Madonna

Πρώτη φορά που βλέπω τη Μαντόνα live και ομολογώ ότι μου παίρνει κάποια λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με αυτήν, ότι είναι μπροστά στα μάτια μου, κλπ - σοκ δηλαδή.

Τα αμέσως επόμενα λεπτά, και αφού έχει ξεκινήσει να κάνει τα χορευτικά της, δεν καταλαβαίνω πότε περνάει από το ένα τραγούδι στο άλλο. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό με τη φυσική της κατάσταση και την ακρίβεια των κινήσεών της...

Με άλλα λόγια, ό,τι χορεύτριες, χορευτές, αθλητές, ολυμπιονίκες και βάλε, έχω δει ζωντανά ή σε τηλεόραση, ε, όλοι αυτοί μοιάζουν σαν δυσκίνητα σακιά με πατάτες μπροστά στο δαίμονα Μαντόνα. Αυτό το σοκ δεν το ξεπέρασα κατά τη διάρκεια του σόου, ούτε και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, εδώ που τα λέμε.

Όσο χορεύει, εννοείται ότι δυσκολεύεται με τη φωνή της σε πολλά σημεία. Εκεί πάντως που στέκεται και απλά παίζει κιθάρα και τραγουδάει, τα λέει μια χαρά, και μάλιστα είναι πολύ δυνατές ερμηνείες. Δύο από αυτές είναι οι πιο αγαπημένες της συναυλίας για μένα: η κιθαριστική εκτέλεση του Borderline (όπου γίνεται χαμός με το sing along του κοινού) και η ροκ εκτέλεση του Hung Up, χωρίς το πέρασμα του τραγουδιού των Άμπα, χα! για όποιον νόμιζε ότι δεν γίνεται χωρίς αυτό. Μπορώ να πω ότι τρόμαξα μετά το τελευταίο, για λίγο πίστεψα ότι είχα μπροστά μου τον Τζίμι Χέντριξ με ξανθιά περούκα, τα πράγματα έγιναν εντελώς θορυβώδη και heavy metal στη σκηνή, αλλά ήταν ωραία, πολύ δυναμική αίσθηση, χωρίς πλάκα.

Πολύ χάρηκα και για ένα άλλο τραγούδι που το άκουσα ζωντανά, δεν φαντάζομαι να το ξαναπεί ποτέ σε περιοδεία, το You Must Love Me, από το σάουντρακ της «Εβίτα» - πάντα δακρύζω με αυτό το τραγούδι, πόσο μάλλον εδώ.

Το απόλυτο highlight όμως της συναυλίας, από άποψη συνδυασμού ερμηνείας-παρουσίας-σκηνικών, είναι το Devil Wouldn’t Recognize You. Τα graphics, τα φώτα, το πιάνο, νομίζω η πιο συγκινητική σκηνή του σόου.

Η πιο παιχνιδιάρικη και κοριτσίστικη σκηνή, και επόμενο highlight κατά τη γνώμη μου, είναι το She’s Not Me. Όταν η Μαντόνα σαρκάζει εαυτόν και αλλήλους είναι στα καλύτερά της.

Συνολικά, μου αρέσει περισσότερο όταν τραγουδάει τα νέα τραγούδια της, παρά τα παλιά. Άλλωστε, στα νέα δίνει έμφαση, αυτός είναι ο στόχος της. Δε βγαίνει σε ρετρό-περιοδεία, «να πούμε και ένα Πάπα Ντοντ Πριτς από τα παλιά, να περάσει η ώρα». Όχι, όχι, η Μαντόνα έβγαλε καινούριο δίσκο, συνεχίζει μπροστά, θέλει ο κόσμος να μάθει τα νέα τραγούδια και αυτά θα μάθει, τελεία και παύλα. Δεν είναι μεταφορικός ο στίχος “don’t stop me now, don’t even catch my breath, I can go on and on and on”…

Άλλωστε δεν είναι κακός ο νέος δίσκος, και μάλιστα, ακόμα και τα «σούπες»-τραγούδια που έχει, όπως τα “Spanish Lesson” και “Miles Away”, ακούγονται τόσο ενδιαφέροντα και όμορφα στη συναυλία, ειδικά το δεύτερο!

Το Like A Prayer το είπε σε jungle εκτέλεση ή μου φάνηκε; Του Vogue του άλλαξε τα φώτα, οι χορεύτριες δε που τη συνοδεύουν σε αυτό φορούσαν σούπερ σέξι κοστούμια, το Music το χάλασε νομίζω, το Ray of Light πρέπει επιτέλους να το επαναφέρει στην παλιά, καλή, ηλεκτρονικό-χορευτική του μορφή.

Το λατινο/τσιγγάνικο section είχε ενδιαφέρον, αν και προσωπικά δε με τοσοσυγκινούν αυτές οι μουσικές. Ωστόσο, αν πει και στην Αθήνα τα «όπα!» που φώναζε στο Λονδίνο, θα κάει το ΟΑΚΑ συθέμελα, δεν κάνω αστεία. Χαίρομαι που έχω μπροστινά εισιτήρια για όρθιους στην Αθήνα, για να βγάλω λίγο το άχτι μου, πολύ καταπίεση η κερκίδα…

Ωστόσο, έτσι όπως είχα πάει από νωρίς και καθόμουν στη θέση μου, παρατηρούσα το Wembley και αναρωτιόμουν αν θα γεμίσει για το μαντονάκι… Ο κόσμος αργούσε, πολλές κερκίδες ήταν τελείως άδειες, αλλά τελικά, μισή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία, τα κατάφερε, the bitch! Τίγκα όλες οι καρέκλες, χαμός και στην αρένα, ωραία αίσθηση να βλέπεις το μεγάλο στάδιο γεμάτο.

Πριν το προτελευταίο τραγούδι, και αφού ευχαρίστησε το θεό που δεν έβρεξε στο Λονδίνο στη διάρκεια του σόου, μας έβαλε να πούμε ακαπέλα κάποιους στίχους από το Express Yourself, να τσεκάρει τι θυμούνται οι fans. Έγινε χαμός από τις φωνές, σαν να γινόταν διαδήλωση ένα πράγμα, αλλά οι στίχοι βγήκαν ολόσωστοι, μ’ένα στόμα, μια φωνή. Το μαντονάκι μας ευχαρίστησε και συνέχισε με τα άλλα τραγούδια της, ήταν μια πολύ ωραία στιγμή.

Δεν ξέρω αν μπορείς να την πεις ψυχρή τη Μαντόνα, που δεν συνομιλεί ιδιαίτερα με το κοινό, δεν σύστησε το γκρουπ της, γενικά δεν είπε πολλά λόγια εκτός από τα τραγούδια. 

Από την άλλη, όταν βλέπεις μια σπιθαμή άνθρωπο να γεμίζει τέτοιους τεράστιους χώρους με την παρουσία της και να καταφέρνει να συμπαρασύρει σε ενθουσιασμό ορδές ανθρώπων, ε, αυτό δεν το λες ψυχρότητα. Επίσης, μιλάμε για σόου, όχι τόσο συναυλία με την κλασική έννοια, άρα τα πράγματα είναι πιο «σφιχτά», χρονομετρημένα, μελετημένα και δομημένα, χωρίς περιθώρια για περιττές αποκλίσεις. Και, ενώ μιλάμε για ομαδική δουλειά ανθρώπων, μπροστά και πίσω από τη σκηνή, κάτι που αναφέρει και αναγνωρίζει πρώτη η ίδια η Μαντόνα, δεν ξέρω πώς, αλλά όλα τα μάτια επικεντρώνονται πάνω σε αυτή, και μόνο σε αυτή.