Hello blog, I missed you.
Επίσης, ήθελα να διαπιστώσω αν ακόμα θυμάμαι τους κωδικούς εισόδου (οριακά, έκανα λάθος και μπήκα με τη δεύτερη).
Επιπλέον, να εκφράσω την ανείπωτη χαρά μου, που κρατάω το εισιτήριο της αθηναϊκής συναυλίας της Μαντόνα στα χέρια μου. Μόνο εσύ δεν θα με πεις τρελή όταν σου πω ότι, εντωμεταξύ, είχα ήδη βγάλει εισιτήριο για τη συναυλία της στο Λονδίνο, 16 μέρες πριν της Αθήνας, αλλά καιρό πριν φιξαριστεί η συναυλία της εδώ.
Να κάνω και μια ρητορική ερώτηση επί τη ευκαιρία; Γιατί υπάρχουν τόσοι έλληνες τόσο στριμάντεροι (να μη γράψω άλλη λέξη) και δήθεν κουλτουριάρηδες, που αντί να αντιμετωπίσουν τη συναυλία αυτή σαν τη διασκέδαση που είναι, την έχουν αναγάγει σε μείζον κοινωνικό ζήτημα προς ανάλυση; (ξεκινώντας από τον πανικό της προπώλησης εισιτηρίων) Φαντάσου τι έχει να γίνει μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου…
(προς το παρόν, τσέκαρε βιντεάκι για να μάθεις κινήσεις και να προετοιμαστείς ψυχολογικά για αυτό που σε περιμένει)
Που λες μπλογκ μου, με αφορμή τα 2 εισιτήρια, ακόμα και οι φίλοι με είπαν τρελή, όχι όλοι, αλλά πολλοί τελοσπάντων. Σε κάθε περίπτωση, είναι καλύτερο να ακούς για τα ελαττώματα σου από τους φίλους παρά τους εχθρούς σου, ναι. Τι θα κάνω τώρα, που οι φίλοι άρχισαν να φεύγουν για διακοπές; Που μου λείπουν και νιώθω μόνη; (λες γιαυτό να στράφηκα πάλι σε σένα; Χμ..)
Υπάρχει ένας χάρτης στο μυαλό μου, με περιοχές της Αθήνας και λαμπάκια που αναβοσβήνουν στα μέρη που μένουν γνωστοί και φίλοι. Σαν χάρτης της Δεη να φανταστείς, που νοερά έστω τον χρησιμοποιώ όταν νιώθω εγκλωβισμένη και θέλω να βγω για να ξεφύγω. Τι κι αν είναι στου διαόλου τη μάνα η Βουλιαγμένη από κει που μένω εγώ; Επειδή μένει ο τάδε, για μένα είναι ένα λαμπάκι ανοιχτό - αν μου τη βαρέσει, μπορώ να τραβήξω προς τα κει (κι ας το κάνω σπάνια!). Δηλαδή, δεν έφτανε που το καλοκαίρι μου είναι αφόρητα δύσκολη εποχή, επιτείνονται και οι τάσεις μου για (δια)φυγή...
Ευτυχώς να λέω που υπάρχουν πολλά λαμπάκια κοντά στη περιοχή που μένω εγώ, για να μη χρειάζεται κάθε τόσο να ξενιτεύομαι, οπότε μην ανησυχείς (γιατί χάνομαι κι εύκολα στους δρόμους). Όμως τώρα που οι άλλοι λείπουν, τα λαμπάκια περιορίζονται, πολλές διέξοδοι διαφυγής αποκλείονται για μένα! Εγωίστρια που είμαι, άσε τους ανθρώπους να χαρούν όπου κι αν βρίσκονται. Κι εγώ θα φύγω άλλωστε.
Μελαγχολία του καλοκαιριού μάλλον, ενόψει καύσωνα και καθώς το κοντέρ της αντίστροφης μέτρησης για διακοπές κατεβάζει μανιασμένα (ευτυχώς!) τα νούμερα του…
Και ένα
βιντεάκι, που κανονικά είναι σεπτεμβριάτικο, αλλά ταιριάζει τώρα στη διάθεσή μου.
(Και, ναι μπλογκ μου, έστω και μετά από ένα μήνα αδράνειας, βλέπεις ότι μπορώ ακόμα με ευκολία να γεμίσω μια σελίδα με ασυναρτησίες.
- Αχ, γιατί να μην είναι τώρα η συναυλία της Μαντόνα;
- Υπόσχομαι να μη σε ξαναταλαιπωρήσω για εύλογο χρονικό διάστημα.
Φιλιά, του μηνός Ιουλίου.)
