Σκοτώνοντας χρόνο στο γιου-τιουμπ

When 2 arses collide:




YouTube Awards 2006: Most Adorable Video

Απάτη! (=μούφα)

• Α.1 – Η νέα coca cola: δεν έχει ζάχαρη, αλλά έχει την ίδια γεύση. Ναι, κααααααλά!!
• Α.2 – Οι My Chemical Romance είναι ένα πολλά υποσχόμενο μουσικό συγκρότημα. Συγκρότημα; Μουσικό; Ναι, κααααααλά!!
• Α.3 – Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί email που ζητά από τον Υπουργό να παρατείνει την ώρα λειτουργίας του μετρό το ΠΣΚ. Η απάντηση του Λιάπη: (σωστά μαντέψατε) Ναι, κααααααλά!!

Catwalk

Ζήτησα από μια φίλη που πήγε στην Εβδομάδα Μόδας να μου περιγράψει τις εντυπώσεις της:

«Μη νομίζεις, πρώτη φορά πηγαίνω σε ελληνικό ντεφιλέ. Μπήκα στο προαύλιο του Ζαππείου - από το Catwalk A ακουγόταν ήδη δυνατή μουσική, προφανώς η επίδειξη ήταν σε εξέλιξη. Στον ενδιάμεσο χώρο έβλεπες διαφημιστικά stands καταστημάτων ρούχων και παπουτσιών, οίκων καλλυντικών και διάφορων παραφερνάλια της μόδας (πχ, πάτοι για ψηλοτάκουνα παπούτσια). Να και το περίπτερο της Σμιρνόφ, μόδα χωρίς αλκοόλ γίνεται; Μ’αρέσει που τα κορίτσια εκεί είναι ντυμένα με χάρτινα φορέματα, λες και έχουν βγει από την έκθεση ΧΡΑΑΤΣ! Η οποία έκθεση παρεμπιπτόντως κατείχε ένα μικρό χώρο μέσα στο Ζάππειο (εμ, αν δεν είχε καταλάβει χώρο εκεί που εξελίσσεται η εβδομάδα μόδας, πού θα είχε, στον Άγνωστο Στρατιώτη;)
Μ’αυτά και μ’αυτά, κατευθύνθηκα προς το Catwalk B (προβλήτες λιμανιού μου θυμίζει ο διαχωρισμός) – εκεί επικρατεί ησυχία και 2 σεκιουριτάδες φυλάνε την είσοδο. Χωρίς πρόσκληση δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις, αν ήσουν κοινή θνητή σαν εμένα. Για τα σελέμπριτις, αλλάζει το πράγμα. Βλέπω την Κατερίνα Μπέη-δεν-θυμάμαι-άλλο-επώνυμο να πλησιάζει την είσοδο, ρίχνει μια ματιά, και με έκφραση απογοήτευσης που η επίδειξη δεν έχει αρχίσει ακόμα, απομακρύνεται. Είναι πολύ ψηλή και πολύ αδύνατη και έχει πάρα πολύ όμορφα μάτια. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου για να εντοπίσω άλλους διάσημους: κανείς ακόμα.
Τότε είναι που προσέχω έναν ημίγυμνο νεαρό κλεισμένο σε χρυσό κλουβί. Δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι promotion κάποιου ξενοδοχείου (νομίζω). Ο νεαρός, νοστιμούλης, καλογυμνασμένος, είναι ξαπλωμένος τσιτσίδι στα άχυρα (νομίζω) και μια πετσέτα σκεπάζει τα επίμαχα σημεία. Κάτι είναι γραμμένο με άσπρο αφρό πάνω στους κοιλιακούς του, αλλά ντρέπομαι να κοιτάξω. Αυτός πάλι όχι, αντιμετωπίζει κατάματα με ανεπαίσθητο μειδίαμα όποιον κι αν τον κοιτάξει. Τι κάνει ο κόσμος για να βγάλει το ψωμί του;
Μπαίνουμε στο χώρο της επίδειξης και καθόμαστε στις καρέκλες. Η πρώτη σειρά είναι κρατημένη φυσικά για τους δημοσιογράφους, τους σελέμπριτις και τους σπόνσορες. Βλέπω μερικές δευτεροκλασάτες ηθοποιούς να παραπονιούνται για την καθυστέρηση έναρξης του σόου. Οι κοπέλες/ ταξιθέτριες, ντυμένες στα μαύρα, με το λογότυπο του σχεδιαστή στο στήθος, τοποθετούν τον κόσμο όσο πιο σύντομα γίνεται, αλλά και πάλι η προσέλευση γίνεται σε ρυθμούς χελώνας. Το πλήθος ετερόκλητο, από νοικοκυρές σε απόγνωση, αποστεωμένα μοντέλα σε αναζήτηση εργασίας, μέχρι τηλεοπτικούς στυλίστες-μαϊντανούς και συντάκτριες που θέλουν να γίνουν οι Ελληνίδες Άννες Γουίντουρ.
Τελικά η μουσική δυναμώνει, οι βοηθοί ξεστρώνουν το προστατευτικό νάυλον που σκεπάζει την πασαρέλα και τα φώτα χαμηλώνουν. Βγαίνει το πρώτο μοντέλο, είναι η Ζυγούλη αλλά δεν την καταλαβαίνω, δείχνει διαφορετική από κοντά, ο κόσμος χειροκροτά. Μόλις φτάσει στο τέρμα της πασαρέλας, βγαίνει η άλλη, είναι άγνωστη - σιωπή στο κοινό. Είναι όλες πολύ ψηλές και ανορεξικά αδύνατες, περπατάνε στητά, σαν να τους έχεις χώσει ένα καλάμι από τον κώλο μέχρι τη μύτη, αλλά ελαφρώς γερμένες προς τα πίσω. Έχουν απλανές βλέμμα (πού είναι το υπερπέραν;), μερικές δε είναι σκυθρωπές. Έτσι εναλλάσσονται μέχρι το τέλος, η καθεμία πρέπει να έβαλε 3 διαφορετικά ρούχα. Την Ζυγούλη μάλλον τη μάτιασαν, γιατί στην τελευταία εμφάνιση σκοντάφτει και ίσα που προλαβαίνει να ισορροπήσει και να σταθεί όρθια.
Τα ρούχα δεν είναι άσχημα, αλλά δεν με ξετρελαίνουν κιόλας. Είναι περίεργο εδώ που τα λέμε να βλέπεις χειμωνιάτικα ρούχα (next season) όταν έξω σκάει η άνοιξη με 20 βαθμούς. Πάντως οι φάσιον έντιτορς κρατούν μανιωδώς σημειώσεις στο μπλοκάκι τους κατά τη διάρκεια της επίδειξης - έχουν και ένα ρεπορτάζ να γράψουν οι άνθρωποι, όχι σαν και μένα που θα γυρίσω σπίτι και θα κουτσομπολεύω (καλή ώρα) τις ατέλειες του κόσμου της μόδας.
Στο τέλος βγαίνουν πανηγυρικά όλες οι μοντέλες επί σκηνής για να κάνουν τον τελευταίο γύρο και αφού εξαφανιστούν, βγαίνει ο σχεδιαστής, υποκλίνεται και ευχαριστεί για τα χειροκροτήματα.
Τα φώτα ανάβουν και σαν να έχει τιναχτεί με ελατήριο, ο κόσμος σηκώνεται από τα καθίσματα και τρέχει έξω να πιάσει στασίδι για το επόμενο σόου. Αντί να περιμένω να αδειάσουν οι μπροστινές μου καρέκλες για να βγω, κοιτάζω συνωμοτικά γύρω μου, ανεβαίνω και περπατάω στην πασαρέλα που καταλήγει στην πόρτα της εξόδου. Strike a pose, there’s nothing to it, vogue!»

Ζητείται επειγόντως δάσκαλος ισπανικής

Και η σιωπή των διανοούμενων;

Πείτε μου πού είναι οι διανοούμενοι σήμερα στην Ελλάδα να μιλήσουν για όσα συμβαίνουν: να πουν ότι το 20% των Ελλήνων είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, να μιλήσουν για τη διαφθορά και τη διαπλοκή στην πολιτική, για το ρόλο των μέσων ενημέρωσης; Κανείς δεν μιλάει για αυτά.
Υπάρχουν πράγματα και θαύματα, τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα δεν παίζουν το ρόλο που θα έπρεπε να παίξουν, δηλαδή το ρόλο ελέγχου της εξουσίας. Ουσιαστικά έχουν γίνει ένα. Η τηλεόραση έχει γίνει ιερή αγελάδα, κανείς δεν μιλάει για αυτήν.

Ακούγονται κάποιες φωνές κριτικής, όμως.
Κριτικάρουν επιφανειακά την κακή ποιότητά της, όμως το κυριότερο είναι τι γενιές διαπαιδαγωγούνται μέσα από αυτήν την τηλεόραση. Έχει πλήρως χαθεί η έννοια της ενημέρωσης.
Νομίζω ότι σταδιακά οι Έλληνες γίνονται από τους λιγότερο πληροφορημένους πολίτες του πλανήτη. Αυτό που δέχονται δεν είναι καθόλου πληροφορία, δεν υπάρχει η έννοια των ειδήσεων. Οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν τίποτα, είναι τελείως απογοητευτικό, αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω είναι τόσο απογοητευτικά που σε κάνουν έξαλλο.
Διαβάζω σχόλιο που λέει «ήμασταν σε ένα τραπέζι και ειπώθηκαν πάρα πολλά, αλλά δεν μπορούμε να σας τα πούμε». Τότε γιατί μας το λες; Αυτό αν το έκανες σε σχολή δημοσιογραφίας κοβόσουν αμέσως. Έχουμε να κάνουμε με την κωμικοτραγική εκδοχή μιας παγκόσμιας ξεφτίλας.

από τη συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου στη Lifo, 15-21/03/07
και online εδώ

το Τέλειο Ζευγάρι (βραβείων)

από το in.gr

Πήγα να δω το «300» - είμαι καλά γιατρέ μου;

1. Με πήγαν, δεν πήγα από δική μου επιλογή.
2. Με έχουν πιάσει τύψεις αν πρέπει να το λέω δημόσια ότι είδα αυτή την ταινία.
3. Δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν με ρωτάνε «σου άρεσε η ταινία?» (από το παραπάνω συνάγουμε ότι, παρά τις τύψεις μου, παραδέχομαι δημόσια ότι την είδα!).
4. Το Sin City μου είχε αρέσει.
5. Μου άρεσε επίσης το σκουλαρίκι-μάσκα που φορούσε ο Ξέρξης, να ψάξω αν μπορεί να μου το φτιάξει κάποιος (να το βρω έτοιμο, δύσκολο το κόβω).
6. Μέσα στο αυγουστιάτικο κατακαλόκαιρο, ο Λεωνίδας που το βρήκε το μηλαράκι που έτρωγε στα χαρακώματα; Φυσικά, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο προχώ που μπορεί να είχαν εφεύρει το θερμοκήπιο (να τσεκάρω γουικιπίντια σχετικά).
7. Η στρατιωτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών θα πρέπει να περιλάμβανε πολύωρα sessions σε Power Plate και σολάριουμ, αλλιώς πώς να εξηγήσω τόσα μούσκουλα και τέτοιο μαύρισμα; Α ξέχασα, άκυρο το μαύρισμα, Αύγουστο στην Ελλάδα διανύουμε.
8. Ώστε, για να γίνει ομοιόμορφο το μαύρισμα έβγαιναν στη μάχη μόνο με ένα δερμάτινο σωβρακο-σορτσάκι οι Σπαρτιάτες!; Βεεεέβαια, έτσι εξηγείται που οι Πέρσες είχαν καλυμμένο όλο τους το σώμα – είναι μαλάκες, θα κάνουν το μαύρισμα του ταξιτζή/ μηχανόβιου (ανάλογα με την πανοπλία) και θα γίνουν ρεζίλι στην κοινή γνώμη από τα, εμ, σκίτσα που θα στείλουν οι ανά τον κόσμο πολεμικοί ανταποκριτές που είχαν καταφτάσει στις Θερμοπύλες.
9. Ωστόσο, με την κάπα / σαμάρι / οδοκαθαριστήρα, ο Σπαρτιάτης οπωσδήποτε θα αντιμετώπιζε πρόβλημα μαυρίσματος στην πλάτη, άρα θα πρέπει να υπήρχε σολάριουμ τότε, άρα να το κοιτάξω κι αυτό στη γουίκι.
10. Διαμαρτύρομαι έντονα για την κάπα πάντως, μπορεί το χρωματάκι να ήταν τέλειο και να έδενε με το μαυρισμένο μούσκουλο, οκ, παρέχει και ηλιοπροστασία, αλλά οι γυναίκες να μη δούμε καθόλου γυμνασμένο αντρικό οπίσθιο? Αδικία δεν είναι σκηνοθέτα μου;
11. Νόμιζα ότι οι Έλληνες αποκαλούσαν τους υπόλοιπους λαούς «βάρβαρους», αλλά θα μου πεις, ο Πέρσης αγγελιοφόρος μπορεί να είχε διεθνή υπηκοότητα ή τελοσπάντων να ήθελε να είναι politically correct, διαφορετικά δεν θα έλεγε στον Λεωνίδα «σταματήστε τους βαρβαρισμούς», αχαχα!
12. Βγάζω το καπέλο μου στον Peter Jackson - μετά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, καμία κινηματογράφηση αρχαίας μάχης δεν θα είναι ποτέ ίδια (ή μάλλον, θα είναι ακριβώς ίδια - μπου ρε!).
13. Ο Λεωνίδας έδιωξε τον Εφιάλτη γιατί ήταν σωματικά δύσμορφος και επομένως ανίκανος να πολεμήσει "σπαρτιάτικα" (και να προστατεύει με την ασπίδα του τον διπλανό του – άνοιξε καμιά γουικιπίντια και συ!), στη μάχη όμως όλοι οι Σπαρτιάτες ξεχύνονται και πολεμάνε ένας-ένας! Τελικά ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων δεν την έχει τη συνεργασία μέσα του, πώς να το κάνουμε;
14. Εικαστικά είναι ποοολύ ωραία ταινία.
15. Ωραία η σκηνή της παγίδευσης του λύκου.
16. Ξέρξης: «Ζέρξις», Λεωνίδας: «Λεονάιντας», Σπάρτη: «Σπάρτα», Μολών λαβέ: «Καμ εντ γκέτ δεμ», Θερμοπύλες: «Hot Gates», αγγλικά: Στρατηγάκης.

Lost in PrisonBreak

Συμβαίνουν σε δυο παράλληλους και ενίοτε αλληλο-τεμνόμενους κόσμους, και είναι όλα - μα όλα αληθινά! (spoilers)

• Στο Prison Break (s.2), όλοι οι πρωταγωνιστές βρίσκονται "εκεί έξω", ενώ στο Lost (s.3) είναι έγκλειστοι στα κελιά των Άλλων.
• Παρά το τρεχαλητό, το συνεχή κατατρεγμό και τις κακουχίες των δύο σειρών, τα γένια των αντρών μεγαλώνουν από ελάχιστα ως καθόλου, τα μαλλιά των γυναικών δε λαδώνουν ποτέ (ούτε γίνονται τζίβα από τη θάλασσα), ενώ πάντα υπάρχει διαθέσιμη μια φρέσκια αλλαξιά ρούχα.
• Ο Σκόφιλντ από μυστηριώδη ομορφούλη φυλακισμένο έχει μετατραπεί σε ξενέρωτο τυπάκι από τότε που δραπέτευσε - αντίθετα, από το ατύχημα και μετά, ο Τζακ και ο Σώγιερ έχουν μετατραπεί στους καλύτερους γκόμενους του νησιού.
• Όσο κλωτσομπουνίδι και αν πέσει, ακόμα και με σιδηρογροθιές να χτυπιούνται, οι άντρες πρωταγωνιστές παθαίνουν μόνο μια αμυχή πάνω από το φρύδι (συνήθως το αριστερό).
• Ο χοντρούλης του Lost γιατί δεν αδυνατίζει ποτέ;
• Ο Σκόφιλντ πώς σκατά δεν έχει ποτέ σκεφτεί να βάλει ένα μουστάκι, μια περούκα, ένα κάτι για να μην τον αναγνωρίσουν ενώ κυκλοφορεί αμέριμνος στους δρόμους, όντας ο Ν.1 καταζητούμενος στις ΗΠΑ;
• Η Κέιτ με ποιόν θα τα φτιάξει τελικά, τον Τζέικ ή τον Σώγιερ; Αμάν κι αυτή με το δίπορτο, περιμένουν κι άλλες στη σειρά!
• Η 3η Εποχή του Prison Break θα έρθει όταν τους πιάσουν όλους (τους επιζήσαντες, that is) και τους ξαναχώσουν στη στενή.
• Η 3η Εποχή του Lost εξελίσσεται σε τραβηγμένη από τα μαλλιά εξτραβαγκάντσα, ας αρχίζουν κάπως να το μαζεύουν το σενάριο, μπας και γυρίσουν σπίτι κι αυτά τα παιδιά, να ξυριστούνε, να πλυθούνε, να τελειώνουμε και με την αρμύρα.
• who's Bad?: Lost - the Others, Prison Break: the Company.
• σ'αγαπάω, μ'ακούς; politically correct ζεύγος @ Lost: Ιρακινός & Αμερικανίδα, αηδιαστικό ζεύγος @ P.B.: Caroline & brother, lost in translation ζεύγος @ Lost: Sun & Jin, till death do us part ζεύγος @ P.B.: δικηγόρος & θανατοποινίτης, το ρομάντζο του φτωχόπαιδου ζεύγος (wannabe): πράκτορας και Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Love & Marriage

Κλείνω ένα χρόνο παντρεμένη. Μου φαίνεται σαν κάποιος άλλος να το δηλώνει αυτό.
Παλιά ήμουν κατά του γάμου. Και τώρα είμαι. Δεν πιστεύω στις αιωνιότητες και στις μακροχρόνιες δεσμεύσεις, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Και γιατί προσωπικά, βαριέμαι εύκολα και συνήθως ζω στο δικό μου κόσμο.
Παρ’όλ’αυτά, τον αγαπώ και δεν ήθελα να τον χάσω.
Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν απαντούσα όχι στην πρόταση γάμου. Δεν είναι ότι θα χωρίζαμε, ήδη μέναμε μαζί.
Είναι όμως αυτή η δυσβάσταχτη έγνοια του σκοπού μέσα μου. «Και τώρα, τι;» / «Πού θα πάει αυτό;» / «Ποιος ο λόγος;»
Είναι και οι κοινωνικές πιέσεις και ερωτήσεις του περίγυρου. Δεν ήθελα να λένε οι γονείς ψέματα, ότι έφυγα από το πατρικό και μένω αλλού για να είμαι κοντά στη δουλειά. Μου την έσπαγαν κάποια επικριτικά βλέμματα στη λέξη «συζώ». (Θα μπορούσα να μη δίνω δεκάρα για όλα αυτά, αλλά πολύ απλά, δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας.)
Είδα όμως το γάμο σαν τον τρόπο να πω σε όλους, μα όλους τους γνωστούς μου, ότι τον αγαπώ και ότι δεν θα μπορούσα να είμαι με κανέναν άλλον παρά μαζί του.
Τα διαδικαστικά των γάμων είναι βαρετά και εκνευριστικά, αλλά τα περάσαμε μαζί και πέρασαν.
Οι πιέσεις συνεχίζονται: «παιδιά δεν θα κάνετε;». Πρωτίστως με νοιάζει να είμαστε καλά μεταξύ μας.
Μου αρέσει που κάθε φορά επιστρέφω σπίτι μας, σε αυτόν.
Και με τα σπαστικά του και τα απότομα του, είναι αυτός στον οποίο θα στηριχτώ, θα του πω τα δικά μου, κι ας τ’ακούσω διπλά για τα λάθη που έκανα και δε μαθαίνω ποτέ.
Στην αρχή είχα εναγώνιο άγχος ότι θα σταματήσει να με θέλει – το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γίνει αυτό, το άγχος το έχω για το πότε.
Ελπίζω όχι σύντομα. Ακόμα και τότε όμως ελπίζω να συνεχίσει να νιώθει κάποια τσιμπήματα αγάπης για μένα.
Κι αν σταματήσω να τον θέλω εγώ;
Είπαμε, οι άνθρωποι αλλάζουν. Όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Δυο πραγματάκια αντί για κατακλείδα: ένα, οι παντρεμένοι έχουν ψυχή (και καρδιά και μυαλό). Καθώς και ξεχωριστή προσωπική ζωή – τουλάχιστον για όποιον έχει προσωπική ζωή, in the first place.
Δύο, το καλύτερο πράγμα στο γάμο είναι η αίσθηση της συντροφικότητας.

Χρονόμετρο

Αυτό το σαββατοκύριακο δεν βρήκα καθόλου χρόνο για να γράψω, αλλά το έζησα έντονα, λεπτό προς λεπτό. Δηλαδή, θα χρειαζόμουν δυο μέρες ολόκληρες για να γράψω αυτά που έζησα μέσα σε αυτό το διήμερο.
Απογοητεύομαι που δε βρήκα χρόνο για να γράψω αλλά, τι σκατά, βρήκα χρόνο για να ζήσω!