Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
brit awards
10 things I hate about UK
- Οι βρύσες σε πολλά μπάνια, που δεν έχουν μείκτη και πρέπει να γεμίσεις τα νιπτηράκια (μπλιάξ!) με νερό, αφού βάλεις την τάπα, αν δε θες είτε να κρυσταλιάσεις από το κρύο, είτε να ξεπετσιαστείς από το ζεστό
- Την απάνθρωπη ακρίβεια του χρόνου (τρέχεις απεγνωσμένα σέρνοντας τη βαλίτσα, για να προλάβεις το τρένο από το αεροδρόμιο, αλλά ο οδηγός παρόλαυτα ξεκινάει, γιατί το ρολόι δείχνει με ακρίβεια δευτερολέπτου 10.14.59 και στις 10.15.00 το τρένο πρέπει να αναχωρήσει!)
- Που βάζουν μέντα στις σοκολάτες (βλάσφημοι!)
- Τα στενά βαγονάκια του υπόγειου σιδηρόδρομου, μέσα στα στενά σκαμένα τουνελάκια, 20.000 λέυγες κάτω στα έγκατα της γης…
- Την ανάποδη οδήγησή τους, τις ανάποδα τοποθετημένες κυλιόμενες σκάλες, το ανάποδο ανέβασμα, όλα ανάποδα!
- Τις αγγλίδες με τα ξώπλατα μπλουζάκια και τα πέδιλα, όταν έξω κάνει -5C.
- Τα φτηνά μαγαζιά ρούχων – αχούρια!
- Το χιούμορ τους
- Τη βρωμιά τους – ούτε ένα σκουπίδι κάτω, αλλά εκεί που κάθεσαι, δεν θες να ξέρεις τι έχει συμβεί…
- Τον ταξικό (και όχι μόνο) ρατσισμό τους
10 things I like about UK
- Που η ζωή συνεχίζεται, come rain or shine
- Τη δωρεάν είσοδος στα μουσεία. Ξεστραβωθείτε, σα να λένε
- Την άψογη χρονική ακρίβεια των πάντων
- Τα street trends που προκύπτουν στο ντύσιμο από τα φτηνά μαγαζιά ρούχων
- Τα Harrods, τόσα αγαθά, τόσο πλουσιοπάροχα, τόσο δυσπρόσιτα
- Το σύστημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Αριστούργημα!
- Το χιούμορ τους
- Τις σοκολάτες Cadbury’s, κατά προτίμηση οι γάλακτος, αλλά και με ξηρούς καρπούς καλές είναι
- Την ευγένεια τους. Όταν δεν είναι η τυπική.
- Τα μαθήματα μαγειρικής που θα εντάξουν στα σχολεία τους, προκειμένου να μάθουν τα παιδιά σωστή διατροφή από μικρή ηλικία. Τι απλή και τι απίθανη ιδέα!
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
Madonna
Πρώτη φορά που βλέπω τη Μαντόνα live και ομολογώ ότι μου παίρνει κάποια λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με αυτήν, ότι είναι μπροστά στα μάτια μου, κλπ - σοκ δηλαδή.
Τα αμέσως επόμενα λεπτά, και αφού έχει ξεκινήσει να κάνει τα χορευτικά της, δεν καταλαβαίνω πότε περνάει από το ένα τραγούδι στο άλλο. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό με τη φυσική της κατάσταση και την ακρίβεια των κινήσεών της...
Με άλλα λόγια, ό,τι χορεύτριες, χορευτές, αθλητές, ολυμπιονίκες και βάλε, έχω δει ζωντανά ή σε τηλεόραση, ε, όλοι αυτοί μοιάζουν σαν δυσκίνητα σακιά με πατάτες μπροστά στο δαίμονα Μαντόνα. Αυτό το σοκ δεν το ξεπέρασα κατά τη διάρκεια του σόου, ούτε και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, εδώ που τα λέμε.
Όσο χορεύει, εννοείται ότι δυσκολεύεται με τη φωνή της σε πολλά σημεία. Εκεί πάντως που στέκεται και απλά παίζει κιθάρα και τραγουδάει, τα λέει μια χαρά, και μάλιστα είναι πολύ δυνατές ερμηνείες. Δύο από αυτές είναι οι πιο αγαπημένες της συναυλίας για μένα: η κιθαριστική εκτέλεση του Borderline (όπου γίνεται χαμός με το sing along του κοινού) και η ροκ εκτέλεση του Hung Up, χωρίς το πέρασμα του τραγουδιού των Άμπα, χα! για όποιον νόμιζε ότι δεν γίνεται χωρίς αυτό. Μπορώ να πω ότι τρόμαξα μετά το τελευταίο, για λίγο πίστεψα ότι είχα μπροστά μου τον Τζίμι Χέντριξ με ξανθιά περούκα, τα πράγματα έγιναν εντελώς θορυβώδη και heavy metal στη σκηνή, αλλά ήταν ωραία, πολύ δυναμική αίσθηση, χωρίς πλάκα.
Πολύ χάρηκα και για ένα άλλο τραγούδι που το άκουσα ζωντανά, δεν φαντάζομαι να το ξαναπεί ποτέ σε περιοδεία, το You Must Love Me, από το σάουντρακ της «Εβίτα» - πάντα δακρύζω με αυτό το τραγούδι, πόσο μάλλον εδώ.
Το απόλυτο highlight όμως της συναυλίας, από άποψη συνδυασμού ερμηνείας-παρουσίας-σκηνικών, είναι το Devil Wouldn’t Recognize You. Τα graphics, τα φώτα, το πιάνο, νομίζω η πιο συγκινητική σκηνή του σόου.
Η πιο παιχνιδιάρικη και κοριτσίστικη σκηνή, και επόμενο highlight κατά τη γνώμη μου, είναι το She’s Not Me. Όταν η Μαντόνα σαρκάζει εαυτόν και αλλήλους είναι στα καλύτερά της.
Συνολικά, μου αρέσει περισσότερο όταν τραγουδάει τα νέα τραγούδια της, παρά τα παλιά. Άλλωστε, στα νέα δίνει έμφαση, αυτός είναι ο στόχος της. Δε βγαίνει σε ρετρό-περιοδεία, «να πούμε και ένα Πάπα Ντοντ Πριτς από τα παλιά, να περάσει η ώρα». Όχι, όχι, η Μαντόνα έβγαλε καινούριο δίσκο, συνεχίζει μπροστά, θέλει ο κόσμος να μάθει τα νέα τραγούδια και αυτά θα μάθει, τελεία και παύλα. Δεν είναι μεταφορικός ο στίχος “don’t stop me now, don’t even catch my breath, I can go on and on and on”…
Άλλωστε δεν είναι κακός ο νέος δίσκος, και μάλιστα, ακόμα και τα «σούπες»-τραγούδια που έχει, όπως τα “Spanish Lesson” και “Miles Away”, ακούγονται τόσο ενδιαφέροντα και όμορφα στη συναυλία, ειδικά το δεύτερο!
Το Like A Prayer το είπε σε jungle εκτέλεση ή μου φάνηκε; Του Vogue του άλλαξε τα φώτα, οι χορεύτριες δε που τη συνοδεύουν σε αυτό φορούσαν σούπερ σέξι κοστούμια, το Music το χάλασε νομίζω, το Ray of Light πρέπει επιτέλους να το επαναφέρει στην παλιά, καλή, ηλεκτρονικό-χορευτική του μορφή.
Το λατινο/τσιγγάνικο section είχε ενδιαφέρον, αν και προσωπικά δε με τοσοσυγκινούν αυτές οι μουσικές. Ωστόσο, αν πει και στην Αθήνα τα «όπα!» που φώναζε στο Λονδίνο, θα κάει το ΟΑΚΑ συθέμελα, δεν κάνω αστεία. Χαίρομαι που έχω μπροστινά εισιτήρια για όρθιους στην Αθήνα, για να βγάλω λίγο το άχτι μου, πολύ καταπίεση η κερκίδα…
Ωστόσο, έτσι όπως είχα πάει από νωρίς και καθόμουν στη θέση μου, παρατηρούσα το Wembley και αναρωτιόμουν αν θα γεμίσει για το μαντονάκι… Ο κόσμος αργούσε, πολλές κερκίδες ήταν τελείως άδειες, αλλά τελικά, μισή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία, τα κατάφερε, the bitch! Τίγκα όλες οι καρέκλες, χαμός και στην αρένα, ωραία αίσθηση να βλέπεις το μεγάλο στάδιο γεμάτο.
Πριν το προτελευταίο τραγούδι, και αφού ευχαρίστησε το θεό που δεν έβρεξε στο Λονδίνο στη διάρκεια του σόου, μας έβαλε να πούμε ακαπέλα κάποιους στίχους από το Express Yourself, να τσεκάρει τι θυμούνται οι fans. Έγινε χαμός από τις φωνές, σαν να γινόταν διαδήλωση ένα πράγμα, αλλά οι στίχοι βγήκαν ολόσωστοι, μ’ένα στόμα, μια φωνή. Το μαντονάκι μας ευχαρίστησε και συνέχισε με τα άλλα τραγούδια της, ήταν μια πολύ ωραία στιγμή.
Δεν ξέρω αν μπορείς να την πεις ψυχρή τη Μαντόνα, που δεν συνομιλεί ιδιαίτερα με το κοινό, δεν σύστησε το γκρουπ της, γενικά δεν είπε πολλά λόγια εκτός από τα τραγούδια.
Από την άλλη, όταν βλέπεις μια σπιθαμή άνθρωπο να γεμίζει τέτοιους τεράστιους χώρους με την παρουσία της και να καταφέρνει να συμπαρασύρει σε ενθουσιασμό ορδές ανθρώπων, ε, αυτό δεν το λες ψυχρότητα. Επίσης, μιλάμε για σόου, όχι τόσο συναυλία με την κλασική έννοια, άρα τα πράγματα είναι πιο «σφιχτά», χρονομετρημένα, μελετημένα και δομημένα, χωρίς περιθώρια για περιττές αποκλίσεις. Και, ενώ μιλάμε για ομαδική δουλειά ανθρώπων, μπροστά και πίσω από τη σκηνή, κάτι που αναφέρει και αναγνωρίζει πρώτη η ίδια η Μαντόνα, δεν ξέρω πώς, αλλά όλα τα μάτια επικεντρώνονται πάνω σε αυτή, και μόνο σε αυτή.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Tamara De Lempicka
Tamara de Lempicka, γεννήθηκε στην Πολωνία το 1898 ως Tamara Maria Gorska, παντρεύτηκε τον Tadeusz Lempicki, μετανάστευσαν στο Παρίσι το 1918.
Στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 έγινε περιζήτητη ζωγράφος - το στυλ της Art Deco, με επιρροές από κυβισμό, τα έργα της αισθησιακά αλλά μαζί και ψυχρά. Κινήθηκε στους κύκλους του Picasso, του Cocteau, του Gide και της Colette, προκάλεσε την κοινωνία της εποχής με τις αμφισεξουαλικές της προτιμήσεις. Μετά από πολλές ανακατατάξεις, χωρισμούς και γεωγραφικές μετακινήσεις στη ζωή της, πέθανε στον ύπνο της, στον Μεξικό, το 1980.
“Her paintings captured the glamour and decadence of 1920s
Μια από τις πλέον διάσημες θαυμάστριες και συλλέκτριες του έργου της De Lempicka είναι, ποιά άλλη, η Madonna. Ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε προκαλέσει η εναρκτήρια εικόνα του βίντεο για το Open Your Heart, με την πληθωρική, ηδονική φιγούρα μιας γυμνής γυναίκας, επιρροή από τον πίνακα της De Lempicka “Andromeda”.
(Είμαι ενθουσιασμένη για τη συναυλία της Μ., ανυπομονώ, και αντί για τίποτα φαν-ατικές βλακείες, είπα να γράψω κάτι πιο κουλτουρέ σχετικά με την κυρία...)
Το πιο αγαπημένο μου έργο της ζωγράφου πάντως, είναι η αυτοπροσωπογραφία της, στον πίνακα με την πράσινη Bugatti, το καπέλο και τα δερμάτινα γάντια.
σκάσε κι άσε με να φύγω
Το αιρ κοντίσιον στάζει στο μπαλκόνι, το μπαλκόνι έχει γεμίσει νερά, τα περιστέρια έχουν μαζευτεί στο μπαλκόνι και ραμφίζουν με μανία το νερό. Φαίνεται να ξεδιψούν. Επικίνδυνο, δηλητηριώδες δεν είναι αυτό το νερό; Έτσι νομίζω, αλλά τα πουλιά δεν δείχνουν να παθαίνουν τίποτα.
Μια εικόνα αποσύνθεσης σχηματίζεται στο μυαλό μου. Ένα φύλλο που πέφτει φέρνει το φθινόπωρο; Δεν είμαι σε μελαγχολική διάθεση, κάθε άλλο. Αφού, φεύγω κιόλας (τώρα που οι άλλοι γυρίζουν, σκανταλιά!), ο συγχρονισμός είναι τέλειος, η ζέστη έρχεται, εγώ πάω στα κρύα.
Βλέπω τελικά ότι ο Σεπτέμβριος δεν είναι μήνας αποφάσεων. Αποτρεπτικά το λέω – έχεις να λάβεις μεγάλες αποφάσεις; Ε, άστο για αργότερα, μην τις πάρεις αυτό το μήνα. Είναι λίγο σαν αρχή της χρονιάς, ή τέλος της προηγούμενης, που όλοι λέμε «θα κάνω εκείνο», «θα κάνω το άλλο».
…μόνο που τώρα έχεις γυρίσει με καμένες τις ασφάλειες από τις διακοπές, δεν βλέπεις καθαρά, άρα είσαι ευάλωτος στις κακοτοπιές. Γιαυτό, από Οκτώβριο παιδιά, και βλέπουμε.
Το μέλλον μπορεί να είναι δύσκολο να το δεις, το ελλληνικό, MTV όμως πανεύκολο. Απλά ρυθμίζεις τη συχνότητα στο κοντρόλ - Εμτιβί, τι μου θύμισες τώρα! Κάθομαι στον καναπέ, χαζεύω τα βίντεο κλιπ και κολλάω. Σε λίγο θα καταλήξω να μου αρέσουν ακόμα κι οι Coldplay - παρεμπιπτόντως, ο Chris Martin με την Gwyneth Paltrow μου φαίνονται πιο όμορφο και «υγιές» ζευγάρι από τον Brad με την Angelina, αλλά anyway. Ανυπόφορος είναι αυτός ο Lil Wayne (!?), πιο επικίνδυνοι για την Αμερική μου φαίνονται ελαφρόμυαλοι τύποι σαν κι αυτόν, παρά ο ΜακΚέιν. Ούτε τον Ομπάμα συμπαθώ εδώ που τα λέμε, αλλά ευτυχώς, αυτή την απόφαση δεν καλούμαι ούτως ή άλλως να την πάρω εγώ.
Α, αυτοί που μου αρέσουν πολύ εδώ και καιρό είναι οι Ting Tings. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα που θυμίζουν χιλιάδες άλλα μουσικά πράγματα πριν απ’αυτούς, απλά μ’αρέσουν, και ειδικά η Katie White!
Ήθελα να βάλω αυτό, αλλά δεν το βρίσκω, οπότε παίζει αυτό: