Τελικά, δεν χύθηκε τίποτα

Εκτός ίσως από τα δάκρυα της Marion Cotillard, στα όσκαρ, δατ ιζ.
Πάνω-κάτω όλα πήγαν όπως είχε προβλεφθεί. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η βράβευση της Τίλντα Σουίντον για τον β’ γυναικείο ρόλο.
Κρίμα να μην έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα την ταινία των Κοέν, η ώρα πλησιάζει βεβαίως, αλλά ήταν ωραία, πχ, που ξέραμε περί της μπρουτάλ – και βραβευμένης πια - ερμηνείας του Daniel Day Lewis στο “There will be Blood”, καθώς το φιλμ είχε ήδη βγει στις αίθουσες.

Ο ήρωας της ταινίας λέγεται κι αυτός Ντάνιελ, και αντιπροσωπεύει ένα άσχημο κομμάτι του εαυτού μας, που όλοι λίγο-πολύ έχουμε, άσχετα αν δεν το δείχνουμε προς τα έξω. «Έχω τον ανταγωνισμό μέσα μου», «Δεν θέλω να με πλησιάζουν, μισώ όλους τους ανθρώπους», είναι μερικές από τις αξέχαστες ατάκες του στην οθόνη.
Ο Ντάνιελ (ο ηθοποιός) έχει αποδείξει την φοβερότητα και τρομερότητά του, δεν χρειαζόταν και αυτήν την ταινία για να μας το (επι)δείξει άλλη μια φορά.

Παρόλαυτά, είναι μάλλον ευτύχημα που ενσάρκωσε αυτός τελικά, ετούτη τη μισητή σκατόφατσα, τον μαγκούφη, pathetic excuse for a human being, που είναι ο ήρωας αυτού του έργου.

Αδικία όμως που πέρασε στην αφάνεια ο δεύτερος ρόλος του Paul – Little Miss Sunshine – Dano. Δηλαδή αυτοί στα όσκαρ, έκλειναν το ένα μάτι και δεν τον έβλεπαν καν, όταν εμφανιζόταν στην οθόνη; Πώς γίνεται να τον έχασαν; Κορυφαία παρουσία ο νέος! Και η μουσική ήταν κορυφαία, όχι να την ακούς στο κρεβάτι σου με κλειστά μάτια, αλλά από πλευράς δεσίματος με την εικόνα. Totally narrative, η μουσική είχε κι αυτή το δικό της ρόλο.
Το Όσκαρ α’ ανδρικού πάντως, εγώ θα το έδινα στον Tommy Lee Jones, για το “In the Valley of Elah”.
Σε κάθε περίπτωση, το αγαπημένο μου βραβείο φέτος, ήταν για την ταινία κινουμένων σχεδίων, δηλαδή χάρηκα που πήρε το βραβείο ο Ρατατούης. Δίχως αστείο, είναι από τις ταινίες της χρονιάς.

Ειδικά η σκηνή που ο κριτικός ακουμπά τα χείλη του στο πηρούνι για να δοκιμάσει το πιάτο που έφτιαξε γι’αυτόν ο chef ποντικός, ε, πρόκειται περί συμπυκνωμένης, σε λίγα σκιτσαρισμένα καρέ, κινηματογραφικής μαγείας…