Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
το Πλάσμα
Το Πλάσμα έχει τόσο απαλό δέρμα. Άσπιλο, λευκό. Λίγο να ακουμπήσει σε τραχιά επιφάνεια και βγάζει σπιθουράκια - ευαίσθητο το δέρμα του πλάσματος.
Αλλά και η ιδιοσυγκρασία του επίσης. Δάκρυα αληθινά, ενήλικα δάκρυα, πλημμυρίζουν το προσωπάκι του όταν πεινάει, κρυώνει ή ζεσταίνεται, αλλά κυρίως όταν νιώθει μόνο και θέλει αγκαλιά. Κάτι που ζητάει συνέχεια δηλαδή, και καλά κάνει. Απ’την άλλη, ένα χαζό τραγουδάκι, μια γονεϊκή καραγκιοζιά, ένα σκαστό φιλάκι και το χαμόγελο λάμπει στο πρόσωπό του.
(Νομίζω ότι ορίζω τη ζωή του πλάσματος, αλλά στην πραγματικότητα εκείνο ορίζει τη δική μου.)
Μέσα στην αξημέρωτη νύχτα καμιά φορά νευριάζω και θυμώνω με το πλάσμα. Γιατί πείνασε κιόλας; Γιατί ξύπνησε κιόλας; Δεν καταλαβαίνει ότι είμαι γριά και δεν αντέχω τέτοια γυμνάσια;
Άλλες φορές απλά κάθομαι και το περιεργάζομαι, ειδικά όταν κοιμάται, τα στρογγυλά του μάγουλα, το πώς ανεβοκατεβαίνει η φουσκωτή κοιλίτσα από την αναπνοή, το «λυμένο» κορμάκι του.
Και σχεδόν πάντα το κοιτάω και δεν πιστεύω ότι ήρθε να ζήσει μαζί μου. Το θαυμάζω και νιώθω δέος ταυτόχρονα. Χαίρομαι που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, μερικές φορές και ώρα με την ώρα. Όμως δεν θέλω και να μεγαλώσει τόσο γρήγορα ώστε να μη θέλει πια να το κρατάω αγκαλιά...
Οι στιγμές που κοιμάται στα χέρια, ακουμπώντας το κεφαλάκι του στο εσωτερικό του αγκώνα μου, είναι Η ευτυχία.
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
euro-parliament baby
Working mother cradles her baby in sling as she casts her vote at EU Parliament.
Italian MEP Licia Ronzulli brings baby to Parliament in working mother protest.
