Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Eileen Gray
Καταλαβαίνω όμως ότι το έργο της δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα του άξιζε. Ίσως και η ίδια να μην το προώθησε ιδιαίτερα: "But she was also an awkward character. Reticent to the point of reclusive, she lacked the impetus to develop the personal myths vital to the cult of individual architects. When critical acceptance came in 1973 in the form of an exhibition at the Royal Institute of British Architects, she declined to attend the opening, preferring to view the exhibition in private."
Φοίτησε σε σχολές καλών τεχνών σε Λονδίνο και Παρίσι, ωστόσο για την Gray ταιριάζει περισσότερο αυτό που λέμε «ζούσε και μάθαινε».
«Παρά την ντροπαλότητά της, βρήκε οικείο το μποέμικο στυλ ζωής του Παρισιού. Βρέθηκε στο κέντρο ενός κύκλου ανεξάρτητα σκεπτόμενων γυναικών και κατοχύρωσε το δικαίωμά της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και καριέρας, σε μια εποχή που ακόμα αμφισβητούνταν το δικαίωμα των γυναικών για ψήφο.»
Γοητεύτηκε από την ασιατική τεχνική του lacquer και έτσι στη δεκαετία του ’10 δημιουργεί μια σειρά πολυτελών όσο και μοντέρνων σχεδίων, προάγγελων του ρυθμού art deco.
Το 1919 της ανατίθεται για λογαριασμό της Mme Mathieu Levy η διακόσμηση του διαμερίσματος στη rue de Lota, όπου παρουσίασε για πρώτη φορά τα περίφημα πλέον “block screens”.
Επίσης, παρουσιάζει τα σχέδια του Ε-1027 στην πρώτη έκθεση της Ένωσης Μοντέρνων Καλλιτεχνών.
Μεταξύ 1932 και 1934 δημιουργεί ένα σπίτι για την ίδια, και πάλι στη νότια Γαλλία, το “Tempe a Pailla”.
Το 1937 την προσκαλεί ο Λε Κορμπιζιέ μέσα στο δικό του Pavillion des Temps Nouveaux , στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, για να παρουσιάσει τα σχέδιά της για τη δημιουργία ενός Κέντρου Διακοπών. Αυτό ήταν και το πλέον φιλόδοξο σχέδιο της Gray, ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Παρόλο που η Gray δε σταμάτησε ποτέ να δουλεύει (μακέτες, σχέδια, μικρού εύρους ανακαινίσεις), από το χρονικό σημείο αυτό και μετά, ουσιαστικά αποσύρεται από το προσκήνιο.
Το 1972, τέσσερα χρόνια πριν το θάνατό της, διοργανώθηκε από το περίφημο R.I.B.A. η πρώτη ρετροσπεκτίβα του έργου της Eileen Gray, στο Λονδίνο, ωστόσο η ίδια αρνήθηκε να παρευρεθεί στα εγκαίνια.
«Τα έργα της συνέβαλαν στη δημιουργία ενός ευρύτερου πλαισίου ιδεών και πράξεων που οδήγησαν στη γέννηση του κυβισμού και στις απαρχές του art deco.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
it's a celebration
Madonna Equals Elvis Record
LIKE A VIRGIN (1984)
TRUE BLUE (1986)
LIKE A PRAYER (1989)
THE IMMACULATE COLLECTION (1990)
EVITA (OST) (1996)
RAY OF LIGHT (1998)
MUSIC (2000)
AMERICAN LIFE (2003)
CONFESSIONS ON A DANCE FLOOR (2005)
HARD CANDY (2008)
CELEBRATION (2009)
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
"He didn't kill anybody"
Jay-Z defends 'passionate' Kanye
Speaking to Radio 1's Jo Whiley, Jay-Z said West's behaviour had been "rude" but added: "He didn't kill anybody".
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Grissom says goodbye
(Λίγο χάλασε ο καιρός και το’ριξα στις τηλεοπτικές σειρές)
Υπήρχε ο 9ος κύκλος CSI Las Vegas και δεν τον έβλεπα γιατί ήξερα ότι θα έφευγε o Grissom. Τι πόνος κι αυτός, αβάσταχτος! CSI LV χωρίς William Petersen γίνεται; Αχ...
Ήδη βέβαια είχαν ξεκινήσει κοσμοϊστορικές αλλαγές, πρώτη ας πούμε έφυγε η Σάρα. Ποτέ δεν τη συμπάθησα, αλλά γιαυτό ακριβώς το λόγο δεν ήθελα και να φύγει (love to hate her). Όμως τελικά φεύγει και χαλάνε οι ισορροπίες. Και μετά πεθαίνει ο Warrick ρε γαμώτο! Το φάγανε μπαμπέσικα το παιδί…
Εκεί κατάλαβα (χωρίς ακόμα να μπω σε ίντερνετ και τέτοια) ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κι όπως είπε κι η Catherine, ήξερα ότι θα έφευγε κι ο Γκρις πριν καν το μάθει και ο ίδιος. Δε βαριέσαι, θα έχουμε πάντα τις αναμνήσεις…
Καλός ο Fishburne, δε λέω, γεμίζει και την οθόνη, κυριολεκτικά!
Αλλά σαν τον Petersen, κανείς. Θα μου πεις, εδώ και καιρό, πολύ πριν φύγει ο Petersen, το CSI LV είχε αρχίσει να παρουσιάζει κάμψη, να χάνει το νεύρο που είχε αρχικά. Μόνο ο Guilfoyle διατηρεί το παλαιό τσαγανό, μοναδική φάτσα, τέλειος στο ρόλο του. Απλά, ξέρεις, ο Γκρίσομ ήταν ο θεός, τα ήξερε όλα, τα καταλάβαινε όλα, έλυνε τα πάντα. Τι κι αν ήταν ψυχρός κι απόμακρος; Τώρα η σειρά δε θα είναι ποτέ η ίδια.
Από την άλλη, ο Fishburne είναι ανθρώπινος, αγγίζει, αγκαλιάζει, αγκαλιάζεται, τον πνίγουν τα συναισθήματα κι άμα λάχει κοπανάει και καμιά πόρτα – όσο του επιτρέπει το καθηγητικό του στάτους δηλαδή… Μ’αρέσει που η Catherine ανέλαβε τα ηνία, αν και δεν παίζει πολύ, την ρίχνουν για χάρη του χοντρούλη.
Τι να πεις, we miss Griss.
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Dexter
Δεν είχα δει τα πρώτα επεισόδια της σειράς, οπότε τώρα που τα δείχνει ο σκάι, είναι ευκαιρία. Μεγάλη περιπτωσάρα ο Ντέξτερ, το ξέρω, αλλά η σειρά έχει διαβολικό χιούμορ. Αυτό που δε μπορώ όμως να συνηθίσω – από το
τρίβια: στην πραγματική του ζωή ο Michael είναι παντρεμένος με αυτήν που παίζει την αδερφή του στο Dexter.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Η Τελική Αντίστροφη Μέτρηση
interview link
Swedish soft metallers
The song, complete with its huge synthesizer riff, went to number one in 25 countries. Lead singer Joey Tempest, 46, who now lives in
I was at a wedding on Saturday night and they played The Final Countdown - the dance floor went a bit mad. Are you surprised that it still gets that reaction after all these years?
Well, we play it live a lot, we do many shows, and it's a magic song for the live show. We don't listen to it privately at home but we do love playing it in front of a crowd - it's magic when we play that song.
What can you remember about the songwriting process for The Final Countdown?
I was in college and keyboards had started to make their way into rock music. I tried a few sounds on it and I came up with that riff. I thought it was very special and I kept it in the drawer until we did the third album many years later. By then, there were some other bands experimenting with keyboards, like Van Halen with Jump. I wanted to make a combination of guitars and keyboards. That was a statement on that and it sort of worked out nicely.
Are you ever embarrassed by some of the hairstyles and clothes you wore back in the day?
Not really, we were very young, we were MTV generation - we were one of the biggest bands on MTV. I just wanted to look like Robert Plant, to be honest.