Σήμερα είμαι στενοχωρημένη γιατί φεύγει από τη δουλειά η φίλη μου η Μαρία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φεύγει και από την Αθήνα για μερικούς μήνες.
Η συνάντηση μαζί της ήταν αυτό που λέμε κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, γίναμε αχώριστες σε σύντομο διάστημα.
Όχι, δεν την γνωρίζω χρόνια, δεν έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, μόνο 10 μήνες περίπου, γιαυτό μου φαίνεται περίεργο.
Σε μια σχετικά πρόσφατη συζήτηση σε παρέα, είχε τεθεί το ζήτημα «κάνουμε σημαντικές φιλίες μετά το σχολείο/πανεπιστήμιο;». Η απάντηση έκλινε προς το όχι.
Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Σε κάθε περίπτωση, θα μου λείψει η φίλη μου...
Η συνάντηση μαζί της ήταν αυτό που λέμε κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, γίναμε αχώριστες σε σύντομο διάστημα.
Όχι, δεν την γνωρίζω χρόνια, δεν έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, μόνο 10 μήνες περίπου, γιαυτό μου φαίνεται περίεργο.
Σε μια σχετικά πρόσφατη συζήτηση σε παρέα, είχε τεθεί το ζήτημα «κάνουμε σημαντικές φιλίες μετά το σχολείο/πανεπιστήμιο;». Η απάντηση έκλινε προς το όχι.
Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Σε κάθε περίπτωση, θα μου λείψει η φίλη μου...
2 σχόλια:
Αν την γνώριζες περισσότερο μάλλον δε θα ήταν τόσο φίλη σου..:)) Νομίζω ότι η συνύπαρξη στη δουλειά δημιουργεί αναπόφευκτα συγκρούσεις... Επίσης για να δεις αρκετές από τις πτυχές του χαρακτήρα κάποιου πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 2-3 χρόνια. Πριν, πολύ απλά, δεν τον ξέρεις. Παρόλα αυτά, κρίμα που έφυγε, όσο κι αν κράταγε η φιλία σας!
Συγκρούσεις στον επαγγελματικό χώρο υπάρχουν, αλλά δε νομίζω ότι επηρεάζουν τη φιλία (είμαστε επαγγελματίες, σωστά;).
Συμφωνώ όμως για τις πτυχές που αποκαλύπτονται με τα χρόνια.
Πάντως, είναι ωραίο που ένας τέτοιος νέος φίλος κατά κάποιο τρόπο σε ξανα-ανακαλύπτει, δεν έχει δεδομένα και στερεότυπα για σένα όπως έχουν οι παλιότεροι φίλοι και τελικά ίσως να σε συμπαρασύρει σε μια διαφορετική οπτική της ζωής/καθημερινότητας.
Τελοσπάντων, είναι κακό το timing του αποχωρισμού (αλλά και πότε δεν είναι...)
Δημοσίευση σχολίου