Μου μιλάει και την κοιτάω στα μάτια, είναι ακόμα τόσο εκφραστικά όσο και δεκάξι χρόνια πριν (από τότε είχα να τη δω). Τότε είναι ζήτημα να μιλούσαμε μια φορά το μήνα, κι ας ήμασταν στην ίδια τάξη.
Εκείνη ήταν πρόεδρος της τάξης, ίσως και του δεκαπενταμελούς (τι θυμήθηκα τώρα!), κορίτσι με τσαμπουκά, άποψη, δυναμική, πρώτη μαθήτρια αλλά και πανέξυπνη, όμορφη, αν και λίγο αγοροκόριτσο, εξαιρετικά δημοφιλής σε μαθητές και καθηγητές. Πάντα τη θαύμαζα, φυσικά ποτέ δεν γίναμε φίλες, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες.
Τώρα έχει ήδη παιδιά, τα έκανε πριν τα 30 φαντάσου. Συνέχεια γιαυτά μου μιλάει, λίγο για το σύζυγο και ελάχιστα για τη δουλειά της (παρόλο που είναι χάι δουλειά απ’ό,τι καταλαβαίνω). Πολλά περίμενα να ακούσω από το στόμα της εκτός από το «βασιλάκη κάτσε να φας το μπιφτέκι σου επιτέλους».
Μιλάμε για ώρα, περισσότερο απ’όσο έχουμε μιλήσει ποτέ μεταξύ μας. Τώρα μου φαίνεται προσιτή, ίσως γιαυτό και λιγότερο θαυμαστή. Ποιος ξέρει, μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά και δεν την έχουν άμεση ανάγκη, μπορεί να τη δω να βάζει πάλι υποψηφιότητα, στο δήμο, στη βουλή, στα κοινά τελοσπάντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου