Η προσπάθεια μετράει;

Προσπαθείς, πέφτεις κάτω, ξεσκονίζεσαι, ξανασηκώνεσαι, ξαναπροσπαθείς – άντε πάλι από την αρχή.

Desperation is a tender trap
It gets you EVERY time

όπως λέει και ο ποιητής

Αποκαΐδια

Όταν έλεγα για φωτιές, σίγουρα δεν εννοούσα αυτόν τον εφιάλτη. Τι μαλάκες που είμαστε τελικά…

Tropical Heatwave

And it burns, burns, burns...

Ήρεμοι δρόμοι

Οι δυο πιο ήρεμοι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας είναι η Χέυδεν και η Διδότου.
Η δε Χέυδεν είναι και ένας από τους ομορφότερους. Το έλεγα αυτό σε μια συνάδελφο τις προάλλες και με κοίταξε σαν να στραβοκατάπιε το κουλούρι της, beauty is in the eye of the beholder, after all. Αλλά, σκέψου, αυτά τα τε ρά στι α πεζοδρόμια με τις χοντρές, ορθογώνιες πέτρες και τα πανύψηλα, καταπράσινα δέντρα, είναι ενδεχομένως ό,τι κοντινότερο σε παριζιάνικο βουλεβάρτο διαθέτει αυτή τη στιγμή η Αθήνα.
Δεν είναι αυτό το ωραίο όμως, αλλά η αίσθηση ηρεμίας που επικρατεί, 5 μόνο δευτερόλεπτα περπάτημα από τη βαβέλ της πλατείας Βικτωρίας και μέχρι να βγεις στην Αχαρνών. Τα δε σπίτια είναι το κάτι άλλο, η επιτομή της αστικής κομψότητας. Έχει μετανάστες, ναι. Τις προάλλες καθόντουσαν δυο μαζί σε ένα πεζούλι και πείραζαν μια κοπέλα που περνούσε, καθώς στο απέναντι πεζοδρόμιο (τε ρά στι ο), περπατούσε μια μεγαλόπρεπη Αφρικανή, με στιλπνό δέρμα, προσεγμένο ντύσιμο και περίτεχνη κόμμωση, κρατώντας ένα παιδάκι από το χέρι κι ένα άλλο φασκιωμένο/κρεμασμένο στην πλάτη της.
Στη Διδότου έτυχε να πάω 2-3 φορές προσφάτως και κάθε που έστριβα δεξιά από την Ασκληπιού, ήταν σα να έπεφτα πάνω σε τοίχο ηρεμίας. Φτου φτου φτου για τους κατοίκους κιόλας, αλλά είναι κάπως εξωπραγματικό να φεύγεις από την τρέλα της Σόλωνος και λίγα λεπτά πριν βγεις στην κολωνακιώτικη πιάτσα, να περνάς σε ένα δρόμο-μικρογραφία γειτονιάς, όπου άνθρωποι βγάζουν ήρεμα βόλτα τα σκυλιά τους, λες και βρίσκονται σε κάποιο προάστιο.

Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι

1) Τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη και ξέθαψα βιβλιαράκι-αφιέρωμα στον Man Ray. Εκπληκτική φωτογραφία-πρόκληση ("The Prayer"), δεν μπορούσα να την εντοπίσω λίγες μέρες πριν που έγινε ο χαμός με το βίντεο και την ΑρτΑθήνα, να είμαι και μέσα στα πράγματα;

2) Έχουν βγάλει και νέα τραγούδια οι Justice, αλλά προσωπικά είμαι ακόμα κολλημένη σε αυτό το βιντεάκι. Κάποιος να ξυπνήσει την κοπέλα ρε παιδιά!

3) Τους Muse τους απεχθάνομαι, αλλά το Starlight μου αρέσει, τρελά μπορώ να πω. Τόσο, που οδηγούσα και το τραγουδούσα, και είχα ανοικτό το παράθυρο και με κοιτούσαν όλοι και όταν το κατάλαβα, ήταν αργά και κοκκίνησα.

Με λένε Γιώργο και ό,τι θέλω τραγουδάω

Σας έλειψαν οι ζωντανές εμφανίσεις;
«Όχι, δεν μου έλειψαν. Το να είσαι σε περιοδεία – ως το αφεντικό 100 ανθρώπων – είναι μεγάλο άγχος. Οι άνθρωποι γύρω σου αρχίζουν να συμπεριφέρονται περίεργα. Η δικιά μου φιλοσοφία ζωής είναι γενικά να εμπιστεύομαι και να τα πηγαίνω καλά με όλους τους ανθρώπους. Θέλω με τη μουσική μου να κάνω τον κόσμο να ξεφεύγει από την πραγματικότητα και να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του, όχι να ξοδεύω χρόνο και ενέργεια για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου στα μίντια».
[...]
Επιθυμείτε να υιοθετήσετε ένα παιδί; Θα σας άρεσε η ιδέα να γίνετε πατέρας;
«Όταν ήμουν μικρότερος σίγουρα. Τώρα νομίζω πως όχι. Το 70% των κοντινών μου ανθρώπων είναι στρέιτ. Πάντα μου άρεσε να κάνω παρέα με στρέιτ άνδρες και δυσκολευόμουν να αποσαφηνίσω ποιος πρέπει να είναι ο δικός μου περίγυρος. Έχω παρακολουθήσει τις ζωές τους και έχω δει την πολύπλευρη ευλογία του να κάνεις οικογένεια. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η χαρά θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλη για να μπορεί να ξεπερνά την τόσο μεγάλη έννοια, ανησυχία και ευθύνη. Τώρα που είμαι μεγαλύτερος βλέπω ότι το να έχεις εγγόνια είναι ίσως το μόνο πράγμα που σε κρατάει όταν η υγεία σου αρχίζει να σε εγκαταλείπει. Εμείς δεν προλαβαίνουμε ούτως ή άλλως για κάτι τέτοιο και είναι κρίμα. Συνεπώς δεν επιθυμώ να αποκτήσω ούτε παιδιά».
[...]
Καλώς ή κακώς, τα 80s θεωρούνται σήμερα μια δεκαετία που η μουσική θα ήθελε να ξεχάσει. Σας ενοχλεί αυτό; Είστε ακόμη περήφανος με ό,τι έχουν πετύχει οι Wham!;
«Ήταν μια αφελής εποχή. Αυτό που δεν θυμάται ο κόσμος είναι ότι οι Wham! Δεν διέθεταν στυλίστα. Ως έφηβοι κάναμε τα λάθη μας. Ήταν μια περίοδος όπου νέοι άνθρωποι, ατρόμητοι ακόμα και μπροστά στο θάνατο, αποφάσιζαν οι ίδιοι τι είναι και τι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Δεν είχαμε ούτε παιδιά ούτε στεγαστικά δάνεια, ήμαστε μόνο για πάρτη μας. Δεν ντυνόμαστε σαν τη μαμά μας και τον μπαμπά μας αλλά σαν κανονικοί έφηβοι. Τώρα πια, με το που πατάνε τα δεκατέσσερα, τα κορίτσια θέλουν Prada και τα αγόρια το πιο εξελιγμένο γκάτζετ που κυκλοφορεί στην αγορά. Ντύνονται σαν μικρομέγαλα. Αυτό είναι πολύ άσχημο. Εμείς ζήσαμε σε μια εποχή που είχε πολλή πλάκα. Συνεπώς είμαι πολύ περήφανος με αυτό που υπήρξαν οι Wham!».

- απο τη συνέντευξη του George Michael στον Billy Sloan, δημοσίευση στο τελευταίο ΒΗΜagazino.

Να συμπληρώσω ότι τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο και ας μην τον έχω γνωρίσει από κοντά και μακάρι να πάνε όλα καλά και να γίνει η συναυλία του στην Αθήνα και να σταματήσουν τους περίεργους οιωνούς οι φαρμακόγλωσσεςςςς!

Ωραίοι άντρες, Δολοφόνοι

Σύμφωνα με τον Woody Allen τουλάχιστον: στην προηγούμενη ταινία του, ο Jonathan Rhys Meyers, στην τελευταία του, ο Hugh Jackman.

Και οι δύο προσπαθούν να ξεπαστρέψουν την Scarlett Johansson (αμ κι αυτή, φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν).

Το Scoop είναι ωραίο για θερινό σινεμά ή για dvd στο μπαλκόνι. Επίσης, επιτέλους βλέπουμε τον Hugh σε ρόλο νορμάλ και όχι με στολή ιππότη, weirdo-επιστήμονα ή μεταλλαγμένου ήρωα.

Α, γλυκούλης και ως φωνή του Ρόντι του ποντικού, στο Flushed Away :)

Στα 31 καίγεσαι…

… αλλά δεν είναι στο χέρι μου, οπότε συνεχίζω ακάθεκτη.
Τα 32 μου φαίνονται ορόσημο, τεράστια αλλαγή, ούτε στο πέρασμα από τα 20-κάτι στα τριάντα δεν ένιωσα έτσι. Αλλά δε γαμιέται, μπορώ να κάνω κι αλλιώς;

Άλλες λαμπερές προσωπικότητες που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με μένα, χμ, για να δω:
George H.W. Bush - 41st President of USA (1924) (whadda fuk??)
Chick Corea, - Jazz keyboardist (1941)
Brad Delp - Lead singer of Boston (1951)
Anne Frank - The Diary of Anne Frank (1929-1945)
Roy Harper - Musician (1941)
Bounty Killer - Rapper (1972)
Priscilla Lane - Actress (1915-1995)
Adriana Lima - Model (1981)
John Linnell – Musician, They Might Be Giants (1959)
Frances O'Connor - Actress (1967)
DJ Qualls - Actor (1978)
John Wetton - Singer for Asia and King Crimson (1949)
περισσότεροι εδώ

Ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο, κάποια 12η Ιουνίου:
1999: Russian and NATO troops enter Kosovo.
1994: In a referendum, Austria decides to join the European Community.
1994: Nicole Brown Simpson, wife of American football star and actor O.J. Simpson, and Ron Goldman found murdered at her home in Los Angeles.
1991: Boris Yeltsin is elected President of the Russian Republic.
1987: Queen Elizabeth II's daughter, Princess Anne, is given the title Princess Royal.
1975: Indian Prime Minister Indira Gandhi is found guilty of corrupt election practices in 1971 - but refuses to resign.
1957: American band leader Jimmy Dorsey died.
1922: Frederick Banting patents Insulin, the treatment for diabetes.
1900: The second German Naval Act proposes a German fleet of 38 battleships to be built within the next 20 years.
1898: Philippines declares independence.
1897: Swiss cutlery-maker Carl Elsener patents his penknife as a 'useful pocket tool' - later to become known as the Swiss Army Knife.
1839: Abner Doubleday is credited with inventing the game of baseball by drawing up the official rules in Cooperstown, New York - now the site of the United States National Baseball Hall of Fame and Museum.
1798: French leader Napoleon Bonaparte captures the Mediterranean island of Malta at the start of his expedition to conquer Egypt.
1683: The discovery of the Rye House Plot - a plan to assassinate King Charles II of England and his brother James, Duke of York.
1667: The world's first successful blood transfusion is carried out by Jean-Baptiste Denys, personal physician to King Louis XIV of France - transferring sheep's blood into a 15 year old boy.
περισσότερα εδώ

Επίσης, οι παρακάτω διάσημοι είναι συνομήλικοί μου, έστω και αν έχουμε διαφορετική μέρα γέννησης:
50 cent
Casey Affleck
Asia Argento
Drew Barrymore
David Beckham
Zach Braff
Jamie Oliver
Melanie Brown
Marion Cotillard
Stacy Ferguson
Lauryn Hill
Enrique Iglesias
Natalie Imbruglia
Angelina Jolie
Milla Jovovich
Eva Longoria
Tobey Maguire
Parminder Nagra
Tara Reid
Eric Szmanda
Niki Taylor
Charlize Theron
Kate Winslet
Liv Tyler
Tiger Woods
(ή αλλιώς, the closest i'll ever get to Angelina, Milla, Liv, Charlize, Kate, Lauryn, Fergie!!)

Spinning around

- Απρόσμενα όμορφος χώρος το «Σχολείον» στην Πειραιώς. Και τι δυνατότητες! Αν φτιαχνόντουσαν κάπως και οι κρανίου τόπος εκτάσεις γύρω από το ποτάμι…
- Πολύ ευχάριστη η παράσταση της Τέλειας Στρατηγικής (Marivaux). Ό,τι έπρεπε η «περιφορά των συναισθημάτων στον διάδρομο-πασαρέλα», εξαιρετικά τα κοστούμια, μίνιμαλ φωτισμός-σκηνικά και μια Μάσχα, μα τι Μάσχα!
- Βέβαια, αν πληρώνεις κανονικό εισιτήριο, περιμένεις να έχεις και κανονική καρέκλα να κάτσεις. Αν είναι να τη βγάλεις σε σκαμπό, δεν είναι δίκαιο τουλάχιστον να σε ενημερώσουν και εν συνεχεία να σου μειώσουν την ακριβή τιμή που πλήρωσες για εισιτήριο, opos Evropi?
- Ο σταθμός του μετρό στο Γκάζι έχει αλλάξει τα πάντα στην περιοχή. Προς το ομορφότερο και καλύτερο (μέχρι στιγμής, τουλάχιστον).
- Νυχτερινές διαδρομές: ο ταξιτζής οδηγεί και ακούει το Ελλάδα-Μολδαβία, προσπαθεί να μιλήσει στο κινητό και να ανάψει τσιγάρο, ο αναπτήρας πέφτει δίπλα στο χειρόφρενο, το χέρι ψάχνει στα τυφλά, ευτυχώς ο τύπος δεν βρίζει. Οι δρόμοι είναι μούσκεμα από τη βροχή, η βροχή έχει σταματήσει, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα αυτοκίνητα στους δρόμους.
- Η μετάφραση του όρου spin-off στα ελληνικά είναι «τεχνοβλαστός» (άσχετο).
- Τι παπούτσια να φοράνε άραγε οι κυρίες αύριο στο Ηρώδειο;
- Τα κινητά που χτυπάνε μέσα στο θέατρο σε παράσταση με σκηνή-συνέχεια των καθισμάτων (και τον ηθοποιό τόσο κοντά σου που να σε φτάνει το σάλιο του καθώς μιλάει) είναι συνήθως αφηρημένων γιαγιάδων που δεν ξέρουν κιόλας πώς να το βάλουν στο αθόρυβο και μόλις χτυπήσει, το σβήνουν εντελώς πανικόβλητες.
- Έπαιζε ζωντανά φλάουτο-σαξόφωνο-κιθάρα το γκρουπάκι στις «Οκτώ Γυναίκες»!
- Εκπληκτικό το σκηνικό σε αυτή την παράσταση και οι ερμηνείες, απολαυστικότατες.
- Ο Λούκος αγχωμένος, επιβλέπει μέσα στο κουβούκλιο έκδοσης εισιτηρίων, στη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ - κάπως τρυφερό σαν εικόνα.
- Νομίζω ότι η διαδρομή από χαμηλά την Πειραιώς μέχρι την οδό Μάρνη είναι σα να μπαίνεις σε μηχανή του χρόνου: ξεκινάς από τη δεκαετία του ‘50, τρως φλασιές από το μέλλον στο ύψος του Γκαζιού και βουτάς πίσω στη δεκαετία του 70 με τα neon signs πέριξ της πλατείας Βάθη.
- Πώς κατάντησε έτσι το κτήριο του Ρόδον, θεέ μου…
- Και η βόλτα κλείνει με φρέσκιες Άθενς Βόις αργά το βράδυ της Τετάρτης, όταν πας να θεραπεύσεις την πείνα του τέλους της ημέρας στα κοντινότερα έβερεστ..

imoun ki ego stin ArtAthina