sanitarium - live

βρίσκει τον μάστορά του

birthday girl

British Pollution

scenes from the gulf of mexico

Sookie, Sookie

Λουμπαρδιάρης

Η εκκλησία του του 16ου αιώνα του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαδιάρη είναι κτισμένη σε μια πανέμορφη τοποθεσία επί των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, σε μια κατάφυτη περιοχή.

Σύμφωνα με την παράδοση το όνομα Λουμπαρδιάρης προέρχεται από ένα περιστατικό του 17ου αιώνα. Την παραμονή της 26ης Οκτωβρίου, ένας κεραυνός χτύπησε τον Τούρκο Φρούραρχο Γιουσούφ Αγά και την οικογένειά του ο οποίος είχε στήσει μια λουμπάρδα (= μεγάλο κανόνι) στα Προπύλαια της Ακρόπολης και σχεδίαζε να χτυπήσει τους χριστιανούς την ημέρα που θα έσπευδαν να προσκυνήσουν τη χάρη του Αγίου Δημητρίου την ημέρα της ονομαστικής του εορτής.

Στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου γίνονται πολλοί γάμοι και βαπτίσεις. Η τοποθεσία και η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα δημιουργούν το ιδανικό κλίμα για την πραγματοποιήσει ρομαντικών τελετών. (...)

Καταρρέει ο «Λουμπαρδιάρης»

Ο Λουμπαρδιάρης ζητεί στήριξη

Η Συντονιστική Επιτροπή Φιλοπάππου είδε και απόειδε με το επί χρόνια σούρσιμο της υπόθεσης του ξύλινου καφενείου, που έχει σχεδιάσει δίπλα στον Αγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη ο Δ. Πικιώνης, και κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο (filopappou.wordpress.com) κείμενο για συλλογή υπογραφών.

«Το καφενείο παραμένει κλειστό από το 2005, το 'χει φάει το σαράκι και η υγρασία και κινδυνεύει να πέσει», γράφουν. Και ζητούν να αποκατασταθεί και να λειτουργήσει. Και όμως, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων είχε αποφασίσει τον Νοέμβριο του 2008 να γίνουν έργα συντήρησης του περιπτέρου, ενώ το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων εξέταζε την επαναλειτουργία του. Σιγά να μη...
Με το ίδιο κείμενο, η Συντονιστική Επιτροπή Φιλοπάππου ζητεί να μπουν προστατευτικές μπάρες σε όλες τις εισόδους των λιθόστρωτων και να εφαρμοστεί, επιτέλους, η απαγόρευση -από το 1996- της εισόδου αυτοκινήτων. Μα μπαίνουν ακόμα αυτοκίνητα στου Φιλοπάππου;

κύηση σε εξέλιξη

3 τραγουδάκια για την αρχή του καλοκαιριού

Βλαστοκύτταρα

Αυτό το ανίκανο κράτος, όταν βρίσκεσαι στα πρόθυρα να γίνεις γονιός, σε αναγκάζει - συν τοις άλλοις - να γίνεις κλινικός βιολόγος, γενετιστής, μοριακός ερευνητής και μαιευτήρας-εμβρυολόγος μαζί. Όλα αυτά προκειμένου να καταλάβεις τι τρέχει με τα βλαστοκύτταρα και τι είναι καλό να κάνεις για να διασφαλίσεις το μέλλον του παιδιού που περιμένεις.

Όποιος είδε το ντοκιμαντέρ του Εξάντα πρόσφατα, κάτι θα ψυλλιάστηκε, η αλήθεια είναι πάντως ότι για να καταλάβεις τι γίνεται, πρέπει να στηριχτείς στην εμπειρία φίλων και γνωστών που έχουν ήδη περάσει τα ίδια, να ψάξεις στο ίντερνετ, και βέβαια, να βρεις τον χρόνο να μάθεις ο ίδιος πληροφορίες από δημόσιες και ιδιωτικές τράπεζες.

Έχουμε ένα σωρό ιδιωτικές τράπεζες στην Ελλάδα, αλλά είμαστε τόσο πίσω στον τομέα αυτό, σα να λέμε κατά μια γενικότερη αντιστοιχία, ότι εδώ η αιμοδοσία γίνεται επί πληρωμή. Κάποιοι βέβαια δεν το ψάχνουν καθόλου, δίνουν τα βλαστοκύτταρα στην πρώτη εταιρεία που βρεθεί μπροστά τους, καταβάλλοντας το αντίτιμο, ήσυχοι ότι έκαναν το καθήκον τους. Σου λέει, για το καλό του παιδιού δεν χωράνε τσιγκουνιές, εκεί βρίσκουν και χτυπάνε, ειδικά αν είναι το πρώτο σου παιδί. Ωστόσο το θέμα δεν είναι στα χρήματα.

Το να μαζέψεις πληροφορία είναι μάλλον το πιο εύκολο κομμάτι της διαδικασίας, το δύσκολο είναι η αξιολόγηση της. Να έχεις την τύχη να σου ανοίξει κάποιος τα μάτια και να μην πέσεις στην παγίδα όπου σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Γιατί όταν, ω μη γένοιτο, όντως χρειαστείς τα βλαστοκύτταρα, μπορεί να πέσεις πάνω σε τοίχο, τσιμεντένιο, σε δρόμο χωρίς επιστροφή, να χτυπάς το κεφάλι σου και να μην βρίσκεις διέξοδο από το αδιέξοδο.

Τελοσπάντων, θέλω να πω, έστω και κάπως δραματικά, ότι θα έπρεπε να γίνεται μια απλή, περιεκτική και ουσιαστική ενημέρωση, αν όχι από την ίδια τη δημόσια τράπεζα βλαστοκυττάρων, τότε από κάποιον άλλο δημόσιο φορέα, πχ από το ταμείο ασφάλισής καθενός ή κάτι τέτοιο.

Κι αν κάποιος θέλει να πάει στην ιδιωτική τράπεζα, δικαίωμά του. Επιπλέον όμως, να υπάρχει ένα δημόσιο σύστημα που να πιστοποιεί αυτούς τους οργανισμούς ώστε να ελέγχει τη σωστή λειτουργία τους, κι όχι ο καθένας να βγαίνει να λέει ό,τι θέλει, και να γίνεται πιστευτός επειδή τα δημόσια ιδρύματα κοιμούνται και ζουν στον κόσμο τους.

Για να μην παρεξηγηθώ, ενημέρωση γίνεται από τη δημόσια τράπεζα αν πας τη συγκεκριμένη ώρα στο συγκεκριμένο μέρος. Αυτό που εννοώ, είναι να υπάρχει απλουστευμένη ενημέρωση και όχι μόνο προς μελλοντικούς γονείς αλλά σε ένα ευρύτερο κοινό.

Τέλος, να υπάρχει παρουσία της δημόσιας τράπεζας σε όλα τα μαιευτήρια, να παίρνουν τα βλαστοκύτταρα και να τα μεταφέρουν οι ίδιοι, όχι να αναγκάζουν τον άμοιρο πατέρα, που μόλις έχει σκουπίσει τα δάκρυα χαράς του, να μαζέψει τα μυαλά του και να φύγει από το πλευρό της οικογένειάς του, για να τρέξει να παραδώσει έγκαιρα τα σακουλάκια με το αίμα και το λώρο στην τράπεζα.

Breast Milk Cappuccino

Lawrence of My Labia

Ο ταμίας με κοιτάει απαθής, «εισιτήρια για Πέμπτη νωρίς δεν έχουμε, μόνο από τις 23.30 και μετά και μόνο μπροστινές θέσεις».

Σκέφτηκα να δω το 2^ο Sex & the City νωρίς, καθημερινή, για να αποφύγω την πολυκοσμία. Ο ταμίας επιμένει, «Παρασκευή πάλι έχω αργά, Σάββατο μόνο 8.15 στη Gold, Κυριακή τίποτα». Είναι δυνατόν να μην έχει τίποτα για Κυριακή; «Εδώ ήρθε μια παρέα από Χαλκίδα ειδικά για να δει την ταινία την πρώτη μέρα προβολής, τι μου λες τώρα;» (Καλά, αυτό πώς το’μαθε, αναρωτιέμαι. Τον ικέτευε η κοπέλα, βρες μου σήμερα εισιτήριο, έχω ξεκουβαληθεί με την οικογένεια από Χαλκίδα;)

Δε λέω τίποτα, πάω πάσο. Άλλωστε ήθελα να δω το έργο στη συγκεκριμένη αίθουσα, έτσι, χλιδάτο παραμύθι η ταινία, χλιδάτη εμπειρία και η Gold. Αγοράζω το εισιτήριο.

Η αλήθεια είναι πως πιο πολύ υπερτιμημένη παρά χλιδάτη εμπειρία είναι. Σίγουρα είναι πολύ άνετες οι καρέκλες, και ξαπλάρεις με την άνεσή σου, και τα πόδια σου δεν κρέμονται ούτε πρήζονται. Ωστόσο, το εισιτήριο είναι πανάκριβο. Σκέφτεσαι και τα λερωμένα δάχτυλα που έχουν ακουμπήσει πάνω στα βελουτέ (και απορροφητικά) χερούλια και σε πιάνει σιχαμάρα. Άσε που το να φας σε αυτή την ύπτια στάση δεν είναι τόσο βολικό, αλήθεια. Καλή ιδέα, αλλά κολλάει στην πραγματοποίηση.

Τελοσπάντων, στην αίθουσα σήμερα έχουν έρθει κυρίως κοριτσοπαρέες, για πρώτη φορά οι περισσότερες, και προσπαθούν να βρουν πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της καρέκλας, ψαχουλεύοντας κάτω από τα καλύμματα. Έχουν παραγγείλει κρασί, πλάκα έχει να τις βλέπεις και να ακούς τι συζητούν.

Η ταινία είναι όπως την περίμενα, πολύ παραμύθι. Βαρέθηκα το συνεχές κιτς των σκηνών στο Άμπου Ντάμπι, αλλά νομίζω η 2^η ταινία ήταν πιο διασκεδαστική από την πρώτη. Αναμενόμενο το camp humor του gay wedding, ανεκμετάλλευτη η ιστορία με το 80’s flashback και πολύ μικρή, αν έκλεινες τα μάτια, το έχανες εντελώς.

Αυτό που ήταν σκέτη απογοήτευση είναι το πώς έχουν κακογεράσει οι πρωταγωνίστριες. Τα σώματα είναι οκ, αλλά τα πρόσωπα είναι μάσκες από θρίλερ. Και οι άντρες τα ίδια χάλια έχουν δηλαδή, απλά στις γυναίκες φαίνεται περισσότερο. Δεν θέλω να ξαναδώ άλλο φάτσα Sarah Jessica Parker για το υπόλοιπο της ζωής μου, μπρρρ.