίνει ότι, αν δεν «έβγαινε» λόγω κόστους/απαιτούμενου αριθμού εργαζομένων/ύπαρξης βανδαλισμών ή άλλων σκοτεινών γεγονότων ή το κυριότερο, μη προσέλευσης κόσμου, το μέτρο θα σταματούσε.

Τουλάχιστον όμως θα είχαμε να λέμε με επιχειρήματα ότι, κύριοι, δοκιμάσαμε, αλλά αποτύχαμε. Και είναι πολύ πιθανό ο κόσμος να μην έκανε χρήση αυτού του μέτρου – σιγά που θα το έπαιρνε κιόλας χαμπάρι με τόση παραπληροφόρηση – γιατί οι συνήθειες ομολογουμένως αλλάζουν δύσκολα.
Ωστόσο, θα ήταν μια αξιοπρεπέστατη λύση, όχι μόνο, πχ, για φοιτητές, αλλά και για όποιον κάτοικο αυτής της πόλης και των περιχώρων της θα ήθελε να κατέβει στο κέντρο το βράδυ για ένα θέατρο/σινεμά/δείπνο/ποτό, χωρίς να έχει τον πονοκέφαλο του παρκαρίσματος, του ξεπαγιάσματος αναμονής ταξί, του τρεχαλητού να προλάβει το τελευταίο τρένο, του να πιεί ένα ποτήρι παραπάνω.
Δεν είναι πανάκεια το μέτρο, ούτε το τρένο θα σ’αφήσει ακριβώς έξω από το σπίτι σου, αλλά είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα που θα είναι κρίμα αν δεν δοκιμαστεί στην πράξη.
Στο κάτω κάτω, τόσα λεφτά χαλάστηκαν για να φτιαχτεί το μετρό, το χρειαζόμαστε, πόσο σκατά δύσκολο είναι να μπορούμε να το χρησιμοποιούμε με όλες του τις δυνατότητες;
Απ’ό,τι φαίνεται, πολύ δύσκολο. Θα αρχίσουν οι κόντρες με το Υπουργείο Μεταφορών, αλλά το θέμα θα θαφτεί, έχουμε και σοβαρότερα να ασχοληθούμε, χα!

Άσε που αυτή είναι κατάφωρη περίπτωση όπου ο Δήμαρχος θα έπρεπε να πάρει θέση και να ασκήσει κάποια πίεση. (Επί τη ευκαιρία, είπα δήμαρχος, γιούχου, anybody home??)