Ζήτησα από μια φίλη που πήγε στην Εβδομάδα Μόδας να μου περιγράψει τις εντυπώσεις της:
«Μη νομίζεις, πρώτη φορά πηγαίνω σε ελληνικό ντεφιλέ. Μπήκα στο προαύλιο του Ζαππείου - από το Catwalk A ακουγόταν ήδη δυνατή μουσική, προφανώς η επίδειξη ήταν σε εξέλιξη. Στον ενδιάμεσο χώρο έβλεπες διαφημιστικά stands καταστημάτων ρούχων και παπουτσιών, οίκων καλλυντικών και διάφορων παραφερνάλια της μόδας (πχ, πάτοι για ψηλοτάκουνα παπούτσια). Να και το περίπτερο της Σμιρνόφ, μόδα χωρίς αλκοόλ γίνεται; Μ’αρέσει που τα κορίτσια εκεί είναι ντυμένα με χάρτινα φορέματα, λες και έχουν βγει από την έκθεση ΧΡΑΑΤΣ! Η οποία έκθεση παρεμπιπτόντως κατείχε ένα μικρό χώρο μέσα στο Ζάππειο (εμ, αν δεν είχε καταλάβει χώρο εκεί που εξελίσσεται η εβδομάδα μόδας, πού θα είχε, στον Άγνωστο Στρατιώτη;)
Μ’αυτά και μ’αυτά, κατευθύνθηκα προς το Catwalk B (προβλήτες λιμανιού μου θυμίζει ο διαχωρισμός) – εκεί επικρατεί ησυχία και 2 σεκιουριτάδες φυλάνε την είσοδο. Χωρίς πρόσκληση δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις, αν ήσουν κοινή θνητή σαν εμένα. Για τα σελέμπριτις, αλλάζει το πράγμα. Βλέπω την Κατερίνα Μπέη-δεν-θυμάμαι-άλλο-επώνυμο να πλησιάζει την είσοδο, ρίχνει μια ματιά, και με έκφραση απογοήτευσης που η επίδειξη δεν έχει αρχίσει ακόμα, απομακρύνεται. Είναι πολύ ψηλή και πολύ αδύνατη και έχει πάρα πολύ όμορφα μάτια. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου για να εντοπίσω άλλους διάσημους: κανείς ακόμα.
Τότε είναι που προσέχω έναν ημίγυμνο νεαρό κλεισμένο σε χρυσό κλουβί. Δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι promotion κάποιου ξενοδοχείου (νομίζω). Ο νεαρός, νοστιμούλης, καλογυμνασμένος, είναι ξαπλωμένος τσιτσίδι στα άχυρα (νομίζω) και μια πετσέτα σκεπάζει τα επίμαχα σημεία. Κάτι είναι γραμμένο με άσπρο αφρό πάνω στους κοιλιακούς του, αλλά ντρέπομαι να κοιτάξω. Αυτός πάλι όχι, αντιμετωπίζει κατάματα με ανεπαίσθητο μειδίαμα όποιον κι αν τον κοιτάξει. Τι κάνει ο κόσμος για να βγάλει το ψωμί του;
Μπαίνουμε στο χώρο της επίδειξης και καθόμαστε στις καρέκλες. Η πρώτη σειρά είναι κρατημένη φυσικά για τους δημοσιογράφους, τους σελέμπριτις και τους σπόνσορες. Βλέπω μερικές δευτεροκλασάτες ηθοποιούς να παραπονιούνται για την καθυστέρηση έναρξης του σόου. Οι κοπέλες/ ταξιθέτριες, ντυμένες στα μαύρα, με το λογότυπο του σχεδιαστή στο στήθος, τοποθετούν τον κόσμο όσο πιο σύντομα γίνεται, αλλά και πάλι η προσέλευση γίνεται σε ρυθμούς χελώνας. Το πλήθος ετερόκλητο, από νοικοκυρές σε απόγνωση, αποστεωμένα μοντέλα σε αναζήτηση εργασίας, μέχρι τηλεοπτικούς στυλίστες-μαϊντανούς και συντάκτριες που θέλουν να γίνουν οι Ελληνίδες Άννες Γουίντουρ.
Τελικά η μουσική δυναμώνει, οι βοηθοί ξεστρώνουν το προστατευτικό νάυλον που σκεπάζει την πασαρέλα και τα φώτα χαμηλώνουν. Βγαίνει το πρώτο μοντέλο, είναι η Ζυγούλη αλλά δεν την καταλαβαίνω, δείχνει διαφορετική από κοντά, ο κόσμος χειροκροτά. Μόλις φτάσει στο τέρμα της πασαρέλας, βγαίνει η άλλη, είναι άγνωστη - σιωπή στο κοινό. Είναι όλες πολύ ψηλές και ανορεξικά αδύνατες, περπατάνε στητά, σαν να τους έχεις χώσει ένα καλάμι από τον κώλο μέχρι τη μύτη, αλλά ελαφρώς γερμένες προς τα πίσω. Έχουν απλανές βλέμμα (πού είναι το υπερπέραν;), μερικές δε είναι σκυθρωπές. Έτσι εναλλάσσονται μέχρι το τέλος, η καθεμία πρέπει να έβαλε 3 διαφορετικά ρούχα. Την Ζυγούλη μάλλον τη μάτιασαν, γιατί στην τελευταία εμφάνιση σκοντάφτει και ίσα που προλαβαίνει να ισορροπήσει και να σταθεί όρθια.
Τα ρούχα δεν είναι άσχημα, αλλά δεν με ξετρελαίνουν κιόλας. Είναι περίεργο εδώ που τα λέμε να βλέπεις χειμωνιάτικα ρούχα (next season) όταν έξω σκάει η άνοιξη με 20 βαθμούς. Πάντως οι φάσιον έντιτορς κρατούν μανιωδώς σημειώσεις στο μπλοκάκι τους κατά τη διάρκεια της επίδειξης - έχουν και ένα ρεπορτάζ να γράψουν οι άνθρωποι, όχι σαν και μένα που θα γυρίσω σπίτι και θα κουτσομπολεύω (καλή ώρα) τις ατέλειες του κόσμου της μόδας.
Στο τέλος βγαίνουν πανηγυρικά όλες οι μοντέλες επί σκηνής για να κάνουν τον τελευταίο γύρο και αφού εξαφανιστούν, βγαίνει ο σχεδιαστής, υποκλίνεται και ευχαριστεί για τα χειροκροτήματα.
Τα φώτα ανάβουν και σαν να έχει τιναχτεί με ελατήριο, ο κόσμος σηκώνεται από τα καθίσματα και τρέχει έξω να πιάσει στασίδι για το επόμενο σόου. Αντί να περιμένω να αδειάσουν οι μπροστινές μου καρέκλες για να βγω, κοιτάζω συνωμοτικά γύρω μου, ανεβαίνω και περπατάω στην πασαρέλα που καταλήγει στην πόρτα της εξόδου. Strike a pose, there’s nothing to it, vogue!»
«Μη νομίζεις, πρώτη φορά πηγαίνω σε ελληνικό ντεφιλέ. Μπήκα στο προαύλιο του Ζαππείου - από το Catwalk A ακουγόταν ήδη δυνατή μουσική, προφανώς η επίδειξη ήταν σε εξέλιξη. Στον ενδιάμεσο χώρο έβλεπες διαφημιστικά stands καταστημάτων ρούχων και παπουτσιών, οίκων καλλυντικών και διάφορων παραφερνάλια της μόδας (πχ, πάτοι για ψηλοτάκουνα παπούτσια). Να και το περίπτερο της Σμιρνόφ, μόδα χωρίς αλκοόλ γίνεται; Μ’αρέσει που τα κορίτσια εκεί είναι ντυμένα με χάρτινα φορέματα, λες και έχουν βγει από την έκθεση ΧΡΑΑΤΣ! Η οποία έκθεση παρεμπιπτόντως κατείχε ένα μικρό χώρο μέσα στο Ζάππειο (εμ, αν δεν είχε καταλάβει χώρο εκεί που εξελίσσεται η εβδομάδα μόδας, πού θα είχε, στον Άγνωστο Στρατιώτη;)
Μ’αυτά και μ’αυτά, κατευθύνθηκα προς το Catwalk B (προβλήτες λιμανιού μου θυμίζει ο διαχωρισμός) – εκεί επικρατεί ησυχία και 2 σεκιουριτάδες φυλάνε την είσοδο. Χωρίς πρόσκληση δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις, αν ήσουν κοινή θνητή σαν εμένα. Για τα σελέμπριτις, αλλάζει το πράγμα. Βλέπω την Κατερίνα Μπέη-δεν-θυμάμαι-άλλο-επώνυμο να πλησιάζει την είσοδο, ρίχνει μια ματιά, και με έκφραση απογοήτευσης που η επίδειξη δεν έχει αρχίσει ακόμα, απομακρύνεται. Είναι πολύ ψηλή και πολύ αδύνατη και έχει πάρα πολύ όμορφα μάτια. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου για να εντοπίσω άλλους διάσημους: κανείς ακόμα.
Τότε είναι που προσέχω έναν ημίγυμνο νεαρό κλεισμένο σε χρυσό κλουβί. Δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι promotion κάποιου ξενοδοχείου (νομίζω). Ο νεαρός, νοστιμούλης, καλογυμνασμένος, είναι ξαπλωμένος τσιτσίδι στα άχυρα (νομίζω) και μια πετσέτα σκεπάζει τα επίμαχα σημεία. Κάτι είναι γραμμένο με άσπρο αφρό πάνω στους κοιλιακούς του, αλλά ντρέπομαι να κοιτάξω. Αυτός πάλι όχι, αντιμετωπίζει κατάματα με ανεπαίσθητο μειδίαμα όποιον κι αν τον κοιτάξει. Τι κάνει ο κόσμος για να βγάλει το ψωμί του;
Μπαίνουμε στο χώρο της επίδειξης και καθόμαστε στις καρέκλες. Η πρώτη σειρά είναι κρατημένη φυσικά για τους δημοσιογράφους, τους σελέμπριτις και τους σπόνσορες. Βλέπω μερικές δευτεροκλασάτες ηθοποιούς να παραπονιούνται για την καθυστέρηση έναρξης του σόου. Οι κοπέλες/ ταξιθέτριες, ντυμένες στα μαύρα, με το λογότυπο του σχεδιαστή στο στήθος, τοποθετούν τον κόσμο όσο πιο σύντομα γίνεται, αλλά και πάλι η προσέλευση γίνεται σε ρυθμούς χελώνας. Το πλήθος ετερόκλητο, από νοικοκυρές σε απόγνωση, αποστεωμένα μοντέλα σε αναζήτηση εργασίας, μέχρι τηλεοπτικούς στυλίστες-μαϊντανούς και συντάκτριες που θέλουν να γίνουν οι Ελληνίδες Άννες Γουίντουρ.
Τελικά η μουσική δυναμώνει, οι βοηθοί ξεστρώνουν το προστατευτικό νάυλον που σκεπάζει την πασαρέλα και τα φώτα χαμηλώνουν. Βγαίνει το πρώτο μοντέλο, είναι η Ζυγούλη αλλά δεν την καταλαβαίνω, δείχνει διαφορετική από κοντά, ο κόσμος χειροκροτά. Μόλις φτάσει στο τέρμα της πασαρέλας, βγαίνει η άλλη, είναι άγνωστη - σιωπή στο κοινό. Είναι όλες πολύ ψηλές και ανορεξικά αδύνατες, περπατάνε στητά, σαν να τους έχεις χώσει ένα καλάμι από τον κώλο μέχρι τη μύτη, αλλά ελαφρώς γερμένες προς τα πίσω. Έχουν απλανές βλέμμα (πού είναι το υπερπέραν;), μερικές δε είναι σκυθρωπές. Έτσι εναλλάσσονται μέχρι το τέλος, η καθεμία πρέπει να έβαλε 3 διαφορετικά ρούχα. Την Ζυγούλη μάλλον τη μάτιασαν, γιατί στην τελευταία εμφάνιση σκοντάφτει και ίσα που προλαβαίνει να ισορροπήσει και να σταθεί όρθια.
Τα ρούχα δεν είναι άσχημα, αλλά δεν με ξετρελαίνουν κιόλας. Είναι περίεργο εδώ που τα λέμε να βλέπεις χειμωνιάτικα ρούχα (next season) όταν έξω σκάει η άνοιξη με 20 βαθμούς. Πάντως οι φάσιον έντιτορς κρατούν μανιωδώς σημειώσεις στο μπλοκάκι τους κατά τη διάρκεια της επίδειξης - έχουν και ένα ρεπορτάζ να γράψουν οι άνθρωποι, όχι σαν και μένα που θα γυρίσω σπίτι και θα κουτσομπολεύω (καλή ώρα) τις ατέλειες του κόσμου της μόδας.
Στο τέλος βγαίνουν πανηγυρικά όλες οι μοντέλες επί σκηνής για να κάνουν τον τελευταίο γύρο και αφού εξαφανιστούν, βγαίνει ο σχεδιαστής, υποκλίνεται και ευχαριστεί για τα χειροκροτήματα.
Τα φώτα ανάβουν και σαν να έχει τιναχτεί με ελατήριο, ο κόσμος σηκώνεται από τα καθίσματα και τρέχει έξω να πιάσει στασίδι για το επόμενο σόου. Αντί να περιμένω να αδειάσουν οι μπροστινές μου καρέκλες για να βγω, κοιτάζω συνωμοτικά γύρω μου, ανεβαίνω και περπατάω στην πασαρέλα που καταλήγει στην πόρτα της εξόδου. Strike a pose, there’s nothing to it, vogue!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου